Wij hebben de grootste openbare bieb in het zuiden. Alleen die van Amsterdam is groter.
Hij is ook erg mooi, onze bieb. In een voormalige Philipsfabriek, licht, luchtig, ruim, technische snufjes overal aanwezig.
Ik wil (dit is de dag van verbazingen): Hartley. A. Hartley bedoel ik, 'Masker van Atreus'.
Kijk dus op de pc in de bieb, ja aanwezig, tref ik het ff!
Naar de betreffende kast: ’t Hart, ’t Hart, ’t Hart, ’t Hart, Hartsema, Hartzling, geen Hartley.
Zet daarom een schat van een oudere biebjuf aan het zoeken: is het onderweg? Gejat?
Nee, ze vindt het gewoon in de kast, tussen al die ’t Harten. "Maar dan staat het toch verkeerd," opper ik.
"Nee, mevrouw, u moet zoeken tussen de eerste 4 letters. "
"Nou," zegt mijn op de tenen getrapte neerlandica-ego: "maar na Hart, komt toch Hartb, Hartc, enz?"
Ze kijkt me meelevend aan: "Ja, dat is alleen maar officieel zo. Ons personeel kan dit niet meer. Daarom hoeven ze alleen op de 1e 4 letters te letten."
Ze ziet dat ik sprakeloos sta, raakt even mijn arm aan.
Kunnen ze niet meer, kunnen ze niet meer!!!! Waar gaan we heen?
In de mooiste bieb van ons land op één na!
***********************************
Labels: maatschappelijk
Vandaag heeft deze bijna-70-jarige voor het eerst gebruik gemaakt van de ANWB.
Ja ja!
Rijd nu ruim 7 jaar brommobiel in Dushi, nooit iets gehad onderweg, noch voor de voordeur.
Vandaag moest de bloeddruk weer eens gekeurd worden, die van mij, niet die van Dushi.
Accu stond leeg (wat heb ik mis gedaan?), dus ANWB gebeld. (En bloeddruk-seance maar snel afgemeld).
Binnen het half uur stonden ze voor de flat. Keurig de accu opgeladen. En lieve jongens dat het zijn!
Zeg ik: "ik was van plan zo’n draagbare acculader te kopen, want met m’n gewone kan ik het niet, omdat ik op 8 hoog woon."
Zegt hij: "niet doen, mevrouw. U heeft 7 beurten per jaar op uw abonnement. Kunt u beter ons voor bellen. "
Nou………
Schattig, toch?
*******************
Labels: persoonlijk ontroerd
Gisteren kwam het rond: we gaan in Frankrijk een zomerweek opzetten over Mens in deze Wereld op deze onrustige Aarde. Daarover later meer. Vanaf 22 januari staat er één en ander over op onze
http://www.stichtingpoort.nl/.
Nu over het debat dat zich tussen ons ontspon. Ons = de schilderes Annelies Dölle en haar man John, maatjes Ada Schipper en Frans van Woerkom en mij. Over deze wereld natuurlijk.
Om Shakespeare te misbruiken: 'There is something rotten in the state of this world.' Behoorlijk rotten, daar waren wij het over eens.
Daar staat tegenover dat er steeds meer roep hoorbaar wordt om
* duurzame productie (bv 'From Cradle to Cradle'),
* biologisch en biodynamisch voedsel
* aandacht voor de werkers in arme landen die veel van onze productie leveren (bv 'fair trade').
Maarrrr, zeggen de sceptici onder ons: dat is maar een flinterdun idealistisch laagje mensheid wat dat doet. Dat heeft geen invloed. Beide partijen zijn realistisch in wat ze zien en naar voren brengen.
Maar dan komt het interessante: het lijkt of het twee tegengestelde stromingen zijn, en dat het idealistische flintertje het nooit zal winnen, maar zo loopt het energetisch nooit.
Er móeten, om iets nieuws op deze wereld neer te zetten, altijd twee stromingen zijn:een brede laag die lijdt onder het huidige beleid, zoals nu werkers op de werkvloer, ouderen, hulpbehoevenden, mensen onder modaal. Een brede laag waarbij het onbehagen groeit, maar die nog geen kracht vindt om dit om te zetten in daden. Én een idealistische laag die nieuwe koersen uitzet, omdat ze visie heeft.
Dit móeten twee verschillende lagen zijn.
Denk aan de opkomst van de arbeidersbewegingen (socialistisch en communistisch) in het begin van de vorige eeuw. De werkers aller landen waren de brede onderlaag met behoorlijk wat onbehagen, en terecht. Maar degenen die het socialisme 'uitvonden' waren geen arbeiders, maar patriciërs met pacifistische, feministische, vegetarische, anti-alcoholisme-gerichte gemeenschapsidealen (denk aan Henriëtte Roland Holst, die geen thee dronk zonder zilveren theelepeltjes) . Op zich een positieve stroming, geleid door behoorlijk wat intellect en visie. Die stroming ging de ene kant op.
Het gemor onder het werkvolk was negatief en leek schijnbaar de andere richting uit te gaan: een vrij destructieve, of zelfs dodelijk berustende. Niks pacifistisch, niks feministisch en al helemaal niet vegetarisch of anti-alcohol.
Die twee energierivieren 'klappen' op elkaar, en juist uit de schijnbaar tegengestelde stromingen, die twee heel verschillende mensengroepen omvatten, explodeerde de sociale beweging die het aanzien van de hele wereld totaal veranderde.
Het zijn altijd de twee schijnbaar tegengestelde mensengroepen die een derde grote scheppen.
Daarom ben ik blij met de sceptici onder ons die morren tege n het onmenselijke beleid van het Westen. Tegen de verkwistingen, de kleinhouderijen, de corruptie en het jagen op eigen gewin.
Mor maar!
Voed je onvrede maar!
En ben ik blij dat er tegelijk een visionnaire bovenlaag ontstaat met idealen als duurzaamheid, biodynamische landbouw en fair trade. Zo te zien lijken hùn idealen nog maar niets. Een flinterdun beweginkje als je het op wereldniveau bekijkt.
Wacht maar: straks klappen onbehagen en idealisme op elkaar,- en juist daardoor ontstaat de Nieuwe Wereld waar ons hart zo diep naar hunkert.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Labels: toch een mooie wereld
