Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
21 november, 2010
antwoord
hun blaren ruisen géén hommage aan het licht,
nee,
hun wiegen en hun wuiven is puur antwoord.
O nee! zon zon zon zon, je ketst niet op de stenen
in koninklijke wil tot warmen, je schicht niet water
blinkend blauw in koninklijken bloede,
en koninklijke beschijning is niet wat je met bloemen
doet, noch schenk je gunsten aan vuursalamanders,
nee,
je rijzen en je dalen is puur antwoord.
O nee! mijn liefste lief, ik min je niet uit liefde,
en ook niet om de zoelte van de avond, noch
is het wijn die mij beweegt als berkentakken
te neigen en te wuiven in je wind en blaren
woorden te laten lispelen, beginnend met een ‘l',
nee,
mijn min is enkel antwoord.
O, waarom ontkennen wij zo dodelijk wat ons drijft?
Waarom maken we alles zo ingewikkeld moeilijk?
Zo bijna als een mens?
Waarom zien wij niet hoe overgave aan de dans van lucht
de berk beweegt, en niets dan overgave?
Hoe overgave aan de dans van ruimte, pure dans van ruimte,
de zon verlokt, en niets dan overgave?
O nee, mijn lief, ik min je niet uit liefde die ik koester,
en ook niet om de zoete zoelte van de avond, noch
is het donkerrode wijn die mij beweegt als berkentakken
te neigen en te wuiven,
te trillen als een blad,-
mijn min is enkel antwoord
op het bestaan van mij, van jou,
en van die dans.
~~~~~~~~~~~~
15 november, 2010
laatste licht.....
Van ondergaande zon ligt mijn kleine tuin verzadigd,
Ik aarzel nog een tel vóór ik gordijnen sluit.
Eén tel, dan staat elke plant
zijn licht af èn zijn kleur,
hult zich in donker grijs.
Gemelijk rekt zich nu het rechte hek.
De roos staart boos en donker. Dorheid
verwijt hij mij.
Wat had ik anders kunnen doen?
Die gloed mij laten bespringen tot in mijn binnenste?
Mij geven aan dat vuur tot heel m’n loggia
laait van brand?
Vleugelen tot aan de franjes van de zon,
haar dwingend om te blijven?
Zoenend verzengen?
De buren hadden me áán zien komen!
01 november, 2010
geen wonder
hun stammen en hun nerven kennen het leven, en de schoonheid
van voltooiing.
Geen wonder dat het licht het uitbundigst breekt als het sterft:
het kent de daad van het breken en van
het teruggeven.
Geen wonder dat de sage rept over de zwaan die alleen in zijn laatste uur
zing en zingt en zingt: sagen kennen de waarheid van binnenuit,
en weten dat wat terugneigt naar de oorsprong
het volste is.
O, waarom ontkennen wij zo koortsachtig
onze herfstige levensspanne vóór onze dood?
Waarom bezingen wij enkel het ontluiken?
Zijn wij zo ver weg gegleden van het leven
van zwanen, van berken, en van het licht?
Zo bang van vol-wassen?
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
