Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
27 maart, 2010
herrijs hernieuw
Heel, heel lang geleden hield ik een feministische lezing voor Groningse studenten.
Omdat je in die tijd niet meetelde als je het niet in kaders van Marx' Das Kapital' kon zetten, had ik mij dat werk grondig eigen gemaakt. Eerlijk gezegd, met moeite: een groot stuk van m'n hart treurde erbij. Alleen wist ik toen nog niet, jong en overmoedig als ik was, wàt voor een stuk hart.
Maar die zaal kreeg ik plat.
Mijn naam reikte daardoor tot in Amsterdam, het hoogste wat je emancipatoir kon bereiken.
De treurnis in mijn hart maakte me toen behoorlijk burned out. Heel geschikt dus om dieper inzicht in te laten dalen.
Enkele weken nadien zwoer ik mezelf nooit meer iets te schrijven of uit te spreken bij een lezing wat niet eerst door m'n eigen levende beleving was gegaan. Nooit meer
(marxistische of andere) ideologie, nooit meer theorie, alleen het geleefde.
Tot op de dag van vandaag.
Een moeizaam stel weken ligt achter de rug. Oude kaders, persoonlijke en kaders van dienstbaarheid, waren kennelijk aan vervanging toe. Persoonlijk de bodem van gewondheid bereikt. Maar dát is nog tot daan toe. Zoiets verandert je blikveld op jezelf. Zoiets is dan uiteindelijk eigenlijk een bevrijding.
Wezenlijker zijn de kaders van dienstbaarheid. omdat je je leven een bepaalde zingeving hebt gegeven. Dan ben je geneigd om die zingeving vast te houden. Ook als de tijdsgeest zo drastisch verandert, als nu, dit jaar, deze maand.
Eigenlijk dank je je recht van leven aan die zingeving, en dat zou niet
moeten mogen. Want dan kijk je te weinig naar voor wie en wat je op jouw manier dienstbaar wilt zijn. Goddank kreeg ik prikkels van mensen rondom die me aanjoegen tot beter kijken, all rounder, letterlijk. En gaf ik dus een Poort-groep-project terug. Omdat dit stuk, dit laatste stuk van het oude, het eerste stuk van de transit naar het nieuwe, helemaal zelf-verantwoordelijk belopen 'moet' worden, door iedereen.
Wat ben ik dan nog?
Nu, na enkele behoorlijk ontledigende weken, zeg ik: 'een verwoorder'. iemand die taal kan geven
aan wat collectief gebeurt, en die het daarmee misschien wellicht waarschijnlijk voor andere padgangers wat bevattelijker, herkenbaarder en inzichtelijker zou kunnen maken.
Omdat je in die tijd niet meetelde als je het niet in kaders van Marx' Das Kapital' kon zetten, had ik mij dat werk grondig eigen gemaakt. Eerlijk gezegd, met moeite: een groot stuk van m'n hart treurde erbij. Alleen wist ik toen nog niet, jong en overmoedig als ik was, wàt voor een stuk hart.
Maar die zaal kreeg ik plat.
Mijn naam reikte daardoor tot in Amsterdam, het hoogste wat je emancipatoir kon bereiken.
De treurnis in mijn hart maakte me toen behoorlijk burned out. Heel geschikt dus om dieper inzicht in te laten dalen.
Enkele weken nadien zwoer ik mezelf nooit meer iets te schrijven of uit te spreken bij een lezing wat niet eerst door m'n eigen levende beleving was gegaan. Nooit meer
(marxistische of andere) ideologie, nooit meer theorie, alleen het geleefde.Tot op de dag van vandaag.
Een moeizaam stel weken ligt achter de rug. Oude kaders, persoonlijke en kaders van dienstbaarheid, waren kennelijk aan vervanging toe. Persoonlijk de bodem van gewondheid bereikt. Maar dát is nog tot daan toe. Zoiets verandert je blikveld op jezelf. Zoiets is dan uiteindelijk eigenlijk een bevrijding.
Wezenlijker zijn de kaders van dienstbaarheid. omdat je je leven een bepaalde zingeving hebt gegeven. Dan ben je geneigd om die zingeving vast te houden. Ook als de tijdsgeest zo drastisch verandert, als nu, dit jaar, deze maand.
Eigenlijk dank je je recht van leven aan die zingeving, en dat zou niet
moeten mogen. Want dan kijk je te weinig naar voor wie en wat je op jouw manier dienstbaar wilt zijn. Goddank kreeg ik prikkels van mensen rondom die me aanjoegen tot beter kijken, all rounder, letterlijk. En gaf ik dus een Poort-groep-project terug. Omdat dit stuk, dit laatste stuk van het oude, het eerste stuk van de transit naar het nieuwe, helemaal zelf-verantwoordelijk belopen 'moet' worden, door iedereen.Wat ben ik dan nog?
Nu, na enkele behoorlijk ontledigende weken, zeg ik: 'een verwoorder'. iemand die taal kan geven
aan wat collectief gebeurt, en die het daarmee misschien wellicht waarschijnlijk voor andere padgangers wat bevattelijker, herkenbaarder en inzichtelijker zou kunnen maken.Ik herrijs, hernieuw mijn eed: alleen wat be-leefd wordt, niets meer, maar ook niets minder.
Labels: wezen-lijk
24 maart, 2010
teleurgesteld
Waw waw waw, een woning aangeboden gekregen! Woonkamer en 2 slaapkamers, alles begane grond. Seniorenwoning, dus dàt zit goed dacht ik.
Helaas pindakaas.
Blijkt deze seniorenwoning architectonisch prijsdier te wezen: stadsprijs Eindhoven gekregen wegens originaliteit. Origineel ìs het: schuin hoog oplopende plafonds (met ramen), zodat de muren tussen de 4 en 5 meter hoog zijn, twee maal zo hoog als bij een gewoon huis. Architectonisch heel apart.
Blijkt deze seniorenwoning architectonisch prijsdier te wezen: stadsprijs Eindhoven gekregen wegens originaliteit. Origineel ìs het: schuin hoog oplopende plafonds (met ramen), zodat de muren tussen de 4 en 5 meter hoog zijn, twee maal zo hoog als bij een gewoon huis. Architectonisch heel apart.
Maar voor senioren? De naaste buur durft nooit de gordijnen af te halen of de ventilatie schoon te maken, want dan heb je een stellage nodig.
De overburen, waar ik zo maar mocht kijken vertrekken binnenkort vanwege de kouval! En de ongezelligheid, want vloeroppervlak en de hoogte staan niet in verhouding tot elkaar. Je meubels lijken op de bodem van een kokertje te staan. Boven je schilderijen heb je nog ééns zoveel kale muur omhoog. Alsof je in een moderne smalle hoge expositieruimte woont.
Mijn buik trok strak van beklemming, en bleef strak, terwijl ik meer dan 4 uur lang in het pandje en bij de buren doorbracht.
Bovendien: Dushi, mijn 45 km autootje, mag niet voor de deur, dit is ook al architectonisch bepaald.
Mijn buik trok strak van beklemming, en bleef strak, terwijl ik meer dan 4 uur lang in het pandje en bij de buren doorbracht.
Bovendien: Dushi, mijn 45 km autootje, mag niet voor de deur, dit is ook al architectonisch bepaald.
Plus dat het samen met de vaste lasten €150,- duurder was dan wat Poort en ik nu hebben; m'n hele AOW......
Jammer jammer.
Jammer jammer.
Jammer hoe architectonisch-verantwoord en doelgroep-waarvóór zo ver uiteen kunnen liggen qua praktisch gebruik.
Ik had hier waar ik nu zit, en waar de renovatieherrie losbarst, zo verschrikkelijk graag weg gewild. Naar de laatste huurwoning voor dit leven van me.
Ik had hier waar ik nu zit, en waar de renovatieherrie losbarst, zo verschrikkelijk graag weg gewild. Naar de laatste huurwoning voor dit leven van me.
Tja, dat is toch goed uitkijken geblazen.....
08 maart, 2010
eerlijk gezegd
Dit is een tijd voor grote eenvoud en grote waarachtigheid.
Zo niet, dan sla je weg.
Ik moet heel veel dingen herzien. Juist in het Werk waar ik zo van hou, Poort-Werk.
De afgelopen weken heb ik diep nagedacht over De Groep. Ik wil daar namelijk met zo zuiver mogelijke liefde in staan. Zo mag het beslist geen behoefte van mij zijn. Ook mag er voor géén van ons een onbalans ontstaan tussen inkomende en resulterende energieën.
De zaterdag van 30 januari was van een grote bezieling. En zo kunnen er natuurlijk meer zaterdagen gebeuren. Geen enkel punt. Ieder van ons, ik ook, gaat dan opgeladen naar huis. Maar daar begint het pas.
Het is niet zo moeilijk om samen een bezielende, opladende zaterdag te creëren. Het is wel moeilijk om zelf, thuis, vanuit je eigen leven, recht in de roos te schieten wat betreft je eigen bijdrage aan dit leven anno 2010. Ik zie dit bij ieder van ons, en ook hoe zeer dit ons terugwerpt op wie je zelf bent, en op de manier waarop je jezelf, helemaal vanuit jezelf, verbindt aan dat wat er Is. Als ik eerlijk ben, dan moet ik erkennen dat een herhaald groepsgebeuren, juist door de manier waarop ik een en ander aanbied, en juist door onze gezamenlijke begeestering, daar eerder van weg voert dan heen leidt.
Meer dan vorig jaar (de tijd gaat snel!) zie ik in dat deze klemmende jaren menselijke dragers nodig hebben die vanuit het allerbinnenste van zichzelf, en niet beroesd of opgeladen door
groepsgebeurens, geven wat ze te geven hebben. En dat allerbinnenste heeft stilte nodig, en kameraadschap waarbij de een de ander verstaat en teruggeeft wat er aan de hand is op dàt moment.
Het samen ligt in de kameraadschap van het verstaan.
Daarom leg ik het werk aan De Groep neer. Het zou onzorgvuldig wezen om het door te zetten; het zou zelfs ietwat misleidend wezen. Ieder heeft nu genoeg aan zichzelf, en aan wat we zelf al allemaal beleefd hebben en beleven.
Ik gebruikte het woord ‘kameraadschap’. Ik voel de Groeps-mensen namelijk als kameraden op een weg waarvan het doel nog ‘onderweg’ is, met andere woorden: waarvan we het doel niet kunnen omschrijven in de kaders die wij tot op vandaag toe kennen. Elke keer als ik een maandduiding schrijf, voel ik hoe het doel van deze klemmende jaren onze hoop en verwachtingen overstijgt. Hoe het ons tilt naar een bestaansniveau waarin wij nauwelijks durven geloven dat het haalbaar is. Dit nauwelijks durven geloven hangt samen met ons nauwelijks in onszelf durven te geloven, in wie wij werkelijk zijn. Ik heb de ervaring dat dit in tweegesprekken zonder franje mogelijk is, maar dat dit door groepsgebeurens nu eerder over-stemd wordt.
Daarom bied ik mijn kameraadschap aan: ik ben er voor ieder, telefonisch, mailsgewijs of in gesprek van aangezicht tot aangezicht. Ik blijf de maandduidingen versturen, want daarin wordt me elke keer weer een stùkje besef getoond van de actualiteit van wat zich op dát moment ontvouwt,- en velen van jullie geven me dan ook telkens terug hoezeer het dan op z’n plek valt, juist voor dat moment. Ik blijf ook Tijd-Schrift verzorgen.
Het zal echter stiller worden, zonder Groep. Stiller, intenser, en nog waarachtiger. Daarvoor vraag ik ieders blijvende steun aan Poort. Dit vraag ik dringend en expliciet. Ik vraag ook jullie kameraadschap van jullie uit, eveneens dringend en expliciet. Geen mens kan
zonder Weefsel. Inspireer mij, en ik inspireer jullie, zo simpel ligt dat.
Zo niet, dan sla je weg.
Ik moet heel veel dingen herzien. Juist in het Werk waar ik zo van hou, Poort-Werk.
De afgelopen weken heb ik diep nagedacht over De Groep. Ik wil daar namelijk met zo zuiver mogelijke liefde in staan. Zo mag het beslist geen behoefte van mij zijn. Ook mag er voor géén van ons een onbalans ontstaan tussen inkomende en resulterende energieën.
De zaterdag van 30 januari was van een grote bezieling. En zo kunnen er natuurlijk meer zaterdagen gebeuren. Geen enkel punt. Ieder van ons, ik ook, gaat dan opgeladen naar huis. Maar daar begint het pas.
Het is niet zo moeilijk om samen een bezielende, opladende zaterdag te creëren. Het is wel moeilijk om zelf, thuis, vanuit je eigen leven, recht in de roos te schieten wat betreft je eigen bijdrage aan dit leven anno 2010. Ik zie dit bij ieder van ons, en ook hoe zeer dit ons terugwerpt op wie je zelf bent, en op de manier waarop je jezelf, helemaal vanuit jezelf, verbindt aan dat wat er Is. Als ik eerlijk ben, dan moet ik erkennen dat een herhaald groepsgebeuren, juist door de manier waarop ik een en ander aanbied, en juist door onze gezamenlijke begeestering, daar eerder van weg voert dan heen leidt.
Meer dan vorig jaar (de tijd gaat snel!) zie ik in dat deze klemmende jaren menselijke dragers nodig hebben die vanuit het allerbinnenste van zichzelf, en niet beroesd of opgeladen door
groepsgebeurens, geven wat ze te geven hebben. En dat allerbinnenste heeft stilte nodig, en kameraadschap waarbij de een de ander verstaat en teruggeeft wat er aan de hand is op dàt moment.Het samen ligt in de kameraadschap van het verstaan.
Daarom leg ik het werk aan De Groep neer. Het zou onzorgvuldig wezen om het door te zetten; het zou zelfs ietwat misleidend wezen. Ieder heeft nu genoeg aan zichzelf, en aan wat we zelf al allemaal beleefd hebben en beleven.
Ik gebruikte het woord ‘kameraadschap’. Ik voel de Groeps-mensen namelijk als kameraden op een weg waarvan het doel nog ‘onderweg’ is, met andere woorden: waarvan we het doel niet kunnen omschrijven in de kaders die wij tot op vandaag toe kennen. Elke keer als ik een maandduiding schrijf, voel ik hoe het doel van deze klemmende jaren onze hoop en verwachtingen overstijgt. Hoe het ons tilt naar een bestaansniveau waarin wij nauwelijks durven geloven dat het haalbaar is. Dit nauwelijks durven geloven hangt samen met ons nauwelijks in onszelf durven te geloven, in wie wij werkelijk zijn. Ik heb de ervaring dat dit in tweegesprekken zonder franje mogelijk is, maar dat dit door groepsgebeurens nu eerder over-stemd wordt.
Daarom bied ik mijn kameraadschap aan: ik ben er voor ieder, telefonisch, mailsgewijs of in gesprek van aangezicht tot aangezicht. Ik blijf de maandduidingen versturen, want daarin wordt me elke keer weer een stùkje besef getoond van de actualiteit van wat zich op dát moment ontvouwt,- en velen van jullie geven me dan ook telkens terug hoezeer het dan op z’n plek valt, juist voor dat moment. Ik blijf ook Tijd-Schrift verzorgen.
Het zal echter stiller worden, zonder Groep. Stiller, intenser, en nog waarachtiger. Daarvoor vraag ik ieders blijvende steun aan Poort. Dit vraag ik dringend en expliciet. Ik vraag ook jullie kameraadschap van jullie uit, eveneens dringend en expliciet. Geen mens kan
zonder Weefsel. Inspireer mij, en ik inspireer jullie, zo simpel ligt dat.Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
