Soms moet je door een heel diep dal.
Nou heb ik die al heel wat gehad in m'n leven, dus ik ken die routekaart wel zo ongeveer. Het culmineert bij mij bij voorbeeld altijd in een uitputtende ziekte, waarbij ik een paar dagen 'van de wereld' ben. Daarna opkrabbelend, en met frisse ideeën een ietwat andere koers volgend, in de hoop op bergtoppen wèl, maar minder dalen.
Deze keer was toch wel apart.
Niet alleen duurde de aanloop veel langer, een klein half jaar met veel persoonlijke verliezen, maar aan de andere kant kwamen er ook in diezelfde periode drie 'engel-mensen' op mijn pad.
De term 'engel-mens' gebruik ik voor mensen die niet op normale wijze hier geïncarneerd zijn, maar 'van de andere kant' komen.

Over eentje schreef ik al op dit log.
Een andere deed zich voor mij open als komend van God, via Geest, ziel (ziele-engel) hierheen gekomen zijnd tijdens haar leven, dit leven. Dat laatste is heel biezonder, want dan maak je als mens levend de marteling van versluiering bewust mee. De nacht dat ze me open deed, heb ik niet kunnen slapen van zachte blijdschap.
En de derde ken ik al heel lang. Er zijn er veel die m'n cursussen volgen en tegen me zeggen: "Hannah, dat weet ik allemaal al", maar er zijn er maar weinig van wie ik de integratie ervan echt 100 % geloof, doodeenvoudig omdat ik aan den lijve weet hoe langzaam dat gaat en hoe onaf het nog is.

Maar bij deze vrouw, vriendin en gids, geloof ik het al 20 jaar. Net zo lang als ze bij me cursus volgt. Tijdens het afgelopen half jaar hadden we juist erg veel persóónlijk kontakt gehad.

Toen ik in bed belandde, voor de ultieme verwerking van het dal in kwestie, zou ik eigenlijk naar een heel lieve dierbare vriendin in Fryslân gaan, een weide-opera-reis waar die Friezen zo goed in zijn einde augustus.

Dus iedereen wist dat ik weg was, omdat ik er al zo lang en veel over opgeschept had.
Niemand die vermoedde dat ik ziek lag, de telefoon ging niet, er werd niet aangebeld, ideáál! Alléén wonen heeft zo z'n voordelen.
En toch was ik niet alleen. Het was een keiharde uitputtingsziekte, en soms dacht ik dat ik ijlde, als ik iemand in mijn flat zachtjes hoorde lopen, gaan zitten, kijken of alles goed was. Het gevoel was zelfs zo sterk dat ik nu en dan mijn zieke lijfje uit bed hees om de woonkamer op te ruimen, of de keuken, of de badkamer waar het natuurlijk een bende was, gewoon omdat mijn moeder me ooit geleerd had: 'Hanneke, ook als je ziek bent, moet je huis er netjes uit zien, want er kan altijd iemand komen, bij voorbeeld de dokter' (die kwam toen nog aan huis, zelfs voor griepjes, nu onvoorstelbaar!). En omdat ik het gevoel had, dat er telkens iemand kwam kijken, en góed kwam kijken, deed ik deze keer wat mijn moeder me leerde.

Op de eerste opknap-dag, gisteren dus, belde een van de drie. Ik zei haar: "het is zo grappig, ik heb het gevoel dat ik de hele afgelopen week jou in huis heb gehad. Ik zou op vakantie, maar het was net alsof wìj samen vakantie hadden..., nou ja, béétje rust dan..."
En zij zegt, heel eenvoudig: "ik zou het je nooit hebben gezegd, maar ik bèn ook elke dag een paar keer geestelijk en heel bewust in je huis geweest. Om te kijken of het goed met je ging."

-de afbeeldingen zijn engeltekeningen van Paul Klee-

Ik heb het altijd grote flauwe kul gevonden: Arcturians, stargates, ufo’s, buitenaardse wezens die ons in slaap of juist wakker zingen. En zoals het beschreven wordt, zelfs in mijn geliefde Shield, is het ook grote flauwekul, of in ieder geval te sprookjesachtig neergezet om waar te zijn.

Feit is dat ik het niet geloofde. Al van jongs af aan ligt het zinnetje ‘mij sèlf doen’ op de voorkant van m’n lippen. Ik geloof er dus echt in, en daar krijgt niemand mij van af, dat een mens het transformatiewerk naar Mens aan Zichzelf moet verrichten. “Het koninkrijk der Hemelen moet met geweld genomen worden,”staat in Mattheus.

Ik heb het zelf gedaan; mensen om mij heen doen het ook zelf. Dat is het (psycho-alchemistische) Grote Werk.Dat neemt niet weg dat ik nu moet erkennen dat ze wel bestaan, in ieder geval Arcturians, stargates, en andere buitenaardse wezens, al dan niet lieflijk, al dan niet wat wij, in deze tijd van dualiteit, ‘positief’ of ‘negatief’ noemen.

Wij- en hiermee bedoel ik het menselijk collectief- kennen een heleboel wegen in ons onderbewustzijn waarmee we spiritueel verder kunnen komen. Als we op een bepaalde manier rijp en klaar zijn, dan verschijnen die wegen in ons bewustzijn. Dan worden we gedreven naar die ons in dit leven het meest na staat (ligt).

Die wegen in het menselijk collectieve onderbewustzijn hebben symbolen die overeenkomen: het kruis, de zee, en vooral: de te beklimmen berg. Veel spirituele en mystieke wegen nemen de berg als metafoor. Maar zeiden nooit wat er op de top gebeurde. Of waren daar te vaag over dan dat ik het begreep. Soms werd iemand opgenomen in de wolken, soms verdween er iemand in het nirwana, en soms ging iemand onder een boeddhaboom zitten en wachtte op leerlingen.

Dat was de afgelopen duizenden jaren zo.

Maar iets is aan het veranderen.Wij maken een evolutiesprong mee die maar ééns in de 25.600 jaar voorkomt. Als je eens alles daarover op een rijtje wilt horen, met werkelijk alles erop en eraan, beluister dan eens deze tape (anderhalf uur, helder, nuchter en duidelijk uitgelegd):http://www.energeticdownloads.com/clients/ECETIpresent_7.5.09.mp3.

Wij gaan op de top niet meer de wolk of de boom in. Er wacht ons een heel ander, lichtend en goddelijk Menselijk bestaan wat wij ons nog nauwelijks voor kunnen stellen.

“Dan staat aan het einde van dit bergpad de engel die een hand uitsteekt, en deze hand kan aangenomen worden. En het hart zal opzwellen van vreugde, omdat die hand die uitgestoken wordt, de hand van de herkenning is. ..

Op dit deel van het pad vloeit de pelgrim samen met de engel. Omdat dit deel van het pad alleen maar vanuit de verbinding belopen kan worden."

Deze tekst die wij toen nog totaal niet begrepen, gebruikt ook de metafoor van het bergpad, maar zegt tegelijk iets heel bijzonders: ‘wat daar gebeurt kan een mens niet alleen, omdat het nog niet in het collectieve bewustzijn ligt.’

Met andere woorden: daar zijn anderen voor nodig die niet tot deze planeet en tot deze mensheid behoren.En dit, erken ik nu, zijn wezens die wij ‘Arcturians’ noemen, maar die nog heel veel andere namen dragen.

Dit is, kort en sober verteld, mijn ervaring:

vanaf maart gebeurde mij de vreselijkste zaken, enkele ervan staan op dit weblog. Zo vreselijk dat ik mijn verjaardag niet eens kon vieren, terwijl ik als een kind aan kerstmis hang en aan mijn eigen verjaardag precies aan de overkant van de zodiak. Mijn broer stierf. Mijn liefste vriendin en maatje verliet me.

Ik ontmoette een meije met Gaven, hoofdletter G. Dat meisje vroeg ik toen zelf om een korte behandeling, vrijwillig en bewust. Sindsdien werkte mijn ajna als een gek.

Goed.

Na die moeder aller nachten kwam dit meisje ijlings aangesneld. Zij vertelde mij wat er werkelijk aan de hand was geweest. Ik kende uit m’n spirituele opleidingen (vermoeiend veel!) een beschrijving van ‘op de drempel staan’. Dan komt er een ontmoeting, is mij geleerd, tussen de Engel en de Wachter. De wachter vertegenwoordigt al het kwaad (zo formuleerde men toen). Dat was die nacht.

Maar zoiets wordt wel opgeroepen door een fundamentele angst in jezelf. Voor de omkering die jou wacht.

Nu heb ik van kinds af aan gebeden, en dit heb ik echt niet geleerd in mijn Roomse Kerk: “tegen verschijningen en verschijnselen bescherm mij, God!” Dit moet een oerdiepe ondergrond hebben. En geen wonder dat ik verhalen over Arcturians, Siriusianen afdeed als flauwe kul......

Ik wou er gewoonweg niks mee te maken hebben.Wel staat voor mij nog steeds vast dat het Werk ook door onszelf ter hand genomen moet worden. Ook.

“Je bent nu klaar,” zei het meisje eenvoudig, en zij keerde me in enkele uren binnenstebuiten. Op de manier van het Thomas-evangelie, dat ik hieronder neerschrijf.

Zij noemt het: verdrinken en dan merken dat je ook onder water adem kunt halen.

Ik ben anders geworden. Twee-een. Alles van de buitenkant (denkpatronen, overtuigingen, haat-liefde, pretentie) waar dualiteit op zit, glijdt van me af. Dit is nog steeds bezig, want een stuk ervan moet -weer- door jezelf gebeuren, nadat het door de engel is aangetikt.

Wat ook van me afvalt is de zwaarte van de tocht, 25 jaar lang klom ik die berg op.

Ik ben licht geworden, ik heb mijn totale zijnskracht herkend, het is Beingness aan het worden.

Zo worden we Goden. Daardoor kunnen we alles helen op deze planeet, alle wezens, en ook (op) andere planeten.

Zoals de planeet waar het meisje vandaan komt, en ja, zij is een soort Arcturian.

Wij, mensen hebben hen nodig. Omdat het Werk waar we deze jaren mee bezig zijn nog niet in ons menselijk bewustzijn ligt. Daar hebben we hèn voor nodig. Om binnenstebuiten gekeerd te worden. Daarvoor gaan we met hen een Verbinding aan, die ons overigens niet vrijwaart voor onze eigen verantwoordelijkheden. En zij hebben ons nodig. Omdat wij de potentie hebben tot transformatie ten bate van deze hele melkweg, maar die potentie nog voor geen milligrammetje kennen, laat staan gebruiken.



Dit zijn geen grote woorden.

Ik deel u enkel mijn ervaring.

En zal dit in mijn kleine stukje Werk blijven doen, in toenemende mate, zoals ik zelf ook toeneem in begrijpen en integreren.

Moge u hen spoedig ontmoeten. In u zelf.