SLEUTEL!

Nog steeds verwonderd dat dit gelukt is.

Het duurde twee uur op kantoor, want eigenlijk kon het niet (qua inkomen), maar mijn supernette Nederlands (zachte g valt hier niet op), en mijn voor de gelegenheid natuurlijk gewassen en gestylede haar, èn alle engelen! vergeet die niet! maakten dat ik er uiteindelijk toch door kwam: ik kreeg -na nog enige aanmaning- de sleutel van dit ongelooflijk weldadige hoekappartement op begane grond in een Hof voor mensen die net als ik ouder zijn en zeer op rust gesteld. Op foto 1 zie je de ingang en doorkijk. Daar begint goudhandige Wim morgen te texen met roomwit.

De woonkamer is zeer ruim. Dus op foto 2 ziet u de POORT-hoek. Ik had de keuze tussen deze hopek van de woonkamer of een klein werkkamertje,- de ruimte leek me beter. Want de komende maanden en jaren hebben ruimte van adem nodig.

Het glazen wandje rechts dat je op foto 2 ziet, is de glazen wand tussen woonkamer en loggia. Ruime loggia, foto 3 en 4. Mijn planten ku nnen er allemaal op, en dan kan ik er zelf ook nog bij. Heerlijk inpandig, zoals een echte loggia ook hoort te ziijn. Vanaf 10.30 (deze maand) schijnt de zon erop, tot ongeveer 3.30.

Al het glas is dubbel, en termopane. Ik weet gewoon niet hoe ik het heb. Want in de flat waar ik nu nog even woon, en hard uitgegroeid ben, daar is alles enkel glas (!), en kun je tegen huurverhoging alles dubbel, maar niet termopane laten maken.

Geen kieren hier (in mijn oude flat had ik in de winter handschoenen nodig om te kunnen computeren, zó blies de koude wind door en langs kieren en scheuren). Echt niet! Goudhandige Wim heeft het allemaal gecontroleerd.

WC en badkamer helemaal tot bovenaan betegeld. Ik weet nog, toen ik hier zeven en een half jaar geleden in deze flat kwam, hoe vuil deze sanitaire ruimten waren, juist omdat er alleen maar tot de helft getegeld was. Moest hogedrukspuit en 3 x tex aan te pas komen.

Hier: tot plafond!

In de douche: een mengkraan die je vast kunt zetten op jòuw temperatuur.

Mens! Dit ken ik alleen maar van logeren bij luxe vriendin in hoog (en dus koud) noorden!

In de slaapkamer een waaklichtje dat vanzelf aangaat als je 's nachts je bed uit moet, en dat dan ganglicht en wc-licht aanschakelt, zodat je alles zo maar kunt zien!

Het is allemaal zó doordacht. Zo vriendelijk ook. Aardige behulpzame huismeester. Aardige en behulpzame assistente. Aardige en behulpzame en nieuwsgierige bewoners. Twee binnenhofjes (ik lig met de voorkant in het ene en met de loggia aan het andere) vol plantenbakken met maagdenpalm en ander vrolijk spul, banken en stoeltjes waar je kunt zitten, een 'strijperij' waar je binnen en buiten lekkere drink- en eetdingen kunt krijgen, alles schoon en netjes, en getuigend van aandacht.

Nu merk ik dat ik dit hier in de oude flat heb gemist: aandacht voor de leefruimtes. Iedere bezoeker die niet verder keek dan mijn riante uitzicht, begreep mijn wens om weg te willen niet. Goddank zijn toch een stel vrienden van me onlangs uitgegleden over hondenpoep en -pis in de lift, gemolesteerd werden door een begeleid-bewoner hier, hebben ze ommetjes moeten maken doordat papiercontainers niet geleegd werden, en de gemeentecontainers kapot doordat men er maar van alles in stouwde, zó dat er geen doorkomen aan was vóór de grote voordeur (die vaak kapot is) en erachter. De verhuurder deed er niets aan. En geloof me: in een Vogelaarwijk wonen hou je een aantal jaren vol, maar dan is het òp.

Laten we zeggen dat ik hier veel heb geleerd. Veel des volks.

O, hoe anders is het waar ik nu naar toe ga.

Mijn hart en buik ontspannen zich daar.

Geborgenheid. Zorgzaamheid. En een béétje luxe. Althans voor mij is het luxe.

En geen trappen meer.

Want o, ik dacht dat ik soepeler zou worden van het inpakken. Maar het tegendeel is waar.

Lig na het nieuws van 18.00 met mooi boek op bed.

Oud, duidelijk.

Verzadigd.

Verzaligd.......

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Pech pech.
Hoopte dat ik er genadig van afkwam, vertragingen in de bouw en zo, maar helaas pindakaas: vandaag zijn ze begonnen met het sloopboren van de tegels in de twee trappenhuizen in deze gigantisch hoge torenflat. Alle tegels moeten eraf, iets heel anders komt erop. Het sloopboren (het trilt tot in je vullingen!) tot en met de week dat ik hier weg ben...
Begint 's ochtends om 6.45.
Mag ik nog niet klagen: ik ontloop waarschijnlijk de schilders, de balkonvernieuwers, de dubbelraamglaszetters, de corridorontasbesters.......
Toch, niets maakt zo'n herrie als sloopboren. Mijn lieve buurvrouw die overdag moet slapen, omdat ze geestelijk gehandicapten in begeleid wonen begeleidt, zag er vandaag, na één dag, al gesloopt uit.
Arm ding.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

O, ik leed met haar mee, de grijze duivin die haar twee kids koesterde op mijn balkon. Vond wel dat ze er erg vroeg bij was dit jaar, en zo net na zo'n onbarmhartige winter, maar moeder- instinct kruipt waar het niet gaan kan, dat is nou eenmaal zo.
Ze kreeg er weer twee. Meestal overleeft er daar eentje van, maar deze keer groeiden die twee met de dag zichtbaar meer naar gezondheid en geluk. Eentje vloog uit. De ander wachtte nog een dag of drie. Toen ineens vloog hij het nest uit naar het schaaltje vogelzaad dat ik, ook op m'n balkon, voor de moeder elke dag bijvulde. Moeders voor moeders, solidariteit zeg maar.
Op dát moment zàg je de moeder opveren. Er achteraan. Toen het jong ook nog, naar kindergewoonte, uit haar snavel probeerde te eten, wendde ze zich resoluut af, met zo'n blik van 'jij kunt het nu kennelijk zelf!'
Er bleef hem niets anders over dan ook uit te vliegen.

Kreeg ze berouw?
Voelde ze zich schuldig?
Feit is dat ze elke dag meermalen uitvoerig over de balkonrand heen en weer trippelde, koerend, en soms deed zelfs de vader mee.

En nu zit ze ineens weer op nest. Tweede leg en het is nog maar begin april! Weliswaar één ei, maar toch. Als dit zo doorgaat worden het vijf leggen dit jaar. Dat kán helemaal niet. Dat is bij de wilde konijnen af.
Enfin, laat me nou niet vergeten volgende keer bij de super ook weer een zaak vogelzaadjes mee te nemen....

Soms denk ik alleen nog maar in termen van huurwoningen. Komt er nauwelijks iets anders in m'n gedachten.
In mijn oude huurflat verrichtte ik naast het POORT-werk ook heel bewust onzichtbaar dienstbaar energetisch werk naar deze directe woonomgeving: mensen van alle nationaliteiten op deze aarde, in deze flat neergestreken. Plus mensen met een handicap die onder begeleid wonen vallen. Nauwelijks gewone lieden zoals ik.
Nu zijn daarin zeven jaar om, en dit burenwerk is -duidelijk aangezegd- sinds 3 maart 2010 ten einde. Dus is ook deze periode ten einde. Zeven jaar, zoals de meeste woonperiodes in mijn leven.....

Geen toeval: nu, vanaf april, wordt mijn torenflat gerenoveerd: sloopboren halen de tegels weg van de trappenhuizen, steigers rondom halen schilders naar de flat en binnenin wordt er dubbelglas aangebracht; herrie ten top van 's ochtends 7 uur tot half vijf 's middags. Dit duurt nog een jaar. Jáár!
Het POORT-werk is echter allesbehalve ten einde: dit zal nog een kleine 10 jaar duren, ook dat is aangezegd: die energie wordt óver 2012 heen getild. Maar van werk met mensen, POORT-consulten bij voorbeeld, komt nu niet veel, behalve in de weekends.

Dus doen POORT & Hannah al meer dan een jaar wat ze kunnen bij de wooncorporaties. REAGEREN OVERAL OP, BIDDEN & SMEKEN.... Hiermee trillen zij doelbewust de energiestroom naar verhuizing aan. De steeds weer teleurstellende werkelijkheid is dat de kansen bij wooncorporaties erg klein zijn. De huizenmarkt zit in Eindhoven ook qua huur op slot.

Maar vandaag daagt er weer een bleek zonnetje aan de verre horizon:
vanochtend is Ruud van de seniorenGGZ (als ik die toch niet had!) met mij naar het Hof van Strijp gegaan, een door hen aanbevolen uiterst vriendelijk seniorencomplex, waar je, als je t.z.t. moet, ook zorg kunt krijgen, maar waar alles erop gericht is dat je er zo lang mogelijk zelfstandig woont. Daar was een appartement op de begane grond in de aanbieding, een snoepje waar ik meteen verliefd op werd. Zou ik zó in willen.
De grond/bodem voelt helder (ligt in de driehoek Frederiklaan-Strijpsestraat-Trudoplein) oud en helder. Het gebouw is twee jaar oud. Het ligt in de buurt van zoon Roeland en zijn vrouw Magda. De rust van het complex is vriendelijk. Het appartement ligt begane grond, en toch is alles veilig afgesloten. Middagzon t/m avond. Nette keuken. Verrukkelijke indeling.………Alles betegeld tot aan plafond. Goedkoop seniorenrestaurant aanwezig voor als het koken eens niet lukt. Ook allerlei ouderenzorg indien nodig, alles in hetzelfde complex. Als ik daar zou kunnen komen, dan hoef ik tot aan m’n dood toe geen zorg meer te hebben. Zoiets is op mijn leeftijd (bijna 72) erg aantrekkelijk en belangrijk.
Ik word al gelukkig bij de gedachte alleen al….. Nu gaat GGZ uitrekenen of ik mezelf geen strop om de nek leg, want de huurprijs incl. parkeerruimte en service is €850,-. Dat is incl. vaste lasten heel m’n AOW. Ik ben oprecht bereid op een zoethoutje te bijten…..maar….heb na de laatste Dushi-reparatie nog maar €2000,- spaargeld. T leent me daar nog eens €2400 boven op. Ik denk echter dat de GGZ, financieel consulente (krijg zo het idee dat ik iedereen van senioren-GGZ nu wel aan het werk heb aan mijn nederig persoontje) naar het maandelijks terugkerende bedrag kijkt….en dat is ook wat zij móeten doen.
Voor de senioren-GGZ-mensen in Eindhoven heb ik werkelijk diepe bewondering. Zij steunen je als oudere, zonder één moment het respect te verliezen en zonder één moment jou je oud en aftands te laten voelen, integendeel.

Misschien gebeurt er een wonder. Tovert iets nog ergens een fondsje vandaan. Je weet nooit.