Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!

24 juni, 2008   

zeventig


vandaag zeventig geworden in een maatschappij die je ontmoedigt om oud te worden.
Want zeventig ís oud; zestig kon je nog zo'n beetje beschouwen als je (maatschappelijke) overgang, maar zeventig is definitief.
Zeventig en ouder hebben het hard in deze maatschappij, en krijgen het nog harder. 'Ze' vinden je een belasting. Een verzwaring. Een collectieve winst-vertraging. Ze bezuinigen op je. Tenzij je heel rijk bent.

Maar rijk of arm, deze maatschappij biedt je geen 'zin' meer voor je leven als oudere. Deze cultuur kent geen inhoudelijke zaken die dit stuk leven een heel aparte diepgang bieden, zoals ze dat wel doen aan kind-zijn, jong-zijn, betaald-werkzaam-zijn. Oud-zijn biedt aan deze maatschappij geen eigen bijdrage.

Hoe komt het dan dat ik me al weken lang verheugd heb op deze dag?
Dat ik vanochtend wakker werd met een zo heldere blijdschap als de strak-blauwe lucht van een winterochtend waarop het tien graden vriest?
Deze dag vier ik in stilte,- pas aan het eind komt mijn liefste vriendenpaar voor de sacrale avondmaaltijd.
Gisteren mailde ik nog aan een vriendin die me vroeg hoe het voelde, dat ik me als een rijpe-ooftboom voelde in warm namiddag-zonlicht.
Vandaag weet ik beter.
Het is niet alleen de bewustheid. Oké, die is wijd geworden als een Frans korenveld, en dit wuift prachtig. Als kind ben je niet bewust, totaal niet. Als volwassene sta je zo midden in het maatschappelijk leven, dat je enkel maar kunt ervaren, je verslikken in je ervaren, reageren op je ervaringen, en nauwelijks tijd hebt om ze te laten zakken.
Als oudere glijd je daarboven uit, terwijl je er toch ín bent. Je overziet zoveel. Je doorziet zoveel. Je ziet de rijkdom van wat armzalig leek, en de armoei van veel wat je dolgelukkig maakte, of móest maken.
Dat op zich al is een weelde, dat doorzien en overzien.Maar de werkelijke weelde ligt achter dat woordje 'moest'.




Ik hoef niets meer.
En bemerk nu pas hoeveel ik heb gemoeten. Hoeveel maatschappelijke druk op mij (en al mijn leeftijdgenoten) gelegd is geworden om dit en dat te doen, en vooral: om dit zo te vinden en dat zus. Je móest veel verdienen. Je móest de liefde van je kinderen achter je aan voelen slepen als een lange rok met sleep. Je móest opgewonden raken door waar 'iedereen' opgewonden door raakte. Je móest sommige onrechtvaardigheden maar liever niet zien, omdat er toch niets aan te doen zou zijn. Je móest zwaaien naar de koningin, en je móest Peter de Vries discutabel vinden. Het móeten lag niet eens het drukkendst op doen, maar op je gevoelens-hoe-dit-te-ervaren in de rechte hoofdstraat van deze schrale maatschappij hier.
Dat is over.


Geld heb ik niet, want een moeder die vier kinderen alleen opvoedde, kon nooit een volle baan nemen met carrière toendertijd, maar rijker ben ik geworden dan alle vaders die dankzij vrouwenmoeders als ik straks een mooie necrologie krijgen in de krant, bij hun dood.
Inzicht kreeg ik, in de idiotieën van deze maatschappij, en hoe ze werken, en waarom ze zo werken.
Overzicht kreeg ik in de geheime verbindingen, die mensen bij elkaar houden, en de geheime onderstromen, die aan het oppervlak heel anders lijken dan ze zijn.
Toch: ook dát, hoewel groot, is niet mijn grootste schat.
Mijn grootste parel is gegroeid, geslepen door mijn leven. Net als alle ouderen draag ik een stàd aan ervaringen in mij mee.
Er is druk verkeer in zo'n stad. Het verkeer hergroepeert zich met de jaren. Soms komt er iemand zo maar in een multicultiflat. Soms weten kinderen zo'n stad niet meer te vinden. Het kinderstraatje krijgt dan eenrichtingsverkeer, en raakt op den duur afgesloten voor àlle verkeer. Het vriendenstraatje wordt een hoofdweg, maar bij die verbreding raken er enkelen kwijt.
Er gebeurden moorden in de zijstraten. Soms borrelde bloed in de goten. Soms borrelden er violen of witte rozen uit de goten.
De laatste tijd werd het klimaat in mijn stad milder. En vereenvoudigde zich het shoppen. Daardoor kwam er plaats voor parken als het inzichtelijke park, het park van god en mij, het hoofdpark van eerbied voor elk mensenleven, het kleine intieme park van sensualiteit, met in het midden de vijver van vrijen met het leven, en die prachtige fontein van de engel van beminning.
Middenin, op de geheime hartplaats: het verwerkingscentrum:
hier schuift en schift en schat het oudere hart,
dat nu kan glimlachen waar het om huilde, en soms... ach.
Stadsmuren zijn er niet. Op die plaats groeien boomgaarden: appelbomen, kersenbomen, olijfbomen, abrikozenbomen, en de bomen die vruchten dragen van zo'n kristallen helderheid dat je ze niet ziet.

Elke oudere heeft zo'n stad. In zo'n stad raak je eindelijk los van de maatschappelijke en scherpe moeten's. Kom je op heel andere gedachten. Vind je heel andere zaken brood- en broodnodig. Snap je beter hoe het algehele leven veel rijker en zinvoller zou kunnen wezen dan het gemiddelde maatschappelijke leven van nu.

Jammer dat de maatschappij van nu geen plaats heeft voor de schatten op de hartplaats van de stad van de milde avondzon. Jammer, omdat deze maatschappij nu telkens opnieuw het wiel moet uitvinden, en de toegestane wieldruk, en de belasting erop.

Echter jij bent welkom in zo'n stad.

Maar is jou de weg erheen wel geleerd? Of denk je soms dat hier enkel woestijn ligt, en dat je er nooit hoopt te komen?

Wees eigen-wijs en welkom in zo'n stad,
maar je hóeft niet!

<>


22 juni, 2008   

empty nest syndroom

mijn jonge duiven uitgevlogen,
mijn oranje voetballetje van Dushi's antennetje gehaald,
droef, deze dag...............................

Labels:



19 juni, 2008   

EVEN THUIS

Home again
Drie weken son, stof en schoonheid in wezenloos mooi Turkije, in het (in klein afgelegen dorpje gelegen) huis van een schat van een vriendin, samen met een andere schat van een vriendin.

Ik ben gezegend in mijn vriendschappen, en met mensen die me zulke vakanties mogelijk maken.
Heel het heufd werd mediterraan blauw van binnen, totaal leeg, en achter mijn ajna straalt nog steeds een onbewolkte zon.
Thuisgekomen -voor een weekje maar, net genoeg om m'n 70e te erva/vieren en dan weer naar dierbare zuiderburen,- de grootste verrassing:
op mijn door allerzorgvuldigste buurvrouw bijgehouden balkon zijn nu twéé duivenjongen uitgekomen. Het eerste jaar dat het duivenpaar hier nestelde, kwam er eentje uit, bijna direkt uit de schaal opgevroten door de poes van de buren. Die verdwenen goddank, en vorig jaar kwam er eentje uit van twee. Dit jaar alle twee.
Ziet u ze op de foto? Pront, hè?
Ziet u ook dat ze speciaal voor de foto hun nekhaartjes hebben ge-gel-d?
Ze staan op uitvliegen. Ik begrijp nooit hoe ze dat kunnen, dik als ze via hun moeder zijn gegroeid. Maar ja, de natuur is goedertieren en wijs, en ik kan en kon het ook, dus........

Laat het u, zowel als mij, een groet en teken zijn: àlles is mogelijk in deze zomer.

’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

18 juni, 2008   

dochter in uruzgan


wie wil weten hoe het m'n dochter in Kamp Holland in Uruzgan vergaat,

leze http://www.brechtje.nl/
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.......................................


Archief

juli 2006   augustus 2006   september 2006   oktober 2006   november 2006   december 2006   januari 2007   februari 2007   maart 2007   april 2007   mei 2007   juni 2007   september 2007   oktober 2007   november 2007   december 2007   januari 2008   februari 2008   maart 2008   april 2008   mei 2008   juni 2008   juli 2008   augustus 2008   september 2008   oktober 2008   november 2008   december 2008   januari 2009   maart 2009   april 2009   mei 2009   juni 2009   juli 2009   augustus 2009   september 2009   oktober 2009   november 2009   december 2009   januari 2010   februari 2010   maart 2010   april 2010   mei 2010   juni 2010   juli 2010   augustus 2010   september 2010   oktober 2010   november 2010   december 2010   januari 2011   februari 2011   maart 2011   april 2011   mei 2011   juni 2011   juli 2011   augustus 2011   september 2011   oktober 2011   december 2011   januari 2012   februari 2012   maart 2012   april 2012   mei 2012   juni 2012   juli 2012   augustus 2012   september 2012   oktober 2012   november 2012   december 2012   maart 2013   april 2013   juni 2013   september 2013   oktober 2013   februari 2014   maart 2014   september 2014  

This page is powered by Blogger. Isn't yours?