leek een prachtdag te worden.
niet te warm, weinig regen.....
Glimlachend in m'n spiegel zie ik een onverwachte beweging rechts-voor. Jee! Een hele kies breekt af voor m'n ogen. Niet zo maar een stukje, maar een hele kies. Wortels blijven, maar de rest, vlak horizontaal, ligt in mijn hand, Nog zwaar ook.
Maar ik móet eruit, want ik heb een lieve afspraak voor een lieve film, en de dag daarna een hele lieve afspraak met een vriend. Dus tand moet maar even wachten en start ik mijn lieve autootje om lieve vriendin op te halen, en hoor ineens een geluid achter mij als van tientallen blikjes 'just married'. Alleen ben ik helemaal niet gemarried en zal ik ook beslist nooit meer marrieën. Even denk ik nog dat Eindhoven-Designstad dat vrolijke geluidje produceert, maar daar komt niks van in. Als Murphy toeslaat doet hij het goed. Nog geen twee straten gegaan als jachtige gebaren van tegenligges en inhalers mij volstrekt duidelijk maken dat dit vrolijke geluid openbarst onderaan mijn brommobiel: kapotte uitlaat.
ANWB. Ik ken -op twee na- geen engelachteriger engelen dan die van de ANWB. zelfs als ze hun auto uitstappen, zit de welwillende en hartelijk 'onder ons glimlach' al op hun aardige gezicht gebakken. Hij kijkt, ziet, en repareert. Provisorisch, dat wel, maarb ik kan ermee naar huis.
Daar begint het lange wachten: eerst moet die uitlaat in Eindhoven arriveren, dan pas kan ik de tandarts bellen voor een afspraak, en dán, dán pas de wasmachineman. Mijn Murpy is pas op de helft............

Lag het aan de hitte? Mijn herrijzen? M'n ouder worden?
Het was een steeds voortkabbelende gedachtenstroom. 'Waarvoor nog?' Ik weet zeker dat ik een heleboel dingen heb gedaan, en ze zo goed mogelijk heb gedaan, net als ieder goedwillend mens, en diepgaande processen ben doorgeworsteld met alle confrontaties maar ook allenigheid van dien. Maar nu ben ik oud. Wat hebben ouderen te bieden tegenwoordig? Officieel kosten we alleen maar en maken we de maatschappij armer (wat ik niet geloof, want besteden wij ons geld dan niet aan brood en nu en dan een spelletje?).

Al denkend en denkend –ik heb wat afgedacht die dagen!- bedacht ik mij ook dat we geen rollen meer hebben aan te bieden. Geen rol als werkende vrouw, verzorgende echtgenote, oppasoma, niets daarvan. Hebben we zoveel aandacht aan die rollen besteed, toen? Nou en of! Hebben we genoeg aandacht besteed aan de vrouw erachter? Dat betwijfel ik.
Evenmin als mannen die met pensioen gaan hebben wij onszelf naar buiten toe stevig geprofileerd als Corrie, als Hannah, als Jantje of Mientje. Daar zit dus een gat.
Hebben vrouwen vroeger, toen de oude vrouw nog wijsheid te vergeven had en daarop werd gerespecteerd, dat dan wel gedaan? Niet meer dan wij, maar hun positie was vaak anders: meer betrokken bij de familie en de jongere gezinnen. Zij vervaagden niet zo snel. Wij, met onze plek in puur privé en solitair, vervagen wellicht sneller, doodgewoon omdat we uit blikveld verdwijnen.
Een soort out fading alnaargelang je –alleen- ouder wordt.
Waar je dan zelf aan meedoet, voor jezelf, in je zelfbeeld.
Plotseling voelde ik dat ik er wel en echt wilde zijn, de tijd die ik nog te gaan heb, maar als Hannah. Ongeacht wat anderen ervan vinden, ik leef dit leven omdat ik Hannah ben.
Daarop voelde ik mijn krachten, die de laatste jaren afgezwakter raakten, stapje voor stapje terugkeren. Mijn blij kunnen zijn met mezelf, ook stapje voor stapje. Mijn liefde kunnen voelen van anderen voor mij, ook stapje voor stapje. Ik ben er nog niet, maar ik voel het al wel. Een verrukkelijk gevoel, spannend ook.
En ik denk, dat dit de stille energie is die ouderen aan de wereld kunnen geven: er-zijn met hun unieke zelf. Niks groots, maar wel energetisch voelbaar.
Mijn vriend de psych kijkt bedenkelijk, als ik hem dit voorleg. Maar mijn vriendin, de sociaalpsychisch geriatrisch verpleegkundige/maatschappelijk werker knikt.
Toen zovelen respectvol zwegen, die dagen, en mij mijn tijd gaven, heb ik hen wel degelijk gevoeld, vaak en tastbaar, dus het werkt energetisch.
Mijn lieve mede-oudjes.................
Een wereld apart, dat zijn wij........

:-)

Niets geeft mij zo'n gevoel van echt-bestaan als het voelen terugvloeien van m'n levenskracht. Dat greep mij eind vorige week. Na een paar jaar 'sukkelen' (zoals ze dat hier noemen), culminerend in een mislukte dotterpoging, zit er niets anders op dan zelf m'n hart maar te gaan redden. Dit hart dat alsmaar verder gaat en van geen wijken wil weten. Mooi hart. Goed hart. Lief hart.
Het werd tijd dat ik het zàg.
Ik roep het, ik kus het als het ware, ik geef het mijn naam.
Dat laatste dóet het.
Het springt op. Het opent. Ik voel de kracht terugvloeien die jaren tevoren stilletjesaan weg was gesijpeld. Herkenning. Vreugde. Nou ja, een béétje vreugde.
Terugkomen valt niet mee. Elke bezigheid moet opnieuw bezield worden.Be-draad. Be-vestigd met de naam. Dan pas opent zo'n bezigheid zich. En de levenskracht erin wordt zichtbaar, als een ondergrondse beek die er toch altijd wel was, maar zich verscholen hield onder de fundamenten van goedbedoelde huizen die ik er overheen gebouwd had.
Hoe diep moet een mens gaan, alvorens zich bevestigd te voelen in haar bestaan? Tot op de bodem, bodem van liefde.
Mooi hart. Goed hart. Lief hart.