Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!

25 december, 2009   

12 nachten de grens over


Hé, kijk nou toch! Precies op kerstavond: weer een nieuw verlichtingsmagazine gestart, zie ik op mijn mail. Zelfs verkrijgbaar in de kiosk. Blader blader: weer hetzelfde: persoonlijke happiness, persoonlijke spirituele voldoening en welbehagen, waw en mjam.
Is Dit de Bedoelde Mens?

Tijdens deze 12 heilige nachten voel ik me net een driekoninkje: op mijn kameel een ster volgend waar ik op hoop, en waarvan ik weet dat die bestaat, waar.....
Gaat het nog steeds om persoonlijke verlichting? Om oppoetsing van lijf, leden en mind? Tijdens de tweede helft van het afgelopen jaar ben ik nachten lang de diepe dalen van het collectieve door ‘mogen’ wandelen. Wat ik daar aan collectief-menselijke gewondheid aantrof, tart elke beschrijving, is te snerpend voor welk woord dan ook. Werkelijk, deze mensheid is gestoeld op verdriet, gewikkeld in onvermogen, verkrampt aan zielepijnen, en massa’s mensen op deze wereld acteren die nog steeds uit, gedwongen door hun omstandigheden, gewrongen in herhaling, en toch....

Wat ik aan die barre tochten overhield, behalve herinneringsbeelden die op mijn netvlies gebrand blìjven staan, is mededogen. Mededogen met òns. Deze mensheid toch, acherm. Wij als mensen toch, acherm.

Ik zoek de ster.....ik trek uit voor die ster....Ik weet het zeker: nu is de tijd gekomen om te leren onze mensenarmen uit te slaan, energetisch de mogelijkheden aan te spreken die we óók hebben naast die vrome eigen verlichting die ons ieder een eigen hemeltje moet opleveren: ik noem maar iets: met een kleine groep energetisch aanwezig staan, een uur lang, op een plein in Jerusalem, ergens tussen de Gouden-Koepel-Moskee en de Olijfberg, alleen aanwezig staan, en alleen energetisch. Wel eens geprobeerd?
Je hoeft er Nederland niet voor uit. Samenkomen in stilte en dan de aanwezigheid die je als mens hèbt, samenvoegen en verplaatsen naar daar. Zonder iets te willen. Zonder partijdigheid. Gewoon samen aanwezig zijn als een stel Goddelijke Mensen bijeen. Energetische getuigen van hoop, van weten, van toekomst. Hetzelfde kan in de sloppenwijken van Venezuela-stad, of van Johannesburg. Of in het bejaardentehuis waar Alzheimermensen huilen om kerstliedjes die hun raken maar die ze niet meer kunnen plaatsen.Denk niet dat dit gemakkelijk is. Ik zeg je uit ervaring: lijfelijk erheen gaan en een kristal daar begraven is gemakkelijker. Energetisch aanwezig blijven op een plaats van pijn kost kruim, en doet (nog) onbehoorlijk pijn.




Wij hebben niet alleen zintuigen en potenties voor onszelf. Wij zijn liefdeswezens. Wij dragen ook onontdekte mogelijkheden in ons waarmee we het leven voor anderen sferisch draaglijker kunnen maken. Waarmee we diepgewonde plekken zonder enige poespas kunnen helen. Aanwezigheid is een bijzonder ding. Aanwezig-zijn is niet gekoppeld aan je lichaam, en zelfs niet aan dit leven van jou. Je kunt met enige oefening overal aanwezig zijn, alleen of met een groep. Helend. Oplichtend.


Een mensenleven alleen voor jezelf is zo nauw. Een mensenleven waarin je een en ander voor anderen betekent is al een stuk wijder. Maar we kunnen nog wijder, heb ik afgelopen jaar geleerd. Tot nu toe werkten we en leden we voor onszelf. Om in een hemel te komen, welke dan ook. En dachten we dat we geen pijn meer hoefden te voelen als we zelf maar verlicht waren.

Het werd zelfs een soort graadmeter: ‘gossie, heb jij nog steeds zo’n last van die heup? Ben je toch nog niet goed bezig, denk ik...’
Wat ik ingezien heb, is dat mensen, ook ik, eerst werken aan zichzelf, heel goed.
Dan aan anderen, ik ook, en ook dat ging niet altijd van een pijnloos dakje, maar het is toch ook heel goed.
Maar dan krijg je mensen die opengebroken worden richting collectief. Heb ik daar in de vorige maanden ietwat gesluierd over geschreven, vandaag is de dag dat die behoedzaamheid weg kan:
er ligt aan de grond van ons menszijn niet alleen een persoonlijk karma, goed en slecht, maar ook een collectieve historie van goede wil, extase, machteloosheid, pijn en heel veel onnoemelijk verdriet.
Wie kan dat aangaan? Wie heelt dat?
Geen enkele wereld onder de sterren kan verlicht raken als de mensen van zo’n wereld alleen aan eigen zielenheil denken. Dat is een schending van de natuur. In wezen zijn wij, op een klein stukje na, één grote ziel. Daar hebben we als mens ook een bedrading voor, mogelijkheden voor. De Groten van de Aarde wisten dat, en stelden zich ter beschikking, stelden hun aanwezigheid ter beschikking. Zij omvatten, ieder op eigen wijze, de dualiteit tussen ik en het/de andere.
Zij leefden voor een deel een heel stuk collectief, door hun daarin-aanwezig-willen-zijn. Zij hoorden de roep.
Nu horen velen de roep, en wij zijn geen Groten, maar wel te groot geworden voor slechts persoonlijk toe te passen heil.
Mensen zoals u en ik zoeken in deze twaalf heilige nachten de ster die zich niet alleen boven hun eigen huisje beweegt. Luisteren naar een toon in de nacht, zomaar.
Duizenden engelen, ik spreek uit ervaring, leren deze mensen om hun tentakels wijder uit te spreiden, hun energetische mogelijkheden in te zetten bij pijn- en brandhaarden in deze wereld. Om zonder zelf iets te willen en zonder zelf te bedenken wat goed zou zijn hun pure aanwezigheid ter beschikking te stellen daar waar die aanwezigheid nodig is. Ja, je kunt die verplaatsen. Ja, met een groepje dat dit kan kun je een lamp zijn in de afgronden van duisternis in de Overziel van onze mensheid.
Ja, het kost je kruim, zoiets. Je wordt er moe van en je krijgt pijn. So what?
Waar blijft het magazine, waar blijven de workshops die mensen aanreiken hoe we onze draden met anderen kunnen hanteren, ten bate van anderen, ten bate van wat liefde in de wereld?
Zie je die ster? Hoor je die roeptoon?





geplaatst door hannah van buuren  # 13:46 5 reacties

19 december, 2009   

de Heren van de Kamer


In de Kamerkrant van de Kamer van Koophandel, december 2009, pagina 23 staat een informatief artikel onder de titel "geen BTW bij levering diensten binnen EU".
Op de illustratie bij het artikel (zie boven) staat een dame die, 'dubieuze diensten' levert aan afnemers aan de andere kant van de grens.
De KvK daarover aangesproken, reageert bij monde van Jan Portegijs, Projectmanager, Verkoop & Marketing - Uitgeverij, T 0348 426 275, E jan.portegijs@kvk.nl:
"Uw interpretatie van de tekening is juist, de dame biedt inderdaad haar diensten aan over de grens. Dat houdt verband met het artikel dat gaat over een andere manier van BTW-verrekening bij het verrichten van diensten in het buitenland. De diensten zijn dubieus, maar dat is ook de grap van de tekening."
De KvK ziet geen reden om het recht te trekken.
Als het ten koste van een heer was gegaan, hadden ze zoiets niet eens zo geplaatst!
~~~~~~~~~~

Labels:


geplaatst door hannah van buuren  # 12:31 5 reacties

10 december, 2009   

10 december: dag v/d Rechten van de Mens


Ik maak scherp onderscheid tussen Joden en Israëli's.
Ik gebruik het woord 'zionisten' liever nooit, omdat dit een negatieve bijklank heeft.
'Israëli's' klinkt neutraler, en het woord Joden heeft iets liefkozends voor mij, wellicht doordat ik Joden onder mijn vriendinnen tel, en hun cultuur ervaar als respectvol, spiritueel, en zeer genuanceerd. Bovendien heb ik de oorlog meegemaakt, en het nooit eindigende verdriet mee ervaren met families die lang niet al hun geliefden zagen terugkomen uit de vernietigingskampen.
Naar Israëli's toe voel ik me onzeker.
Ik kàn gewoonweg niet begrijpen hoe het zegevierende Westen, inclusief USA en USSR, zomaar een stuk land aan de bocht van de Middellandse Zee hebben onteigend aan wie daar woonden, en het aan -toen nog- Joden hebben gegeven om erop te wonen. Dit ervaar ik als een grove fout van ons, Westen. Dit had nooit mogen gebeuren.
Het was ons land niet, hoewel het een Engelse kolonie was, zo ongeveer.
Ik kan ook heel goed begrijpen dat veel Joden uit de diaspora daar wilden gaan wonen. Daardoor werden zij Isrëli's. Er kwamen ook christenen daarheen overigens.
Ik begrijp ook dat ontwortelde Palestijnen nog steeds rouwen, hóezeer ze ook met ontwikkelingshulp (ja zeker!) worden gesteund in hun benarde toestand van verdreven-zijn.
Maar de rest begrijp ik niet.
Ik begrijp de muur dwars door Palestijnse landerijen niet. Ik begrijp het bouwbeleid in de illegale nederzettingen niet. Ik begrijp de internationale politieke houding niet die Israël altijd de hand boven het hoofd houdt. Ik begrijp onze minsiter Verhagen niet. Ik begrijp de schandalige scheldpartijen niet van Joden hier te lande jegens het boek van Dries van Agt: 'Een schreeuw om recht'.
Of eigenlijk: ik begrijp die misschien wel maar durf die niet te begrijpen, want internationaal zal er wel geld achter zitten, veel geld, en schuldgevoel. En nationaal?

Vandaag is het de dag van de Rechten van elke Mens. Vandaag is er door mensen als Hedy d'Ancona, Hans van Mielro, Dries van Agt, een stichting opgezet: The Rights Forum.
Zij vallen Israël niet aan, zij schelden niet.
Zij leggen enkel de vinger op zaken die gewoonweg niet kunnen. Geen land zou ermee weg komen als het muren bouwde dwars door andermans landerijen. Ik noem maar wat.
In het Israëlisch-Palestijnse conflict wordt het internationaal recht met voeten getreden. Het zijn vooral de Palestijnen die daarvan de dupe worden. Door de machtsongelijkheid in het conflict kunnen zij hun rechten niet zelf beschermen. Het is de internationale gemeenschap die dat zal moeten doen. De internationale gemeenschap beschikt over voldoende middelen om alle partijen te dwingen het internationaal recht te respecteren. Maar het ontbreekt aan politieke wil om die middelen effectief in te zetten. Daardoor kan het conflict steeds verder escaleren. Ook de Nederlandse regering neemt haar verantwoordelijk niet. Dat moet anders.
Bijgestaan door een Raad van Advies met prominenten uit politiek en wetenschap spant The Rights Forum zich in voor een Midden-Oosten beleid dat op het internationaal recht gebaseerd is. Niet alleen in woord, maar ook in daad.
Iedereen voelt hoe'n brandhaard Jerusalem en omstreken is. Iedereen weet van binnen dat, als er daar een oorlog ontbrandt, de hele wereld zal lijden.
En als spiritueel mens weet ik dan ook nog dat zo'n Heilige Plek niet langer vergiftigd mag worden zoals nu al ruim zestig jaar aan de gang is. Desacralisering heet dit. Het roept demonen op. Het riep al demonen op.
Mijn hele hart wenst The Rights Forum toe dat zij slaagt in haar tactvolle en tegelijk oprechte (verbazingwekkende combinatie!) opzet.



Labels:


geplaatst door hannah van buuren  # 11:25 1 reacties

08 december, 2009   

té erg

~~~
'Dushi' ('schatje') heet mijn 45 kilometer autootje. Ze vervoert me naar de super, naar de groenteman, en soms zelfs helemaal naar Oosterhout of Tilburg. Ze is 10 jaar oud, en we zijn aan elkaar verknocht. Zonder haar kom ik letterlijk nergens...........



Gisteren reed ik om half zes naar het centrum, de bieb. Ik had een heel akelig voorgevoel, alsof ik een ongeluk zou krijgen. Dus, en ook omdat het al donker was, reed ik heel voorzichtig.

Op de terugweg moest ik onder de spoortunnel door. Ineens voelde ik een schok, en mijn kleine autootje begon te gieren als een straaljager hier op het vliegveld. Het stond bijna stil, goddank reed de auto achter mij met afstand.

Nu kroop Dushi enkel nog vooruit. Ik bad alle engelen van de hemel om me te helpen om thuis te komen. Achter mij, naast mij, allemaal auto's die me vervloekten om mijn traagheid, luid toeterend, middelvingers opstekend, maar kon ìk er iets aan doen?

Vier kilometer ruim, tot thuis. Met al die koplampen en toeters achter en naast mij.

Vandaag de diagnose: de versnellingsbak is stuk. Er moet iets in terecht gekomen zijn, wat hem kapot draaide. Of misschien een gevolg van afgelopen zomer, toen ik terugrijdend van Oosterhout, met oververhitte motor stond, een ongemerkte beschadiging toch. Misschien iets van mijn voorbumper die al eerder kapot was, maar die de garage en ik met lijm en zwart plastic plakband in fatsoen hielden. Misschien iets van de weg zelf. De reparatie: nieuwe versnellingsbak en nieuw voorbumpertje meteen ook, plus de arbeidskosten natuurlijk, kosten mijn totaal aan spaargeld: €2500,-. En ik spaarde juist voor een korte vakantie komend voorjaar, naar Barcelona. Nu is echter alles op.

Het gaat niet om autootje als bezit, zoals een buurvrouw terecht adviseerde, het gaat om mobiliteit en vrijheid. Zonder Dushi kom ik letterlijk en figuurlijk nergens.

En nu maar hopen dat tv en wasmachine e.d. het nog minstens een jaartje houden......

Maar het ongewone is dat ik er zó rustig onder ben, zo rustig van 'ja, zo ligt het nu'. Zouden dat de engelen zijn die ik tot en met de 11e hier binnen heb (zie volgend blog)?????

~~~~

Labels:


geplaatst door hannah van buuren  # 16:59 1 reacties

02 december, 2009   

engelen op bestelling.....................




Zo eenvoudig, engelen zijn natuurlijk overal, maar het is wel heerlijk als ze speciaal jou wat extra aandacht geven.
Een anderhalve maand geleden kwam een lieve vriendin met zo'n plan: zij had namelijk engelen toegestuurd gekregen en die 'moesten' worden doorgestuurd.
Het gaat zo:
iemand krijgt 5 dagen engelen op bezoek. Van te voren zet je klaar: witte bloem(en), witte kaars, appel en een enveloppe met je grootste wens. Om half elf 's avonds doe je even je voordeur open om de engelen die iemand naar jou heeft gestuurd, binnen te laten en te verwelkomen.
Je vindt dit misschien raar, maar het in de stof uitvoeren van een beweging en een daad laat energie stromen.
Je mag ze 5 dagen 'houden', de engelen. In die dagen zoek je mensen die ze na jou willen hebben. Na vijf dagen doe je je voordeur weer open en dank je ze en stuur je ze weer door naar volgenden. Je eet die appel dan op.
Vijf dagen doen ze dan over hun gevleugelde reis (ik veronderstel dat ze dan ook even naar huis gaan en even met eigen hemels broodje in eigen stoeltje uitrusten), dus na vijf dagen komen ze aan bij de volgende.
Gisterenavond heeft lieve vriendin C ze naar mij gestuurd. Ik had ze al twee maal, maar wilde ze graag nog één keer bij mij op bezoek. Want de eerste keer dat ik ze 'had', ervoer ik hen zo liefdevol en behulpzaam dat ik met hun hulp een ruim zeven uur durende reis naar Manuela kon maken in hondenweer, terwijl ik zelfs nu nog lijfelijk niet op kracht ben.
De 2e keer deed mijn wasmachine het niet, maar na een uurtje gesprek met mijn engelen weer wel, en hij doet het nog steeds. Bovendien leerde ik wat liever te zijn voor mezelf.
Daarom wil ik ze zo graag voor de 3e keer, en heus, ik stop er daarna mee, want natuurlijk is dit wel heel hebberig.
Deze derde keer hoeven ze niets voor mij te doen. Ze mogen me wel leren nóg liever voor mezelf te wezen, want al die strengheid jegens mezelf ben ik nog niet helemaal kwijt. Maar het hóeft niet. Ik zal hèn koesteren~!
Op 6 december komen ze dus weer. Misschien komen ze Sinterklaas nog wel tegen op hun tocht naar hier. Die man kan dan ook nog wel wat koester en oppep gebruiken.

Ik verheug me nu al. Ja, ik geloof. Ik wéét zelfs. Het worden weer vijf mooie dagen.
Als jij ze ook wilt op de 16e, mail me dan maar even vóór de 11e. Want dan stuur ik ze zelf, met weemoed, weer op pad....................

Labels:


geplaatst door hannah van buuren  # 09:46 1 reacties

Archief

juli 2006   augustus 2006   september 2006   oktober 2006   november 2006   december 2006   januari 2007   februari 2007   maart 2007   april 2007   mei 2007   juni 2007   september 2007   oktober 2007   november 2007   december 2007   januari 2008   februari 2008   maart 2008   april 2008   mei 2008   juni 2008   juli 2008   augustus 2008   september 2008   oktober 2008   november 2008   december 2008   januari 2009   maart 2009   april 2009   mei 2009   juni 2009   juli 2009   augustus 2009   september 2009   oktober 2009   november 2009   december 2009   januari 2010   februari 2010   maart 2010   april 2010   mei 2010   juni 2010   juli 2010   augustus 2010   september 2010   oktober 2010   november 2010   december 2010   januari 2011   februari 2011   maart 2011   april 2011   mei 2011   juni 2011   juli 2011   augustus 2011   september 2011   oktober 2011   december 2011   januari 2012   februari 2012   maart 2012   april 2012   mei 2012   juni 2012   juli 2012   augustus 2012   september 2012   oktober 2012   november 2012   december 2012   maart 2013   april 2013   juni 2013   september 2013   oktober 2013   februari 2014   maart 2014   september 2014  

This page is powered by Blogger. Isn't yours?