Wij zijn een in hart & nieren republikeins gezin, laat dát voorop staan. Mijn enige dochter is zelfs een keer (op de 1e rij!) blijven zitten, toen voor de knin iedereen moest opstaan. M'n hart zwelt nog steeds van trots: zo'n sterke meid, op tekenen van slaafsheid voorbereid (dooor haar moeder dus). Slaafsheid-opwekkend-heid is mijn enige reden om anti-monarchie te zijn. Niet Bé zelf, en het kostenplaatje maar een hele klein béétje.
Maar dit hadden wij nou ook weer niet bedoeld.

Geschokt?
Nou en of.
Door de reacties van de kon.fam.?
Niet zozeer.
Door het gekreukelde gezicht van de koningin?
Nou, meer door het vallen van zoveel slachtoffers, maar nòg meer....
Zegt u het maar.....
Doordat het er nu (tegen zessen) op lijkt dat de feestelijkheden in de grote steden, waaronder de mijne, gewoon doorgaan.
Kunt u uitleggen.....
Met zoveel doden, en al die vlaggen halfstok.... Het lijkt mij, maar ik kan me vergissen dat de hiervoor-verantwoordelijken de feestelijkheden niet durven afgelasten uit angst voor heibel en agressie. Dit zegt nogal wat over het peil de macht van 't p volk.
Ú durft....
Tja, nou ja....
Dank u zeer voor dit gesprek. We zullen uw adres niet onthullen.
Dank u.

Labels: grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Labels: maatschappelijk

Labels: toch een mooie wereld

Soms zit je ongemerkt op een knooppunt.
Dan ploffen onverwacht dingen voor je voeten neer, en soms val je er zelf ook nog bij ook.
Dit liep zo afgelopen dagen.

Ada en ik gaven zaterdag jl cursus over je wortelpunt: het precieze liefdesdoel van je incarnatie. Normaal draai je daaromheen, met alle goede bedoelingen van dien. Goede bedoelingen, juist goede bedoelingen, kunnen sterk uit de hand lopen.
Ik ken mensen die al hun tijd geven aan een project in Afrika, waarbij ze bedonderd worden tot en mèt, maar ervan overtuigd blijven dat hun goede bedoelingen goed terecht komen. In feite steunen ze dan corruptie, en houden ze die dan op deze manier ook nog in stand.
Ik ken mensen die hun kinderen pamperen en pamperen, die alles voor hun kinderen overhadden en -hebben, en hun kinderen zien hen nog niet stáán.
Ik ken een mens die altijd, maar dan ook altijd op elk mailtje hoffelijk antwoordt, en 's avonds te laat naar bed gaat, omdat er net nog twee binnenkomen die aandacht vragen.
Ik ben een mens die altijd velen support, met woord en daad, en afgelopen weekend bleek dat de laatst-gesupporte, een spiritueel-therapeut, niet eens de moeite genomen had om naar de website en naar Tijd-Schrift te kijken, waarin ik hem belangeloos support.
Dat gaf echt een klap.

Gisteren werd ik weer eens, heel goedbedoeld, gewezen op de zoveelste verlichte mevrouw/meneer naar wie ik toch eens heen zou moeten. In de twee maanden daarvoor was ik al gedirigeerd naar een andere verlichte man, een andere spiritueel die te gek goed was, zes mensen bij wie ik eens een consult of duiding moest aanvragen, en een heel stel lezingen die ik eigenlijk toch niet mocht missen. Om nog te zwijgen over de zuivere zielen en meesters hier en in Vlaanderen bij wie ik advies kon krijgen.
Daar ben ik heel lang beleefd in mee gegaan. Want ze zouden best eens gelijk kunnen hebben, mijn aanraders, en natuurlijk valt er nog heel wat te leren en verbeteren.
Maar, in alle eenvoud, en met zo min mogelijk ego: ik ben zelf ook niet gek, en in mijn huidige vak (Poortwerk dus) best goed, en zelfs redelijk uniek. Edoch, ik werk wel horizontaal van mens tot mens. Ik sla afhankelijkheid aan mij weg, en ik stel me niet op, gezeten op tronen van verlichting of heiligheid. Dat ligt niet in mij. Ik ben mens met de mens, word nu en dan politiek boos, raak behoorlijk geïrriteerd als ik bedrogen of gemanipuleerd word, en wapper kritiek niet van me weg. Menselijk.
In het Werk (cursussen en consulten) ben ik gewoon goed, en geef ik alles wat ik heb, met zo weinig mogelijk ego. En wat ik geef is kostelijk spul.
Dus gewoon: ik blijf nu letterlijk en figuurlijk bij mezelf.

En vanochtend gebeurde het. Dat wat me nu voor de vierde keer in mijn ruim 70 jaar lange leven gebeurde: ik viel zonder enige aanleiding languit op een stoep. De andere keren dat dit gebeurde moest ik inzien dat ik te veel 'uitgaf'. Teveel aan aandacht, teveel aan altijd maar goed willen doen, teveel aan support, te veel aan luisteren, en dit echt op fundamentele punten. Dit haalt je weg van jezelf, en, als het om fundamentele punten gaat, heel hard weg van jezelf.

En je toont daarbij ook niet de vele veranderingen die je aangegaan bent, van feministe en politiek dier naar oprecht spiritueel mens, dat ook verantwoordelijkheid neemt voor wat haar hart en hoofd hebben mogen beseffen. Je spreekt daar gewoon niet over. Je geeft alleen maar uit, naar anderen toe.
Het houdt een oud beeld vast, naar anderen toe, maar ook naar mezelf. Kleinbeeld.

Nu is het zo dat ik een tijdens mijn kuur in Slowakije diepe inzichten kreeg over de toenemende dringendheid van deze tijd, over de noodzaak toch een minimum aantal mensen info te verstrekken van het belang om Mens te worden. Wat ook in de lijn van het Poort-Werk ligt, maar dan veel en veel verdergaand. En dat ik daarop echt de keuze maakte om de jaren die me resten daaraan te wijden, doodgewoon omdat ik er weet van heb. Door die kuur èn voornoemd besef kwam een heleboel in beweging, maar kreeg ik ook de kracht om dit te realiseren. Wortelpunt voor de rest van deze incarnatie.
Komt die cursus-zaterdag afgelopen week, waarop we mensen op het hart drukken al hun aandacht op de wortelpunt van hun incarnatie te geven, en de rest als franje met hartelijke dank voor het gebodene mee te geven aan de wind. Maar ik zelf? Wat doe ik?

Ik voel de laatste tijd eigenlijk al langer dat ik in mijn weblog alles aankaart behalve de kostelijkheid van dit Werk, waarmee ik een verwrongen beeld van mijzelf in stand houd (de feministe, de politiek-geïrriteerde, de gauw boze, de geestige, maar niet: de aanbieder van een pad dat mensen naar en over de transit van 2012 e.v. kan leiden),
maar aan dat gevoel doe ik niks,-
krijg ik einde vorige week totaal onverwacht vanuit het geestelijke via een lichtende vrouw uit Zeeland de waarschuwing dat ik geen energie meer zou moeten geven aan overbodigheden die de energie laten zakken; zij doelt op dingen die anderen ook kunnen doen,-
krijg ik zondag die klap t.a.v. alsmaar uitreiken in support, mèt het gloeiende besef: 'jij wekt te weinig respect voor jullie eigen baanbrekende Werk',-
maandag dat bizarre inzicht m.b.t. al die mensen die ik moet consulteren, een nzicht waarvan ik eerst nog denk 'ego, meidje!', maar al gauw moet erkennen dat dit is wat het IS,
zie ik, eveneens maandag, in mijn agenda staan dat ik volgende week, op aanraden-vàn een schat van een vriend en vriendin, aan een zich verlicht noemende (en dus ook als zodanig door hen hoog geëerde) mij een consult laat geven, daar waar ik zelf behoorlijk wat in huis heb,
maar waar niet voor uitkom jegens mijn goedbedoelende aanraders, laat staan dat ze eens tegen die verlichte met kennelijk goed PR zeggen: 'ga jij eens naar Hannah om een consult',-en val ik dus vandaag over straat.

Ik ben ook gek ook.
Waar geef ik mij aan uit? Waar geef ik mijn energie en tijd aan uit? Waar geef ik hèt aan uit (en dat in deze tijd van recessie)? Waarom doe ik zo gek, waarom toon ik mijn innerlijkste zelf niet, waarom bevestig ik daardoor al die oude rollen, waarom houd ik mij in mijn kostbaarste stuk zo vaak zo klein? Ik wilde gewoon doen.
Ik wilde met mijn kracht anderen in het zonnetje zetten. Ik wilde mens met de mensen zijn, zoals ik het noemde. Ont-zet-tend goedbedoelend.
Ik wil dit nog. Ik zal dit nog. Maar anders, in wederzijds respect, want dát is er de laatste jaren nog al een bekaaid af gekomen.

Non, je ne regrette rien, ik heb nergens spijt van.
Maar het is wel afgelopen.
Dit weblog gaat actueel blijven, maar niet meer op een manier die u amuseert en laat zeggen: 'die hannah toch, altijd dezelfde'. Dit weblog gaat de binnenkant van de actualiteit zichtbaar maken, de binnenkant van de recessie, de binnenkant van wat met ouderen gebeurt. Niet meer bozig. Niet meer verontwaardigd omdat het geestig moet zijn. Geestig blijft het, maar wel met geest erachter.

Op de Poort-site is o.a. het hoofdstuk 'giftig spul' verdwenen. Anderen kunnen dit ook. En beter.
En Hannah zelf? Hannah zal zich nooit verlicht noemen, want Hannah weet maar al te goed dat achter, boven, en in iedere mens een groot wit licht schijnt. Ook achter en in en rond haarzelf.
Maar Hannah gaat zich niet meer begeven in wat zij niet behoeft, in waar geen wederzijdsheid is, en niet meer uitgeven waar het niet meer op z'n plaats is.
Hannah zal niet meer verloochenen wat zij nu aan de dag in huis heeft.
En morgen niet meer verzwijgen wat zij morgen in huis heeft.
Zuiverder van anderen houden.
Hannah zal het Werk waar zij aan mee mag doen ook nooit meer kleiner maken dan het is.

Ook jullie een vrolijk opstandingsfeest gewenst!