Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
23 september, 2012
Wolkjes + Moeder + Engel +
Ze waren zo schattig, de wolkjes die afgelopen zaterdag rond dreven aan een blauwe najaarshemel. Van die wolkjes die het eigenlijk nog net niet zijn, van die rafelige, zachte, ijle, beweeglijke witte donsjes die snel over trokken alsof ze zich naar hun speelplaats haastten. Ze herinnerden mij de hele speelse dag aan een wezen dat ik vóór in de week voor het eerst in m'n leven had gezien.
Dat was ook al zo'n biezondere dag. Wel eens gehoord van engelmensen?
Dat zijn engelen die een cyclus aangaan van mens-zijn, omdat ze zo begaan zijn met het lot van de mensheid in spannende tijden, in tijden van ont-wikkeling. Er zijn er de laatste 20 jaar verschillende van in m'n leven geweest, en de laatste tijd loop ik bij engelmensen die aan zichzelf ontwaken een stukje mee. Engelen en mensen ontwaken nu aan elkaar.
Op die dag, voor in de week, diende zich een nieuwe aan, waar ik nu naast ga lopen. Ook voor een tijdje. Benieuwd wat het ons brengt.....
Dit ging nogal snel. Ik werd er wat hijgerig van, en vroeg meZelf af wat er toch aan de hand was.
Toen 'verscheen' mij een vrouwelijke figuur. Ze verscheen half in en half zonder een vorm. Net als die wolkjes, rafelig, beweeglijk, wittig, op een speelse manier aanwezig. Als een soort glimlach. Ik schat haar tussen de 40 en 60 jaar oud. Het was een voluptueuze vrouw, weelderig in al haar wolkerigheid. En ze meldde zich met: "Ik ben de Moeder-Engel", inclusief hoofdletters. Nou heb ik veel gelezen, maar nog nooit iets over een Moeder-Engel.
Zonder te praten legde ze me uit: 'Net zoals je een Vader-God hebt, heb je ook een Moeder-God natuurlijk. Maar ik noem mij niet Moeder-God, ten eerste omdat 'God' zo'n afstandelijk woord is geworden, en ten tweede, omdat mijn niveau van manifestatie op het etherische vlak ligt. Daar wonen immers jullie zusters, de engelen.'Dát klopte voor mij. Ik ken mensenbroeders en engelenzusters.
'Je kunt, als je wilt, in mijn armen komen liggen, om uit te rusten en bij te komen'. Ze spreidde haar armen uit en ik liet mij daarin vallen en ik lag als een kind aan haar borsten. Ge-rust.
'Je kunt, als je wilt, in mijn armen komen liggen, om uit te rusten en bij te komen'. Ze spreidde haar armen uit en ik liet mij daarin vallen en ik lag als een kind aan haar borsten. Ge-rust.
En iedereen die in ons gelooft mag dit ook altijd doen.
Vertel het maar verder aan zulke mensen.'
Hetgeen ik hierbij doe.
09 september, 2012
mijn kleine moeder.................
..............................heb ik de laatste jaren fors mee omgeworsteld. Járen geleden kwam ik erachter hoezeer mijn zelf-uitvlakkingspatroon samenhing met en veroorzaakt werd door haar, die mij liever niet in haar leven van toen had zien geboren worden. Die altijd aan mijn wel-gewenste zusjes en broers alle aandacht gaf, en mij wegzette in een donker hoekje van een onverwarmde kamer.
Mijn hele leven lang was ik daar in mezelf sierlijk overheen gegleden, maar dan komt er plotseling een tijdstip (70 e.v.) waarop zoiets zich aandient, en een rem zet op de patronen en gewoonten van de eigen doordraverijen. Ik zag hoe ik mezelf altijd wilde bewijzen levens-waard te wezen. Het was een schok, met diverse heftige naschokken.
In die periode van schok en naschokken was ik veel met mijn (nu al 24 jaar overleden) moeder bezig. Eerst boos (nog een klein woord voor wat ik voelde, eigenlijk moet ik zeggen: WOEDEND). En pijn, pijn, pijn. In die periode had ik soms dagenlang geen kracht om overeind te komen, en bleef ik op bed liggen ‘werken’, helemaal gevloerd. Voor de buitenwacht: heel lui, heel afgesloten. Er waren er maar een paar die dat konden duiden bij mij. De kostbaren!
Langzaam, en juist door er wèl aandacht aan te schenken, begon ik in te zien hoezeer zij een kind was van háár tijd, waarin ongewenste kinderen echt niet mochten en waarin zelfreflectie nog een onbekend woord was. Er rees mededogen in me op.
Maar nog niet met mezelf.
Het duurde tot dit jaar dat ik voluit kon zeggen: “ik, hannah, mag niet alleen leven, nee, veel meer: ik be-leef dit leven, ik ben het die daar voluit ziel en pit aan geeft”. De stroom van kracht die ik vroeger voelde, schoot me weer door lijf&leden. Ik schonk mezelf ‘t leven. Tegelijk gebeurde er iets biezonders. Eerst zag ik ineens hoe ook zij haar dagen had van niet-meer-kunnen-dan-liggen. Precies zo. Het zat dus niet alleen in mij, maar ook in haar. Niet alleen in haar, maar ook in mij. Maar er kwam nog meer.
Terwijl ik mijn eigen leven bezielde en leven gaf, woordelijk, verscheen aan mijn zijde plotseling mijn moeder. In het klein. Zo’n 20 centimeter groot, meer niet.
Ik besef dit: doordat ik de laatste jaren met haar omgetrokken ben, en veranderd ben in mijn gevoel naar haar toe, èn doordat ik mezelf nu voluit het leven gun en geef, en daar nu bewust in woon, heb ik ook haar bevrijd in wat ze naar mij toe (waarschijnlijk maar al te onbewust) heeft gedaan. Niet alleen ik bevrijdde mij, maar haar bevrijdde ik ook. Zij doet mee in mijn herrijzenis.
Natuurlijk wist ik al wel hoe onze gedachten onze gestorven dierbaren beroeren. Maar dit gaat veel verder! Onze processen in relatie tot onze gestorvenen hebben directe invloed op hun pad naar verlossing en licht.
Telkens als ik zeg “ik, hannah, leef dit leven en geef me dit leven”, zet ik haar ook een stuk vrij van die oude moederrol. Ik ben hierin zelfs als het ware háár moeder. Daarom trippelt zij ook deze dagen in een kleine vorm van maar 2 decimeter aan mijn zijde.
Zó dicht staan levenden en gestorvenen elkaar na.......................
Mijn hele leven lang was ik daar in mezelf sierlijk overheen gegleden, maar dan komt er plotseling een tijdstip (70 e.v.) waarop zoiets zich aandient, en een rem zet op de patronen en gewoonten van de eigen doordraverijen. Ik zag hoe ik mezelf altijd wilde bewijzen levens-waard te wezen. Het was een schok, met diverse heftige naschokken.
In die periode van schok en naschokken was ik veel met mijn (nu al 24 jaar overleden) moeder bezig. Eerst boos (nog een klein woord voor wat ik voelde, eigenlijk moet ik zeggen: WOEDEND). En pijn, pijn, pijn. In die periode had ik soms dagenlang geen kracht om overeind te komen, en bleef ik op bed liggen ‘werken’, helemaal gevloerd. Voor de buitenwacht: heel lui, heel afgesloten. Er waren er maar een paar die dat konden duiden bij mij. De kostbaren!
Langzaam, en juist door er wèl aandacht aan te schenken, begon ik in te zien hoezeer zij een kind was van háár tijd, waarin ongewenste kinderen echt niet mochten en waarin zelfreflectie nog een onbekend woord was. Er rees mededogen in me op.
Maar nog niet met mezelf.
Het duurde tot dit jaar dat ik voluit kon zeggen: “ik, hannah, mag niet alleen leven, nee, veel meer: ik be-leef dit leven, ik ben het die daar voluit ziel en pit aan geeft”. De stroom van kracht die ik vroeger voelde, schoot me weer door lijf&leden. Ik schonk mezelf ‘t leven. Tegelijk gebeurde er iets biezonders. Eerst zag ik ineens hoe ook zij haar dagen had van niet-meer-kunnen-dan-liggen. Precies zo. Het zat dus niet alleen in mij, maar ook in haar. Niet alleen in haar, maar ook in mij. Maar er kwam nog meer.
Terwijl ik mijn eigen leven bezielde en leven gaf, woordelijk, verscheen aan mijn zijde plotseling mijn moeder. In het klein. Zo’n 20 centimeter groot, meer niet.
Ik besef dit: doordat ik de laatste jaren met haar omgetrokken ben, en veranderd ben in mijn gevoel naar haar toe, èn doordat ik mezelf nu voluit het leven gun en geef, en daar nu bewust in woon, heb ik ook haar bevrijd in wat ze naar mij toe (waarschijnlijk maar al te onbewust) heeft gedaan. Niet alleen ik bevrijdde mij, maar haar bevrijdde ik ook. Zij doet mee in mijn herrijzenis.
Natuurlijk wist ik al wel hoe onze gedachten onze gestorven dierbaren beroeren. Maar dit gaat veel verder! Onze processen in relatie tot onze gestorvenen hebben directe invloed op hun pad naar verlossing en licht.
Telkens als ik zeg “ik, hannah, leef dit leven en geef me dit leven”, zet ik haar ook een stuk vrij van die oude moederrol. Ik ben hierin zelfs als het ware háár moeder. Daarom trippelt zij ook deze dagen in een kleine vorm van maar 2 decimeter aan mijn zijde.
Zó dicht staan levenden en gestorvenen elkaar na.......................
liefde of geen liefde, that's the question
Ik ben een direct mens. Omwegen omwille van een lieve vrede zijn mij vreemd.
Enerzijds weten mijn gelieven (vrienden, vriendinnen, maatjes) daardoor altijd wat ze aan me hebben, en vertrouwen ze daar dan ook honderd percent op,- anderzijds missen anderen dan weer het velours en fluweel, en zeggen ze daarom dat ik liefdeloos ben.
Dat is niet zo, maar mijn manier van liefhebben is niet helemaal gemiddeld of normaal. Wel intens en wel oprecht, maar daar moet je dan tegen kunnen, anders valt het verkeerd. Voor mijzelf is dit ook wel eens moeilijk, met name als iemand gepijnigd uitroept: "maar je houdt niet van me!" Nee, niet op de voorgeschreven zachte omweg-wijze, maar daarachter juist zeer direct en oprecht.
Komt nog bij:
Omdat ik ook nog goed gebekt ben, denken mensen dat ik 'in mijn hoofd zit' en niet in m'n hart. (De waarheid is dat ik in m'n buik zit). En, onzeker als ik ben (ja, zeker!), neeg ik ertoe om dat zelf ook van mezelf te denken.
Tot ik gedotterd moest worden.
Oh! Mijn hart!
Ik lag er nachten lang wakker van.
Uitgestrekt op de operatietafel verwachtte ik het ergste. Ik voelde me net de maan waarop een kleine sonde landen moest.
De kleine sonde schoof tot helemaal aan mijn hart, en toen zei de arts verbaasd: "maar u hoeft helemaal geen dotter, uw aderen zijn schoon. Weet u wat? Ik kijk nu meteen nog even naar de pompkracht van uw hart, nu ik toch hier ben." Was ook niks mis mee. Hart gezond, aderen prima. Ik mocht blij zijn om op deze leeftijd nog zo'n warm- en goedkloppend hart te hebben
Was ik ook. Toch een geruststelling after all. Dan kunnen er ook geen stentjes verdwalen in mijn lijf (wat ik nogal vaak hoorde toen ik op mijn beurt wachtte in de wachtkamers op cardiologie.
Maar ik ben ook een spiritueel mens. Zoek dus ook de betekenis àchter de dingen. Hoe kwam het dat ze dachten me te moeten dotteren, terwijl er daar niets aan de hand was? Hoe kwam het dat ik dat zelf ook dacht?
Yes!
Niks aan de hand met mijn liefdesvermogen! Misschien wat uitzonderlijk, zodat men gauw denkt dat ik een krakkemikkig liefdesvermogen/hart heb, en dat zelf ook dacht. Maar nee, hoor, alles daar klopt helemaal in orde.Enerzijds weten mijn gelieven (vrienden, vriendinnen, maatjes) daardoor altijd wat ze aan me hebben, en vertrouwen ze daar dan ook honderd percent op,- anderzijds missen anderen dan weer het velours en fluweel, en zeggen ze daarom dat ik liefdeloos ben.
Dat is niet zo, maar mijn manier van liefhebben is niet helemaal gemiddeld of normaal. Wel intens en wel oprecht, maar daar moet je dan tegen kunnen, anders valt het verkeerd. Voor mijzelf is dit ook wel eens moeilijk, met name als iemand gepijnigd uitroept: "maar je houdt niet van me!" Nee, niet op de voorgeschreven zachte omweg-wijze, maar daarachter juist zeer direct en oprecht.
Komt nog bij:
Omdat ik ook nog goed gebekt ben, denken mensen dat ik 'in mijn hoofd zit' en niet in m'n hart. (De waarheid is dat ik in m'n buik zit). En, onzeker als ik ben (ja, zeker!), neeg ik ertoe om dat zelf ook van mezelf te denken.
Tot ik gedotterd moest worden.
Oh! Mijn hart!
Ik lag er nachten lang wakker van.
Uitgestrekt op de operatietafel verwachtte ik het ergste. Ik voelde me net de maan waarop een kleine sonde landen moest.
De kleine sonde schoof tot helemaal aan mijn hart, en toen zei de arts verbaasd: "maar u hoeft helemaal geen dotter, uw aderen zijn schoon. Weet u wat? Ik kijk nu meteen nog even naar de pompkracht van uw hart, nu ik toch hier ben." Was ook niks mis mee. Hart gezond, aderen prima. Ik mocht blij zijn om op deze leeftijd nog zo'n warm- en goedkloppend hart te hebben
Was ik ook. Toch een geruststelling after all. Dan kunnen er ook geen stentjes verdwalen in mijn lijf (wat ik nogal vaak hoorde toen ik op mijn beurt wachtte in de wachtkamers op cardiologie.
Maar ik ben ook een spiritueel mens. Zoek dus ook de betekenis àchter de dingen. Hoe kwam het dat ze dachten me te moeten dotteren, terwijl er daar niets aan de hand was? Hoe kwam het dat ik dat zelf ook dacht?
Yes!
Het doet het alleen my way, my way.
Mijn glorieuze my way!
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
