Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
23 september, 2008
~miauw
Eindelijk!Vandaag de poesjes zes dagen in huis.
Schatjes, daar niet van!
Eten, drinken, poepen, alles in orde. Schoon.
Maar ze verstoppen zich steeds. Achter gordijnen beneden, in open delen van hal- en nachtkastjes boven. Als ik eraan kom, schieten ze weg.
helemaal getraumatiseerd: vanaf mei tot nu hebben ze 3 x pension gehad en 2 x vriendin van dochter. Ze vertrouwen geen mèns meer. Bij mij blijven ze nu maandenlang tot aan het einde van 's dochters bijdrage aan Uruzgans welzijn.
Kyra en Tijger die eigenlijk Tani blijkt te heten, ze kwamen zelfs niet te voorschijn, als ik 's avonds blikje voorzette, waar ze echt gek op zijn. Ging ik het blikje naar hun verstopplek brengen, dan bliezen ze!
Dus dat vanaf de 3e dag niet meer. Ik voelde me poeziggekwetst, echt waar.
Zelfs zaterdag, toen ik tot heel laat tv keek, kwamen ze nog niet eten, want ìk zat daar..... O, wat moeten die buikjes gegromd hebben.
En ik maar lieflijk koeren tegen hen, wáár ik ze maar vermoed.
Hoewel hun houding tegenover mij, hun oppasoma, dus nog steeds gruwelijk is, komt er nu toch voortgang. Gisteren hebben ze voor het eerst verser visblikje gegeten! Van www.renske.com (met dank aan Janny!) Dochter in Uruzgan had verteld dat ze niet anders dan Gourmet Gold wilden, maar dit viel dus reuze mee.
En heel hoopgevend: afgelopen nacht hebben ze beneden de boel afgebroken. Zakjes poezensnoep opengekrabd, halve inhoud opgevroten, rest door de kamer. Béétje naast de bak gepoept (kan natuurlijk van die vis komen). Papierdoos omgegooid en inhoud speels verspreid.
Wat plèk betreft, beginnen ze zich dus eindelijk thuis te voelen.
Nu oppasoma nog.
Ik wil echter graag dat zij net zo ecologisch eten als ik. Want hoe kun je een dier nu voer laten eten met beendermeel, zaagsel, darmen van zieke dieren, soja en andere gemanipuleerde rotzooi, terwijl je zelf elke week naar de Odin gaat, buiten de stad, om je eigen lijfje alleen biologisch en biodynamisch te voeren? Zoiets wil er bij mij niet in.
Maar mijn dochter in Uruzgan, waar èlke dag gewone giftige (niks te biologisch-dynamisch!) Hollandse pot wordt aangevlogen voor alle dapperen daar (! ga eens na wat dat kost bij Defensie!), zegt dat poezen dit niet willen. Nou, heus wel. Kijk maar naar dat Renske-vers! Puur vis van goeden huize.
Vandaag echter, hoera hoera! heb ik eindelijk een echte biologische ecologische poezenvoerfabrikant gevonden, mèt eco/skalmerk!!! www.yarrah.com !
En het allermooiste: je kunt natuurlijk via internet bestellen, maar ze hebben ook een bio-winkel in Eindhoven.
Ben ik nù naar toe!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Labels: Hannah alweer gelukkig
13 september, 2008
krijg ik poesjes ...
Tijger en Kyra heten ze, zusjes van elkaar, en ze hebben een verrukkelijke jeugd gehad, in het lekker rommelige huisje van mijn dochter in Utrecht.Dochter had altijd al poezen; vanaf de scheiding van hun vader die niet van o.m. dieren hield, krégen mijn kinderen ze allemaal van mij; dieren zijn goed voor kinderen, en andersom. Ik meen het: wij hebben veel te danken aan onze broeders en zusters het dier, en we mogen ook wel eens iets hartelijks terug doen. Bovendien smelt ik persoonlijk voor poezen.
-M'n kinderen kregen ook goudvissen en andere broeders en zusters het dier, maar eigenlijk floreerden de poezen ten onzent het allebeste.-
Dochter zit voor BZ in Uruzgan (ja, die slim-kijkende meid in PSV-rood+wit-gestreepte trui rechts achter Femke Halsema in het interview afgelopen dinsdag met Pauw en Witteman in Kamp Holland!). Zusjes poes hebben vanaf dochter's vertrek naar U. hele reeksen van pensions gezien en van vriendinnen en dan weer pensions, en gaan een beetje aan ontwortelings-crisis lijden. Vrouwtje komt dit weekend met kort verlof thuis om o.a. hen stevig te knuffelen, en dan komen ze woensdag naar mij tot december of februari, haar volgende verlof. Vier en een halve maand dus, eindelijk een vastere verblijfplaats. Krijgen ze stabiliteit, die heb ik zelf in de loop der jaren ook veroverd, uiteindelijk.
Je hebt geen idee wat er in de komende dagen komt kijken! De papierkamer van Poort moet voortaan op slot, want behalve dat daar heerlijke pakken krabbaar papier liggen, staat er ook een zwart'leren' tweezittertje, en een kopieerapparaat standby dus lekker warm.
Keuken omgebouwd, want er komt een groot stuk vinyl voor de zusjes, met voederbakjes en ander spul.
Werkkamer, tja, volgens dochter zijn ze afgericht om óver toetsenborden te springen, maar als u toch nu en dan rare berichtjes krijgt..... , retour naar de zusjes zou ik zeggen.
Al met al toch een beetje senuwachtich gedoe voor iemand die het niet meer gewend is, nu op 9 hoog woont, ook niet meer zo snel is in het kattenachternarennen, en bovendien nèt plaats heeft genomen in een sub-huurderscommissie met als speciaal-opdracht overlast van huisdieren in deze torenflat te bestrijden. Zij mogen wel een héél goed voorbeeld gaan geven, deze zusjes!
Maar ze zijn zó lief!
En ja, oma heeft dan wel geen kattensokjes gebreid in blijde afwachting van hun komst, maar al wel gistsnoepjes gehaald, en van dat speciale houtgrit, reukloos èn ecologisch verantwoord.
Want groen zijn wij en blijven wij, dochter en ik, zó ruiken wij voor de zusjes,veilig groen en gezellig.
Labels: Hannah alweer gelukkig
05 september, 2008
moet 'OUD' ook 'AF' zijn?
Zijn wij niet zeer wel toe aan een herwaardering van de ‘vierde leeftijd’?
Ik las weer eens een studie m.b.t. een studie over echt oud zijn. Het is altijd heerlijk te lezen over jezelf. Want ik bèn oud, hoera. Maar wéér werd ik triest onder het lezen. Want weer, verdikkeme, voel ik hoe er weer eens alle nadruk gelegd op de lasten (die van ouderen zelf en die van de maatschappij t.o.v. ouderen) en niet meer op de rijkdommen die psychisch aan bod komen, zomaar, als wetmatigheid, als appels aan de herfstboom.
Nu begin ik te denken: is er collectief zo'n soort bewustzijn ontstaan dat men de positieve tegenkant van oud zijn gewoonweg niet meer kan zien?
Zijn we geworden als de indianen die de boten van Columbus en makkers niet zagen, doodgewoon doordat ze geen boten kènden? Is het dus zo dat wat je niet geleerd hebt te herkennen, dat je dat dan ook niet kunt zien, ervaren, beleven?
Elke oudere zit middenin zijn of haar leven, als een klokhuis in een appel.
Het is niet voor niets dat er in de 4e leeftijd zoveel herinneringen opkomen.
Dat is geen terugval, zoals vaak benoemd wordt, en ook geen vluchten of afwezigheid. Nee, dit is psychische noodzaak. Op deze leeftijd (ik ben 70) móet het leven her-innerd worden om het je eigen te maken. Daarvóór had je het te druk met het te beleven. Maar daarmee maakte je het je nog niet eigen. Het moment ging altijd vóór het over- en inzicht. Op deze leeftijd kan dat wel, juist omdat er nu veel vruchtvlees rond je klokhuis zit.
"Dit is mijn leven. Met alles drop en dran". Een gevoel van wonder bevangt je dan, is mijn ervaring. Als je je leven echt gaat zien als jòuw leven, oké, dan vloeien er soms tranen, en dan vlijmt wat heimwee soms scherp door je hart. Maar meer dan al die episodes die je weer raken, vallen er levende stiltes. Verwondering. Als je herkent: "dit was míjn leven, alles ervan", dàn wordt het zo vol van binnen dat je léven kunt gaan uitdelen. In alle rust. In alle vrede, en enkel aan wie willen. Meestal woordeloos.
Want je bent nu pas vrij -en niet op je pensioenfeestje, maar wel op je innerlijke verzoenfeest- eindelijk los van de maatschappelijke en scherpe moeten's. Je kunt zelf gaan waarderen en herwaarderen, zonder angst voor 'buiten'.
Want je bent nu pas vrij -en niet op je pensioenfeestje, maar wel op je innerlijke verzoenfeest- eindelijk los van de maatschappelijke en scherpe moeten's. Je kunt zelf gaan waarderen en herwaarderen, zonder angst voor 'buiten'.
Het is niet te meten -ik spreek uit ervaring want ik heb dit doelbewust gedáán- hoe vol het van binnen in je wordt als je je leven de loop laat, het in totaal omarmt, en alles bewust laat zijn. Pas dán kom je op heel andere gedachten. Vind je heel andere zaken brood- en broodnodig. Snap je beter hoe het algehele leven veel rijker en zinvoller zou kunnen wezen dan het gemiddelde maatschappelijke leven van nu. Jammer dat de maatschappij van nu geen plaats heeft voor de warme appel in de milde avondzon. Jammer, omdat deze maatschappij nu telkens opnieuw het wiel moet uitvinden, en de toegestane wieldruk, en de belasting erop.
Nu gaat het erom: “is ons de weg erheen wel geleerd?” Ik denk van niet. Maar ik denk wel dat mensen zoals jij, dierbare lezer, en ik die kunnen wijzen, door gewoonweg vreugdevol oud te zijn. Elke ochtend denk ik: ‘ik heb een rijke geest, ik zie verbindingen die ik nooit eerder zag, ik zie dieptes waarvan het maar goed is dat ik ze nu pas zie en niet op m’n 40e”, terwijl ik tegelijk mijn stijve pijnlijke benen met stil-maar,-zoet-maar,-gekreun over de bedrand werk.
Het gangbare maatschappelijke beeld over ouderen is tweeledig: ze zijn een last, en ze zijn onzichtbaar als het ff kan.
Het psychisch en spiritueel-gangbare beeld van de oude dag is ‘moeten loslaten’ . En dan weer leren omgaan met dat maatschappelijk-negatieve beeld van oud-worden. Zo verinnerlijk je eigenlijk het maatschappelijke beeld: Ik ben eenProbleem, ik ben Last. Hoe stel ik me zo onzichtbaar mogelijk op en hoed ik anderen voor ongevraagde meningen en adviesjes? Ik ga naar Vereindiging. Ik lijd mijn Pijnen, dus ik bèn. Het menselijk leven sluit mij af, want dat Nutsbedrijf zegt dat mijn quantum op is en mijn betalingen niet meer binnenstromen, dus dat ik nu nergens meer goed voor ben.
Het is eigenlijk te gek voor woorden dat we ons dit laten gebeuren!
Je zult opperen: ‘maar zo is de werkelijkheid voor zovelen’. Daar heb je gelijk mee. Dit komt echter door de collectieve internalisatie van al die zorgelijke zaken. Omdat er niets anders lijkt te bestaan dan dát!
Voor zovelen wordt iets heel anders pas mogelijkheid, en misschien werkelijkheid als ze erop attent gemaakt worden dat het ook bestaat, daarnaast bestaat, ècht bestaat.
Nogmaals: er zijn schàtten uit te delen, als je oud bent. Meestal geen schatten in geld, en vaak ook geen schatten in woorden, maar wel schatten in aandacht, in een die blik van herkenning, in mensen zíen, in Zijn. Kwaliteitsschatten dus.
In de studie die ik las werd het oerkruis (dus niet dat van de lijdende Christus) aangereikt als geestelijke troost in de bewoordingen: 'triomf over de dood'. Maar waarom in 's hemels naam moet er over de dood 'getriomfeerd' worden?Ik merk heus wel dat er nu ook wat boeken uitkomen, die gericht zijn op troost en opbeuring van ouderen. Heel liefdevol. Maar eigenlijk ook heel denigrerend. Ook heel verengend, omdat je dan als oud mens wéér aan je kwaaltjes herinnerd wordt en zo dus achteloos aan juist je zachte schatten voorbij gaat.
Want troost en opbeuring zijn alleen maar nodig, als er iets te troosten en op te beuren vált. Hebben wij werkelijk opbeuring nodig als onze benen pijn gaan doen? Terwijl de zon die nu schijnt een heel levenslandschap beschijnt, en alle verbindingen en dieptes en hoogtes zichtbaar maakt? Terwijl die zon ons feitelijk laat zien hoe wonderlijk dit lieve leven ging, en gaat?
Want troost en opbeuring zijn alleen maar nodig, als er iets te troosten en op te beuren vált. Hebben wij werkelijk opbeuring nodig als onze benen pijn gaan doen? Terwijl de zon die nu schijnt een heel levenslandschap beschijnt, en alle verbindingen en dieptes en hoogtes zichtbaar maakt? Terwijl die zon ons feitelijk laat zien hoe wonderlijk dit lieve leven ging, en gaat?
En wat die dood betreft, zoals ik het beleef hoort de dood erbij als ‘daad van teruggeven’. Je leven geef je dan terug aan het geheel. Zo voel ik het. Het uitdelen tijdens de ouderdom, dat heel stille uitdelen voornamelijk door je zijn, is voor mij daar al vrijwillige voorbereiding op.
Het is zo vreugdevol om golf te zijn die branding wordt, terwijl je weet dat er andere jonge golven aan komen rollen, en dat je elkaar mogelijk maakt. Tijdens het oud-zijn zijn er zoveel schatten te geven en te delen en te herwaarderen, dat ik er graag iedere ochtend met stijve pijn-benen mijn bed voor uit kom. Mijn dagen hebben een glans die ze vroeger niet hadden.
Het lijkt mij hoog tijd de waarde van ouderdom terug te plaatsen in het collectieve denken. Zeker in spiritualiteit en psychologie. Want de maatschappij, ach, die denkt toch slechts in euri.
Het lijkt mij hoog tijd om t.a.v. oud worden niet alleen over loslaten te praten, maar juist over oogsten, en zaad dragen, en uitdelen. Oké, maatschappelijk gezien bestaan die oogsten niet, maar sociaal-psychologisch zeer zeker wel. Ik zou willen dat wijze mensen, die ‘anders’ durven denken, de schatten van het oud-zijn naar voren brachten. Als ook-bestaand.
Wanneer wij een andere mogelijkheid bieden, een andere manier van zien, een andere werkelijkheid waarop wij mensen attent kunnen maken en waarop ze wellicht in gaan, verheffen wij ze dan niet veel meer dan met alleen troost en ondersteuning? Troost en opbeuring benadrukken de pijn in m'n benen. Niks meer en niks minder.
Het wonderlijke van mijn leven zien, opent daarentegen mijn poriën, mijn kanalen, mijn manieren van genieten, mijn lippen tot glimlach.
Als wìj het wonder dat we aan ons leven herkennen niet aanstippen, wie dan wel? Want voor zovelen wordt iets pas mogelijkheid, en werkelijkheid, als ze erop attent gemaakt worden dat het bestaat.
PSRond mijn 70e werd ik heel blij. En ik ben het nog. Toen schreef ik mijn weblog van 24 juni 2008.
Labels: toch een mooie wereld
01 september, 2008
ZWART GEFLADDERTE
~
~
NEW AGE VALT UIT ELKAAR
ZWART GEFLADDERTE STUIPTREKT, EN VALT LASTIG
Gisteren, zonnige zondagmiddag, de 10e ontmoeting na 1 juli met iemand die er erg aan toe is, op onbegrijpelijke wijze.
Daarom deze waarschuwing. ik haat het om dit soort dingen uit te laten gaan, maar het wordt helaas nodig.
In de 90er jaren van de 19e eeuw (dus 1890 ongeveer) voorspelde Helena Blavatsky dat "er aan het inde van de volgende (dus 20e) eeuw een golf van psychisme zal opsteken, die onder het mom van hogere spiritualiteit de mensen in verwarring en ‘morele’ afhankelijkheid zal brengen." Dat is gebeurd,- alleen hebben we het TOEN niet herkend in de termen van de oude Blavatsky.
We námen afscheid van de traditionele machthebbende kerken. We deden allerlei dingen die ons innerlijk welzijn brachten: aurawerk, healingen, mediumschap, droomuitleg, lichtwerk, het doorgeven van engelen, kleuren- en geurenbehandelingen. Ons innerlijk dat weinig van dat soort zaken gewend was, vond het allemaal heel spannend en laafde zich ermee, zoals je je tijdens vakanties ook laaft aan een zoete zonnewarmte die je thuis niet krijgt.
Kun je nagaan hoe ‘mager’ de tijd vóór ons was, wat dit soort paranormale zaken betreft.
Nu ontstond er in dit wereldje natuurlijk net zoveel nijd en jaloezie als op een kardinalenconventie bij het Vaticaan. Ego’s zwollen. De een kon dit en de ander kon dat, en het ene was nog bovennatuurlijker dan het andere.
Volgelingen groepeerden zich om leiders. Uitgeverijen voeren er wel bij. De aantrekkingskracht van dit veelzijdige, veelkleurige en -geurige gebeuren op goedwillende zoekende mensen was immens.
Bekijk het nu ook eens energetisch, als je wilt:
er ontstond een hele realiteit náást de realiteit van het dagelijkse gebeuren.
Naast de leefwereld van arbeid, geld verdienen, Olympische Spelen, Brussel en Balkenende en de noden in Onderwijs en Zorg, -en dan heb ik het nog niet eens over Irak, Afghanistan, en Georgië!-
ontstond een min of meer privé-leefwereld van contacten met het ‘Hogere’, van behandelingen, van een mix tussen oosterse wijsheid en westerse geldzucht, van gehoorzaamheid aan de vele goeroe’s, Leraren, swami’s, die zich veelal vestigden in mooie panden en zich door volgelingen lieten onderhouden. Dit gebeurde niet alleen in Vlaanderen en Nederland,- het kroop heel West-Europa door tot en met Polen, en het bezette zo wat heel Noord-Amerika.
De ene verkondigde al ‘nieuwere’ en ‘geheimere’ wijsheid dan de andere.
Maar geen van hen verbond dat wat zij brachten met de leefwereld ‘dagelijks’. Dat hadden de christelijke kerken niet gekund, en dat heeft New Age ook niet voor elkaar gekregen. Dat was niet hún fout: toen ze als Alice in Wonderland links en rechts en oh en ah zaken leerden kennen als doorgevingen, voorspellingen, behandeling van aura, karma en lijf, plaatsten ze die ongemerkt in dezelfde kaders waar ze uit hadden willen kruipen:
gezag, geloof, gehoorzaamheid en afhankelijkheid.
Ik zeg niet dat mensen er niet op vooruitgingen als ze zich aan doorgevingen en behandelingen onderwierpen, integendeel! Het was een groot goed dat ze nu eindelijk kregen wat Kerken, Machthebbers, Medische Wetenschap, en Fabrikanten hen altijd onthouden hadden. Het was welzijn in een kleurrijke en spannende omgeving.
Ons bewustzijn werd aangevuld met zaken die we eerst niet waarnamen: aura’s, ziel, engelen, karma, zegeningen, en door dit alles een lekker zelf-gevoel dat we in de gewone wereld niet zo gemakkelijk konden krijgen. Er was wel veel ge-workshop en veel geld mee gemoeid.
Niet iedereen deed mee. De nuchtere ‘gewone man’ niet. Het grootste deel van kerkgelovigen niet. En enkelen die spiritueel bezig waren, maar New Age niet zagen als spiritualiteit maar als welzijn. (Hoewel ze wel vaak tot dit wereldje gerekend werden).
Energetisch gezien was dit soort leefwereld voor de deelnemers een leefwereld van troost, van heling, van bemoediging, van geur en kleur, die ze nergens anders vonden.
Velen van hen waren zoekend na de vál van de invloed van de kerken.
En vulden dit in als spiritualiteit. Uitgevers speelden daar handig op in. Dit wèrd echt spiritualiteit!!! De Nieuwe Spiritualiteit.
Het wàs echter geen spiritualiteit, maar paranormaal bezig zijn. En daar is niets mis mee. Het hoort tot de mogelijkheden van de mens op bovengenoemde zaken te leren kennen en te kunnen gebruiken. Paranormaal is niet ‘zwart’. ‘Zwart’ is alleen de macht die vele aanvoerders zich veroorloofden door zich geldelijk ruimhartig te laten ondersteunen, door anderen het vuile handwerk te laten doen en zichzelf alleen met preken bezig te houden, door absolute kritiekloosheid te eisen, door vrouwen klaar te laten staan voor een en ander, en door op grote schaal misbruik te maken van de energie die ‘parapluutje’ heet: groepen die gevangenissen blijken te zijn door uniformiteit, groepsgewijze opgebouwde trance en gelukkerigheid, en blinde verering van de leider.
Het verschilde in niets met wat er al eeuwenlang in de Roomse Kerk gebeurde; alleen had het een kleuriger sausje.
Het was gericht op happiness. Persoonlijke happiness.
Wat is dan spiritualiteit?
Vroeger zeiden we ‘gericht zijn op God’.
Daarna: ‘god in jezelf’.
Laten we geen beladen termen gebruiken, die oude associaties bij ons wakker maken. Spiritualiteit gaat om het vervullen van je kosmische plaats. Om het doen en laten waarvoor ieder van ons de liefdesdaad van incarneren heeft gesteld. Die liefdesdaad heeft een persoonlijk aspect, maar ook een veel wijder kosmisch aspect. En als het goed is, dan kan een mens zien hoe z’n persoonlijke leven echoot en respondeert op het kosmisch aspect. Dat persoonlijk welzijn prima is, maar geen uiterste doel. Doel is zo’n respect voor je eigen leven met alle in’s en out’s op te brengen, en voor alle andere levens met hun in’s en out’s, dat het Grotere Verband en vooral het Hogere Doel van Liefde zichtbaar wordt. Eenheid, overgave aan wat je begrijpt, vreugde omdat je binnen die eenheid dag voor dag, detail voor detail jouw leven invlecht.
Dit bracht New Age, ondanks alle goede bedoelingen, niet.
Dit is wel wat de wereld nu scherp nodig heeft.
In de beweging van New Age leefden er enkelen die dit wèl onderkenden, maar ze kregen geen voet, hooguit een teentje, aan de grond. Ze erkenden de ‘wonderen’ van de welzijns-paranormaliteit, maar wezen er altijd op dat die geen doel, slechts middel waren. Ze wezen mensen op hun eigen verantwoordelijkheid, en waarschuwden tegen volle zalen vol volgelingen als zoete bonbonnières. Soms ontmaskerden ze kwalijke praktijken, hetgeen hun niet in dank werd afgenomen. Hun waarschuwingen werden gevoeld als bedreiging voor die gevestigde sub-orde.
Dus werden ze doodgezwegen. Ze werden veelal eerst benaderd door de vele zoekenden, maar als die doorkregen dat ze de instemming en zoetigheid niet kregen die ze wel voor hun welzijn verwachtten, dan werden ze verguisd en zwart gemaakt.
Ik zeg hier niet dat dezen beter waren dan de rest. Het zijn mensen zoals u en ik, met alle menselijkheid van dien. Ze deden zich alleen niet devoter voor dan ze waren. Zelf ken ik er een klein tiental over heel West-Europa verspreid, en ze houden ook van wijn. Zij noemen elkaars namen niet, tenzij in geval van strikt- noodzakelijke verwijzing. Ze zijn al kwetsbaar genoeg.
Sinds begin juli echter krijgen ik, en ook dezulken die ik ken, tien keer zoveel ontmoetingen met mensen die zo’n wolk, vel, vlerk in de nek, zulk waas van as met zich meedragen dan daarvoor. De mensen die we ontmoeten zijn meestal behoorlijk van de kook. Zijn doodmoe. Verliezen zin in het leven. Kunnen gebeurtenissen in hun relaties niet meer plaatsen.
Op één of andere manier zijn ze een aantrekkingskracht geworden voor het zwarte gefladderte waarin New Age nu uiteenvalt. Iedereen heeft wel een opening: verlangen naar gezien worden door ‘boven’, angst dat al je inspanningen dienaangaande voor niets waren, rivaliteit, gemakzucht, onwetendheid (de ergste), en niet-willen-weten, hunkering ergens bij te horen.
En als je met hen praat, zijn ze grif toe te geven dat zulke dingen in henzelf spelen. Alleen: dat gebruiken ze dan om hun toch al niet sterk gevoel van eigenwaarde nog verder naar beneden te halen: ik ben toch niks waard. Ja, dat doet zo’n invloed; hij dwingt je je te voelen als niets waard.
Met geen woord mag je komen aan de veroorzaker, dat brandpunt van kwaad en ellende, dat onverbonden ego dat leringen verspreidt e.d. On nee, het ligt helemaal aan hen.
Op den duur gaat de vlerk, de wolk, het vel, die as, je laten twijfelen aan jezelf. Op den duur ga je je afvragen of je jezelf nog wel kunt vertrouwen. Op den duur wil je weinig meer, leave me alone. Zij verdoffen.
Is daar afweer toe mogelijk?
O zeker.
Maar die afweer werkt alleen als je je ongeloof onder ogen ziet, en werkelijk durft te begrijpen dat mensen brandpunten kunnen zijn voor iets dat groter is dan zijzelf: Kwaad, macht. Kwaad, macht, bestaan niet abstract, zij kunnen (net als evolutie ten goede) alleen werken via mensen. En bij die mensen gebruiken ze angst (voor afkalving van hun macht), machtsdorst, rigiditeit, solitarisme, onverbondenheid. Daardoor worden dezen een trechter van kwaad.
En kwaad is wat jou vertraagt op je pad. Het hoeft niet dat jij vertraagt of stilstaat op je pad. Maar als je elke dag doodmoe bent, ondanks je supplementen, en weinig zin in je leven ziet, en je afvraagt of je nog wel iets waard bent, of dat je jezelf nog wel kunt vertrouwen, dàn vertraagt je pad wel, want je kunt gewoonweg niet meer.
Dan is het zaak om verbindingen te verbreken met mensen die niet echt goed meer voor je zijn, en die je alleen uit gewoonte, of fatsoen of koppigheid in stand houdt. Dan is het zaak om te kijken aan wat of wie jij je energie nog geeft, en of het wel iets waard is. Om te zien dat je voor veel mensen klaar staat, maar je ook eens af te vragen: waarom eigenlijk? En wat zou ik in die tijd beter kunnen doen, wie zou ik in die tijd beter kunnen liefhennen? Om gelegenheden te vermijden waar je beroerd of moe vandaan komt.
Om veel en veel stilte in te bouwen. Om jezelf in een toestand van goddelijke koestering te brengen, want ik zeg je uit ervaring:
als je die mantel afschudt, staan de engelen van vitaliteit op alle lagen klaar om je nieuwe kleren en kansen aan te brengen. Zij willen echter geen wazigheid. Geen hartsgevoel alleen , maar ook hoger begrip. Hun koers willen ze dat jij begrijpt. Omdat je geen kind meer bent.
Het is 2008.
~
NEW AGE VALT UIT ELKAAR
ZWART GEFLADDERTE STUIPTREKT, EN VALT LASTIG
Gisteren, zonnige zondagmiddag, de 10e ontmoeting na 1 juli met iemand die er erg aan toe is, op onbegrijpelijke wijze.
Daarom deze waarschuwing. ik haat het om dit soort dingen uit te laten gaan, maar het wordt helaas nodig.
In de 90er jaren van de 19e eeuw (dus 1890 ongeveer) voorspelde Helena Blavatsky dat "er aan het inde van de volgende (dus 20e) eeuw een golf van psychisme zal opsteken, die onder het mom van hogere spiritualiteit de mensen in verwarring en ‘morele’ afhankelijkheid zal brengen." Dat is gebeurd,- alleen hebben we het TOEN niet herkend in de termen van de oude Blavatsky.
We námen afscheid van de traditionele machthebbende kerken. We deden allerlei dingen die ons innerlijk welzijn brachten: aurawerk, healingen, mediumschap, droomuitleg, lichtwerk, het doorgeven van engelen, kleuren- en geurenbehandelingen. Ons innerlijk dat weinig van dat soort zaken gewend was, vond het allemaal heel spannend en laafde zich ermee, zoals je je tijdens vakanties ook laaft aan een zoete zonnewarmte die je thuis niet krijgt.
Kun je nagaan hoe ‘mager’ de tijd vóór ons was, wat dit soort paranormale zaken betreft.
Nu ontstond er in dit wereldje natuurlijk net zoveel nijd en jaloezie als op een kardinalenconventie bij het Vaticaan. Ego’s zwollen. De een kon dit en de ander kon dat, en het ene was nog bovennatuurlijker dan het andere.
Volgelingen groepeerden zich om leiders. Uitgeverijen voeren er wel bij. De aantrekkingskracht van dit veelzijdige, veelkleurige en -geurige gebeuren op goedwillende zoekende mensen was immens.
Bekijk het nu ook eens energetisch, als je wilt:
er ontstond een hele realiteit náást de realiteit van het dagelijkse gebeuren.
Naast de leefwereld van arbeid, geld verdienen, Olympische Spelen, Brussel en Balkenende en de noden in Onderwijs en Zorg, -en dan heb ik het nog niet eens over Irak, Afghanistan, en Georgië!-
ontstond een min of meer privé-leefwereld van contacten met het ‘Hogere’, van behandelingen, van een mix tussen oosterse wijsheid en westerse geldzucht, van gehoorzaamheid aan de vele goeroe’s, Leraren, swami’s, die zich veelal vestigden in mooie panden en zich door volgelingen lieten onderhouden. Dit gebeurde niet alleen in Vlaanderen en Nederland,- het kroop heel West-Europa door tot en met Polen, en het bezette zo wat heel Noord-Amerika.
De ene verkondigde al ‘nieuwere’ en ‘geheimere’ wijsheid dan de andere.
Maar geen van hen verbond dat wat zij brachten met de leefwereld ‘dagelijks’. Dat hadden de christelijke kerken niet gekund, en dat heeft New Age ook niet voor elkaar gekregen. Dat was niet hún fout: toen ze als Alice in Wonderland links en rechts en oh en ah zaken leerden kennen als doorgevingen, voorspellingen, behandeling van aura, karma en lijf, plaatsten ze die ongemerkt in dezelfde kaders waar ze uit hadden willen kruipen:
gezag, geloof, gehoorzaamheid en afhankelijkheid.
Ik zeg niet dat mensen er niet op vooruitgingen als ze zich aan doorgevingen en behandelingen onderwierpen, integendeel! Het was een groot goed dat ze nu eindelijk kregen wat Kerken, Machthebbers, Medische Wetenschap, en Fabrikanten hen altijd onthouden hadden. Het was welzijn in een kleurrijke en spannende omgeving.
Ons bewustzijn werd aangevuld met zaken die we eerst niet waarnamen: aura’s, ziel, engelen, karma, zegeningen, en door dit alles een lekker zelf-gevoel dat we in de gewone wereld niet zo gemakkelijk konden krijgen. Er was wel veel ge-workshop en veel geld mee gemoeid.
Niet iedereen deed mee. De nuchtere ‘gewone man’ niet. Het grootste deel van kerkgelovigen niet. En enkelen die spiritueel bezig waren, maar New Age niet zagen als spiritualiteit maar als welzijn. (Hoewel ze wel vaak tot dit wereldje gerekend werden).Energetisch gezien was dit soort leefwereld voor de deelnemers een leefwereld van troost, van heling, van bemoediging, van geur en kleur, die ze nergens anders vonden.
Velen van hen waren zoekend na de vál van de invloed van de kerken.
En vulden dit in als spiritualiteit. Uitgevers speelden daar handig op in. Dit wèrd echt spiritualiteit!!! De Nieuwe Spiritualiteit.
Het wàs echter geen spiritualiteit, maar paranormaal bezig zijn. En daar is niets mis mee. Het hoort tot de mogelijkheden van de mens op bovengenoemde zaken te leren kennen en te kunnen gebruiken. Paranormaal is niet ‘zwart’. ‘Zwart’ is alleen de macht die vele aanvoerders zich veroorloofden door zich geldelijk ruimhartig te laten ondersteunen, door anderen het vuile handwerk te laten doen en zichzelf alleen met preken bezig te houden, door absolute kritiekloosheid te eisen, door vrouwen klaar te laten staan voor een en ander, en door op grote schaal misbruik te maken van de energie die ‘parapluutje’ heet: groepen die gevangenissen blijken te zijn door uniformiteit, groepsgewijze opgebouwde trance en gelukkerigheid, en blinde verering van de leider.
Het verschilde in niets met wat er al eeuwenlang in de Roomse Kerk gebeurde; alleen had het een kleuriger sausje.
Het was gericht op happiness. Persoonlijke happiness.
Het was niet gericht op het leren doorzien hoe de grote en kleine kosmos in elkaar steekt en wat de plaats daarin is van jou, jou, en jou. Het had niets te maken met het begrijpen van verbondenheden die er bestaan tussen kleine en grote wezens en jou en jou, en jou. Het wees ook nergens op het diepe verband tussen jouw persoonlijke leven en dat van de wezens om jou heen. Want je mocht alleen maar voelen. Niet meer denken. Het denken echter kan verbanden zien. Het hart voelt, o ja, maar ons hart is nog niet in staat om iets meer te voelen dan ‘wat goed voor mij voelt’. Daarvoor moet het hart eerst scholing ondergaan. Soms kan dit in echt-spirituele omgevingen. Vaker gebeurt dit door ingrepen van het leven zelf, via wat wij ‘lijden’ noemen. Het gehele doel van New Age echter was juist krampachtig zulk lijden te voorkomen, te genezen.
Wat is dan spiritualiteit?
Vroeger zeiden we ‘gericht zijn op God’.
Daarna: ‘god in jezelf’.
Laten we geen beladen termen gebruiken, die oude associaties bij ons wakker maken. Spiritualiteit gaat om het vervullen van je kosmische plaats. Om het doen en laten waarvoor ieder van ons de liefdesdaad van incarneren heeft gesteld. Die liefdesdaad heeft een persoonlijk aspect, maar ook een veel wijder kosmisch aspect. En als het goed is, dan kan een mens zien hoe z’n persoonlijke leven echoot en respondeert op het kosmisch aspect. Dat persoonlijk welzijn prima is, maar geen uiterste doel. Doel is zo’n respect voor je eigen leven met alle in’s en out’s op te brengen, en voor alle andere levens met hun in’s en out’s, dat het Grotere Verband en vooral het Hogere Doel van Liefde zichtbaar wordt. Eenheid, overgave aan wat je begrijpt, vreugde omdat je binnen die eenheid dag voor dag, detail voor detail jouw leven invlecht.
Dit bracht New Age, ondanks alle goede bedoelingen, niet.
Dit is wel wat de wereld nu scherp nodig heeft.
In de beweging van New Age leefden er enkelen die dit wèl onderkenden, maar ze kregen geen voet, hooguit een teentje, aan de grond. Ze erkenden de ‘wonderen’ van de welzijns-paranormaliteit, maar wezen er altijd op dat die geen doel, slechts middel waren. Ze wezen mensen op hun eigen verantwoordelijkheid, en waarschuwden tegen volle zalen vol volgelingen als zoete bonbonnières. Soms ontmaskerden ze kwalijke praktijken, hetgeen hun niet in dank werd afgenomen. Hun waarschuwingen werden gevoeld als bedreiging voor die gevestigde sub-orde.
Dus werden ze doodgezwegen. Ze werden veelal eerst benaderd door de vele zoekenden, maar als die doorkregen dat ze de instemming en zoetigheid niet kregen die ze wel voor hun welzijn verwachtten, dan werden ze verguisd en zwart gemaakt.
Ik zeg hier niet dat dezen beter waren dan de rest. Het zijn mensen zoals u en ik, met alle menselijkheid van dien. Ze deden zich alleen niet devoter voor dan ze waren. Zelf ken ik er een klein tiental over heel West-Europa verspreid, en ze houden ook van wijn. Zij noemen elkaars namen niet, tenzij in geval van strikt- noodzakelijke verwijzing. Ze zijn al kwetsbaar genoeg.
New Age verkeert nu in ontbinding. De massa’s die het ene ingestraalde flesje hebben gekocht na het andere, de ene licht- en hulpverlener hebben verruild voor drie andere, de ene hoop hebben gekoesterd na de andere, het ene welzijns-object hebben verruild voor het andere, en de ene zelfverbeteringsworkshop hebben doorlopen na de andere,
die mensen zijn moe geworden en een stuk ouder. Ze gaan er niet zoveel meer heen.
Het leven is ook duurder geworden, de mogelijkheden beperkter.
Schandalen komen aan het licht, en geen kleintjes ook.
Er breken ruzies uit waar volgelingen de dupe van worden.
Er komt veel misbruik aan de dag, psychisch, seksueel en financieel.
Mensen blijken hun tijd gegeven te hebben aan het uitwerken van woorden van een leraar(es) die niets voorstelden, en daarmee hun gezinnen en partners te hebben verwaarloosd.
Relaties zijn erop afgesprongen.
En het allerergste: het wordt mensen bewust dat er geen sprake was van spiritualiteit, maar van welzijn. En dat is bitter als je daar járen aan mee hebt gedaan.
Energetisch zou je New Age kunnen zien als een grote bol van macht en kleurigheid, gevormd door allerlei soorten draadjes van hoop en verwachting, met de daarbij horende afhankelijkheden en beïnvloedingen. Ja, die bestaan. Mensen zijn poreus en zo lek als een mandje, zoals we dat uitdrukken.
Nu valt die grote bol van macht en kleurigheid van binnenuit uit elkaar. Door bovengenoemde oorzaken, maar ook door de factor Tijd: deze fase is over. Er zit geen inspiratie meer achter, geen vernieuwing en geen verfrissing. Wat nu nog geboden wordt is herhaling.
Maar over blijft nog wel de macht, en het heimwee naar macht. Macht geeft niet zonder meer posities op.
Wat denk je van de goeroe’s en ‘meesters’ en swami’s en Leraren all over the world die hun macht zien tanen? Die flarden macht concentreren zich in een soort ‘vellen’, ‘wolken’.
Wat denk je van mensen die scholen opzetten met de prachtigste namen met honderden leerlingen die nu van hun omgeving te horen krijgen: "ik dacht dat je wijs geworden was, maar je bent nog steeds als vroeger bezig." ‘Vellen’, ‘wolken’ van teleurstelling!
Wat denk je van de effecten van zoveel ontmaskeringen? Degenen die ontmaskerd worden, sturen wolken van zelfdefensie en agressie en uitstotingen uit de groep, uit, en van haat jegens voormalige volgelingen die kritisch werden.
Wat denk je van mensen die hun hele tijd hebben besteeds aan het uitwerken van de leringen van hun heilige aanvoerders en nu ineens zien (want ooit kómen de jaren van verstand) dat het holle lege woorden zijn?
Wat denk je van al die ‘wòlken’ van jaloezie?
O, blijven hangen in on-werkelijkheid produceert hele gif-uitstootgolven van jaloezie naar degenen die rustig en stil en onafhankelijk spiritueel doorgaan.
Een heel klein, maar intens tijdperk raakt nu in ontbinding.
Een tijdperk waarin heel veel mensen de beste zaken hoopten, verwachten.
Een tijdperk dat anderzijds de mensen niet verbond met de Bron, en als ze dat al zeiden te doen, dit alleen aangeven in beloftes voor persoonlijk welzijn. Vertaalden, krom trokken, in beloftes voor stralendheid en ... succes!
De zwarte assen, ‘vellen’, ‘wolken’ van verblinding en agressie zoeken nu een plek voor aanhechting, want ze willen blijven bestaan.
Kunnen dat ook gemakkelijk, doordat onze cultuur niet in kwaad of kwaadaardigheid gelooft. Onze cultuur gelooft wel in big ego, maar gelooft gek genoeg niet in de gevolgen van big ego: schade naar anderen.
Dus de mens die daar niet in gelooft, is een gemakkelijke prooi.
die mensen zijn moe geworden en een stuk ouder. Ze gaan er niet zoveel meer heen.
Het leven is ook duurder geworden, de mogelijkheden beperkter.
Schandalen komen aan het licht, en geen kleintjes ook.
Er breken ruzies uit waar volgelingen de dupe van worden.
Er komt veel misbruik aan de dag, psychisch, seksueel en financieel.
Mensen blijken hun tijd gegeven te hebben aan het uitwerken van woorden van een leraar(es) die niets voorstelden, en daarmee hun gezinnen en partners te hebben verwaarloosd.
Relaties zijn erop afgesprongen.
En het allerergste: het wordt mensen bewust dat er geen sprake was van spiritualiteit, maar van welzijn. En dat is bitter als je daar járen aan mee hebt gedaan.
Energetisch zou je New Age kunnen zien als een grote bol van macht en kleurigheid, gevormd door allerlei soorten draadjes van hoop en verwachting, met de daarbij horende afhankelijkheden en beïnvloedingen. Ja, die bestaan. Mensen zijn poreus en zo lek als een mandje, zoals we dat uitdrukken.
Nu valt die grote bol van macht en kleurigheid van binnenuit uit elkaar. Door bovengenoemde oorzaken, maar ook door de factor Tijd: deze fase is over. Er zit geen inspiratie meer achter, geen vernieuwing en geen verfrissing. Wat nu nog geboden wordt is herhaling.
Maar over blijft nog wel de macht, en het heimwee naar macht. Macht geeft niet zonder meer posities op.
Wat denk je van de goeroe’s en ‘meesters’ en swami’s en Leraren all over the world die hun macht zien tanen? Die flarden macht concentreren zich in een soort ‘vellen’, ‘wolken’.
Wat denk je van mensen die scholen opzetten met de prachtigste namen met honderden leerlingen die nu van hun omgeving te horen krijgen: "ik dacht dat je wijs geworden was, maar je bent nog steeds als vroeger bezig." ‘Vellen’, ‘wolken’ van teleurstelling!
Wat denk je van de effecten van zoveel ontmaskeringen? Degenen die ontmaskerd worden, sturen wolken van zelfdefensie en agressie en uitstotingen uit de groep, uit, en van haat jegens voormalige volgelingen die kritisch werden.
Wat denk je van mensen die hun hele tijd hebben besteeds aan het uitwerken van de leringen van hun heilige aanvoerders en nu ineens zien (want ooit kómen de jaren van verstand) dat het holle lege woorden zijn?
Wat denk je van al die ‘wòlken’ van jaloezie?
O, blijven hangen in on-werkelijkheid produceert hele gif-uitstootgolven van jaloezie naar degenen die rustig en stil en onafhankelijk spiritueel doorgaan.
Een heel klein, maar intens tijdperk raakt nu in ontbinding.
Een tijdperk waarin heel veel mensen de beste zaken hoopten, verwachten.
Een tijdperk dat anderzijds de mensen niet verbond met de Bron, en als ze dat al zeiden te doen, dit alleen aangeven in beloftes voor persoonlijk welzijn. Vertaalden, krom trokken, in beloftes voor stralendheid en ... succes!
De zwarte assen, ‘vellen’, ‘wolken’ van verblinding en agressie zoeken nu een plek voor aanhechting, want ze willen blijven bestaan.
Kunnen dat ook gemakkelijk, doordat onze cultuur niet in kwaad of kwaadaardigheid gelooft. Onze cultuur gelooft wel in big ego, maar gelooft gek genoeg niet in de gevolgen van big ego: schade naar anderen.
Dus de mens die daar niet in gelooft, is een gemakkelijke prooi.
Sinds begin juli echter krijgen ik, en ook dezulken die ik ken, tien keer zoveel ontmoetingen met mensen die zo’n wolk, vel, vlerk in de nek, zulk waas van as met zich meedragen dan daarvoor. De mensen die we ontmoeten zijn meestal behoorlijk van de kook. Zijn doodmoe. Verliezen zin in het leven. Kunnen gebeurtenissen in hun relaties niet meer plaatsen.
Op één of andere manier zijn ze een aantrekkingskracht geworden voor het zwarte gefladderte waarin New Age nu uiteenvalt. Iedereen heeft wel een opening: verlangen naar gezien worden door ‘boven’, angst dat al je inspanningen dienaangaande voor niets waren, rivaliteit, gemakzucht, onwetendheid (de ergste), en niet-willen-weten, hunkering ergens bij te horen.
En als je met hen praat, zijn ze grif toe te geven dat zulke dingen in henzelf spelen. Alleen: dat gebruiken ze dan om hun toch al niet sterk gevoel van eigenwaarde nog verder naar beneden te halen: ik ben toch niks waard. Ja, dat doet zo’n invloed; hij dwingt je je te voelen als niets waard.
Met geen woord mag je komen aan de veroorzaker, dat brandpunt van kwaad en ellende, dat onverbonden ego dat leringen verspreidt e.d. On nee, het ligt helemaal aan hen.
Op den duur gaat de vlerk, de wolk, het vel, die as, je laten twijfelen aan jezelf. Op den duur ga je je afvragen of je jezelf nog wel kunt vertrouwen. Op den duur wil je weinig meer, leave me alone. Zij verdoffen.
Is daar afweer toe mogelijk?
O zeker.
Maar die afweer werkt alleen als je je ongeloof onder ogen ziet, en werkelijk durft te begrijpen dat mensen brandpunten kunnen zijn voor iets dat groter is dan zijzelf: Kwaad, macht. Kwaad, macht, bestaan niet abstract, zij kunnen (net als evolutie ten goede) alleen werken via mensen. En bij die mensen gebruiken ze angst (voor afkalving van hun macht), machtsdorst, rigiditeit, solitarisme, onverbondenheid. Daardoor worden dezen een trechter van kwaad.
En kwaad is wat jou vertraagt op je pad. Het hoeft niet dat jij vertraagt of stilstaat op je pad. Maar als je elke dag doodmoe bent, ondanks je supplementen, en weinig zin in je leven ziet, en je afvraagt of je nog wel iets waard bent, of dat je jezelf nog wel kunt vertrouwen, dàn vertraagt je pad wel, want je kunt gewoonweg niet meer.
Dan is het zaak om verbindingen te verbreken met mensen die niet echt goed meer voor je zijn, en die je alleen uit gewoonte, of fatsoen of koppigheid in stand houdt. Dan is het zaak om te kijken aan wat of wie jij je energie nog geeft, en of het wel iets waard is. Om te zien dat je voor veel mensen klaar staat, maar je ook eens af te vragen: waarom eigenlijk? En wat zou ik in die tijd beter kunnen doen, wie zou ik in die tijd beter kunnen liefhennen? Om gelegenheden te vermijden waar je beroerd of moe vandaan komt.
Om veel en veel stilte in te bouwen. Om jezelf in een toestand van goddelijke koestering te brengen, want ik zeg je uit ervaring:
als je die mantel afschudt, staan de engelen van vitaliteit op alle lagen klaar om je nieuwe kleren en kansen aan te brengen. Zij willen echter geen wazigheid. Geen hartsgevoel alleen , maar ook hoger begrip. Hun koers willen ze dat jij begrijpt. Omdat je geen kind meer bent.
Het is 2008.
8888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
