afgelopen nacht had ik een wondermooie droom:

met een rode gieter begoot ik planten in een tuin; de planten en struiken stonden zodanig dat de paden ertussenin een doolhof vormden. Toen ik klaar was schoof mijn point of view naar boven: ik kon de hele doolhof met alle paadjes overzien. De rode gieter zette ik ernaast. Ik wist dat m'n maatje van weleer die rode gieter zou vinden, en, nadat ik weg gegaan was, de planten van de doolhof er verder mee zou begieten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

".... en dan," zei de maatschappelijk werker, "moet u er natuurlijk rekening mee houden dat de volgende woning waar u nu naar op zoek bent toch wel de laatste van uw leven zal worden...."
Ik weet het.
The last stop before the top.
En verhuizen is altijd vreselijk, of het voor de eerste of de laatste keer is.
Daarom ben ik juist zo naarstig op zoek naar iets wat bij mij en POORT past.
'Engelen....!'

Labels: zo maar stilletjes

Labels: beetje moe

Labels: wéér een mooie wereld......

Toeval bestaat niet.

In september 2009 ging ik deep down. De persoonlijke oorzaak lag diep, bij mijn dochter-van-moederschap. Mijn ziel maakte daarvan gebruik voor háár daaraan verwante thema: vrouw: de nachten na de diep down bracht ik door in het collectieve onderbewuste, Atlantislaag, m.b.t. situaties van vrouwen die mannen uitzogen om te kunnen overleven. Ik ervoer de duistere kant van vrouwelijkheid. Als man overigens. Goddank verzorgde een moederlijke vriendin mij; anders had ik dit collectieve ervaren (niet schouwen, maar ervaren) niet aangekund.

Opkrabbelend in een totaal nieuw kader overkwam me na een maand een nacht waarin ik tot en met de vroege ochtenduurtjes gewezen werd op het belang van mijn studie van 30 jaar eerder te hervatten: Moederbewustzijn (matriarchaal bewustzijn waarin er geen scheiding is tussen ik en het andere,- men beleeft het andere, met name de natuur, maar men weet niet dat er een instantie in zichzelf is die het beleeft), verschillende stadia van ik-bewustzijn, en wat erop kan volgen (Jung, Neumann). Na verschillende ontwikkelingsstadia (gecastreerde zoon, soldaat, held enz.) kan ons ik, zo veronderstelt men, over de dualiteit heen springen en een alomvattend bewustzijn in zichzelf baren: men noemt dit allerwegen ‘de dualiteit overstijgen’, maar dit is een heel misleidende naam! Want overstijgen maakt zo’n hele ik-gang nodeloos, overbodig. Overstijgen ontkent daarmee ook het willen-leven, hier en nu. Overstijgen appelleert in wezen aan diepgewortelde levensangst, die bij de meesten van ons, zeker in deze jaren, op de loer ligt.
Ik noemde het daarom voorlopig maar ‘de dualiteit omvatten’; daarin ben je ik èn al.


Ik schreef er een POORT-Cahier over, omdat ik danig besefte dat ons westerse ik-bewustzijn dat zo naar eenheid en heelheid snakt, en daar ook aan toe is, daar alles mee te maken heeft. Schrijven is voor mij altijd een weg bewandelen die ik zelf daarna lopen moet in ervaring. In het Cahier werd ik ‘gedwongen’ de toestand van dualiteit omvatten een naam te geven: Moederbewustzijn op een hoger octaaf. Zoals een Moeder de zoon omvat, in en op haar schoot, omvat dit bewustzijn ons ik, en is tegelijk het Al Dat Is, de hele Materia, het hele Leven. Zo’n bewustzijn is nu mogelijk op het westerse pad. Ik zeg dit uit ervaring. Het vergt wel totale aanwezigheid ( de zoon, de presentie, de totale awareness, het 100 % van jezelf bewustzijn),- anders zakt je ik weg in het Moederbewustzijn lager (en voorbij) octaaf. Degradatie en verval van je ik.

Dit omvattende bewustzijn ‘Moederbewustzijn-hoger-octaaf’ noemen voelde voor mij als een soort ‘uit de kast komen’.
Het desbetreffende Cahier kwam klaar op kerstavond.

Tijdens de 24 dagen die volgden voerde mijn engel mij langs een heleboel boeken, variërend van werken over de vrouwelijke zijde van de natuur (elementalen, feeën, engelen, deva’s), boeken over Isis (en dan niet die flauwe boekjes over wat zich nu helaas vaak goddess movement noemt: bewegingen die matriarchaat en godinnen verheerlijken op eenzijdige flower-power-achtige manier en de duistere krachten van Haar niet (willen) zien), en over Hildegard von Bingen, die mysterieuze abdis in de Middeleeuwen die de Sophia herkende (en dus ook een deel van haar leven geëxcommuniceerd doorbracht), verwoordde, in miniaturen schilderde en in prachtige liederen klank gaf (ik kreeg ooit een prachtige cd daarvan van mijn dochter). Dat laatste in Miek Pot’s ‘Hildegards Godin,- de wilde en wijze vrouw in ons’. (Voor Miek Pot, zie http://www.miekpot.com/nl/contact.htm )Ik kreeg het twee weken geleden cadeau van iemand, en was er niet meer uit weg te slaan.
Dus kwam het van een ontmoeting vandaag.
En juist gisteren herlas ik wat vriendin M. een keertje voor mij had neergetekend en beschreven als de ‘estates of sisterhood’, een voorschouw van wat ik Moederbewustzijn-hoger-octaaf noem.

Tijdens de ontmoeting vertelde Miek me over de Madonna van Beauraing (waar mijn eigen moeder verering voor koesterde), een Madonna-verschijning uit 1932 in de armste mijnwerkers-streek van België, nooit helemaal door de kerk geautoriseerd natuurlijk, maar dat is niet erg, want het is natuurlijk geen Maria-Moeder-van-Jezus, maar een katholiek geïnterpreteerde verschijning van de Godin als heel krachtige Vrouw, met twee handen naast haar hart van vuur. Hoe kan het anders: uit de diepste mijnkrochten van ons aller onbewuste Herrijst Zij. (Zie voor de madonna van Beauraing: http://imagessaintes.canalblog.com/archives/2009/03/23/13100001.html ).
Miek vertelde ook over een plek onder Tilburg waar diezelfde energie heerst en waar een kapel staat met een beeld van O.L.Vrouwe van Beauraing, hetgeen een zeldzaamheid is, want de meeste Maria-kapellen in ons taalgebied voeren juist niet die ‘Madonna’, maar de gewone.

Ònder ons gesprek belde Catharina. Zij sprak op mijn antwoordapparaat de vindplaats van een blog in, http://www.richjn.blogspot.com/ , bevattend een doorgeving van de aartsengel Michael, die ik al eerder onder ogen had gehad, maar verwierp vanwege het gedoe in de tekst. Catharina bezwoer me te kijken naar wat er over vandaag, 17 januari, te lezen stond. En jéé, daar las ik het: “Thus from January 17 on We will merge in you (for those who are ready) and integrate on this Earth the triple radiation of the Holy Spirit, the Source and the ultraviolet radiation plus the Blue and the Golden Light radiations which will be updated by Melchizedek on January 17.
With the vibration from the Conclave and the 24 Elders, the double crown chakras [of the head and heart] will become one. This oneness is represented by the Divine Mary, the Creator of this universe by transforming the forces opposed to the Light so they no longer have an influence on you.” En even verder wordt een meditatieve lichaamshouding aanbevolen: je handen aan weerszijden van je hart: “place your hands on either side of your Heart, and thus leaving your hands free to enable the Fire of Love in you (NDR: your hands should be open with palms facing each other about 20 cm [8 inches] apart, fingers and thumbs pointing towards the sky, positioned in the area of the nipples - which is the center of the Soul and the Spirit)”. Verder in de tekst wordt het hart beschreven als van vuur, in dit stadium van mensheidsbewustzijn. Logisch, omdat het het samengaan van hart en hoofd, Moeder en Zoon inéén, Moederbewustzijn-hoger-octaaf verzinnebeeldt.
De ‘Madonna’ van Beauraing houdt haar handen aan weerszijden van haar hart van vuur precies zo. Maar het stenen beeld dat men van Haar maakte heeft de handen naast het hart van vuur uitgespreid naar de wereld.

Vroeger, toen ik nog feministe was van de generatie Joke Smit, kalkten wij op de muren: “Zij Komt”.
Vandaag weet ik dat Zij is gekomen, in ons, en Haar Woord is Vlees aan ‘t worden.




- de 1e illustratie is de Groene Sophia van Hildegard von Bingen, de 2e een schildersimpressie van wat de kinderen van Beauraing ervoeren, en de 3e het beeld daar in de Kerk-

Labels: zo maar stilletjes

Vanochtend, zoals velen, aan internet gekluisterd, of er al iets op stond uit het rapport van de commissie Davids.
10 over 10, ja hoor! Eerst twitter, toen meteen Volkskrant en daarop NRC. Het hele rapport, inclusief de conclusies. Zat, net als meneertje Pechtold, verbijsterd.

Goddank had ik de hele middag een praat-lunch met vriendin W., waardoor de boel wat kon bezinken.

Maar thuisgekomen voelde ik het toch weer wachten op al mijn trappetjes, en in alle hoeken van m'n werkkamer.
Nieuws gekeken, nòg een nieuws.


Waar gaat het om? Om blunderende premier? Om bloedruikende Femke? Of om bijna 500.000 doden, miljoenen ontheemde ontwortelden, een heel land in voort-durende chaos?
Of om onze godvergeten missioneringsdrang wat democratie betreft? (Welke democratie?) Waaraan we alle Indianen Irakezen mogen offeren?





Ik ging maar naast het wachtende rapport op de grond zitten.
Het werd heel stil.
Ik werd heel stil.
Voor mijn doen werd ik heel lang heel stil.
In die stilte voelde ik mijn ziel huilen.
Mijn ogen deden zo maar vanzelf mee.
Uiteindelijk huilde ik helemaal.
Mee.

Labels: beetje droef

Labels: waw