Het is weekend en ik tank bij een benzinepomp. Dushi heeft drinken nodig.

Binnen bij de kassa staat breeduit een brede jongeman, met veel breed goud behangen, daarachter wacht een oude man op z’n beurt, en daarachter ik. Jonge man nemt breed de tijd om te klagen dat er twee keer van z’n rekening was afgeschreven (het meisje achter de kassa is jong en aantrekkelijk).
Dat gaat maar door, tussen opvrijende kwinkslagen door, dat gaat maar door met allerlei zijwegen, B-wegen en provinciale wegen, een hele hoop aandachtslurpend gedoe. Eindeloos. Zegt de oude man voor me uiteindelijk: “Er staat hier nóg een klant.” Val ik gretig in: “Zelfs twee!” Antwoordt de goudbehangen jongeling: “dan zal ik hier nog eens lekker extra de tijd voor nemen, ouwe tuttebellen!” En dit doet hij.

Oké, eindelijk klaar, oude man schuift aan en jongeling wil weg. Ik sta links tegen de muur geleund, rechts naast mij een ruimte waar hij zelfs twee keer tegelijk door kan. Zo niet het geval: hij wil waar ik sta. “Ga opzij!”
Ik gebaar hoffelijk naar de ruime open ruimte naast mij.
“Nee, ik wil jou rechts passeren!” “Nou,” ik niet te beroerd om daar vals op in te haken: “passeren doe je meestal links”.
Hij nog een paar keer, borst en buik breed makend, hanenkam hoogrood opgezwollen: “Ga opzij, ik wil hier!” Ik maak mijn buikje ook maar eens breed en mijn ogen onschuldig standvastig. Uiteindelijk loopt ie langs de gewone loopruimte weg, sissend: “Dit onthoud ik!”

Al mijn vriendinnen zeggen dat dit onverstandig is. ‘Hannah, echt, je kunt beter zeggen: nou, als u zo graag wilt, dan ga ik wel voor u opzij, hoor. Godweet wattie ooit met je doet!’
Nee.
Terreur doe ik niet aan mee.
Misschien dattie zich dit over tien jaar herinnert, als een kind van hem gepest of geterroriseerd voelt.
Maar ik weiger, als ik maar enigszins kan, toe te geven aan botheid en lompe arrogantie.
Daar hebben we al genoeg van.

Labels: mwah

geplaatst door hannah van buuren  # 15:09 2 reacties

Met een stuk of zes auto's wachten voor het stoplicht.
Uit één van de auto's schalt keiharde 'islamitische' muziek. Althans: ik dènk dat het islammuziek is, omdat ik die meen te herkennen uit Turkije en moskeeën. Achteraf merk ik dat ik geen ogenblik denk: 'Arabische muziek'. Maar ter plekke voel ik me accuut boos worden, zo boos dat ik verdorie nog an toe bij het stoplicht de verkeerde afslag neem. Kost me kwartier omrijden.
Waarom word ik zo boos?
Járen lang ben ik naar Turkije en aanverwante landen gegaan, en heb ik genóten van hun muziek.
Waarom word ik nu zo boos?

Daar moet ik van mezelf wel grondig naar kijken.
Ik ben er nog niet uit.
Eén ding weet ik vandaag al wel: met de dreiging van een rechts kabinet, gedoogd door PVV, is de angst voor de islam in ons land opgefokt en hand over hand toegenomen.
Maar ik ben niet bang, dat weet ik zeker. Mijn boosheid kwam niet voort uit angst.
Wat ik wel weet: als mensen met angst bejegend worden, bv islamieten, dan kan één van de effecten zijn : macht. 'Ha, ze zijn bang voor ons! Wij hebben de macht!'
Onze collectief steeds nijdiger opgevoerde angst lokt zo'n soort macht uit.
Misschien raakte ik wel boos, omdat ik juist tegenover zo'n soort macht on-macht-ig sta.
Godweet.

geplaatst door hannah van buuren  # 13:55 0 reacties

.... ......is machtig.

Dank zij zo'n twaalftal vrienden bij voorbeeld die elke maand met een -voor hen- kleinigheid bijspringen, kan ik op deze plek wonen, die niet alleen mij rust & ruimte biedt, maar ook elkeen die binnenkomt, zelfs aan spannende Poort-Ronde-Tafelgroepjes. Een plek waar engelen dag en nacht verblijven. Zij zijn ook mijn vrienden, al spreek ik ze aan met 'Geliefden'.

Gisteren ook weer: een plukje vriendinnen rond mijn Ronde Tafel om samen te bezinnen op ons diepste wezen en wat Het nodig heeft. Hun vriendschap maakt het mogelijk om zo intens naar ieders diepte te gaan dat ze oog in oog komen met wie ze zijn. Dieper nog: met wie ze wezen-lijk voor elkaar betekenen. Nu en dan daalt er onder ons gesprek een Stilte neer, die indringender is dan woorden. Een Aanwezigheid. Wellicht wel de Geest van hun vriendschap, de Engel die overkoepelt.

Ik realiseer me dan dat vriendschap de komende jaren belangrijker gaat worden dan partnership. Er zitten minder verwachtingspatronen in vriendschap dan in intiem partnership. Men wil veel minder van de ander. Neemt de vriend(in) zoals die is, en juicht dat juist toe. De Eros van vriendschap stroomt bijna zonder enige bezitsdrang helemaal richting onvoorwaardelijke liefde.

Toen zij naar huis gingen, zag ik ze gaan, vier-inéén, de ruggen dicht naast elkaar. Ze keken niet eens meer om om nog even te wuiven.
En ik dacht aan mijn kostbare vriendschappen, aan T en aan C en aan C en aan M en aan L, en aan degenen die deze woon- en werkruimte mogelijk maken. En ik hoop dat zij beseffen wat voor grote schat ze voor Poort en mij betekenen. Want in vriendschap loopt ook alles door elkaar: werk en wezen en noden van een levende persoon, en die van de deva's van een Plek.

Labels: toch een mooie wereld

geplaatst door hannah van buuren  # 09:50 2 reacties

Eigenlijk is hij ovaal, m’n ronde tafel. Daardoor kunnen er tot 6 mensen aan.
Het ligt dus niet aan m’n tafel wat er gebeurt. Aan de tafelaars? In ieder geval voor een heel stuk. Toch....
Twee dagen voordat zo’n groepje komt voor een Gesprek rond m’n dus-niet-helemaal-ronde tafel leg ik hun voornamen neer, in het midden. Op datzelfde moment overhuift Iets die tafel. Mijn woning ís stil, maar over die tafel huift een levende stilte, een stilte van hogere frequentie waarvoor ik diep ontzag voel. Geen kranten meer lezen aan die tafel, wat ik zo graag doe, àfblijven.
Dan komen ze, de mensen die voor deze middag hebben afgesproken bij mij. Heel simpel. Lunchpakketjes mee, ik draaf met koffie, thee, water. Ondertussen, en dat is zo wonderlijk, heeft die overhuivende stilte absoluut geen invloed op het gekwek vóór de start. ‘Heb jij een ei?’ ‘O, lekker!’ ‘Mag ik nog wat koffie?’ ‘Heb je gewoon water?’

Maar ondertussen is die overhuiving wel hard bezig geweest, want als we ervoor gaan zitten, zijn àlle muurtjes weg, en alle maskertjes afgedaan, en communiceren we met elkaar tot op het bot. Ieder komt meteen ter zake. Wordt er veel gehuild? Dat valt reuze mee. Wordt er veel gelachen? Goddank wel. De overhuiving echter werkt rücksichtslos. Ze zijn hierheen gekomen (veel met lange reistijd, uit het Noorden of uit de Vlaamse kusten), en plòns! Het is niet zozeer dat ìk veel doe, o nee, dan had ik net zo goed met ieder een apart consult kunnen houden. Het is dat wij sámen dit doen. ‘Het’ gebeurt aan ons bij oproep, kennelijk.

Vannacht lag ik er weer over na te denken. Over M die -anders zo gesloten- onomwonden over een diepe genade vertelt bij een meditatie. Over H die ineens de wortel van zijn eenzaamheid ontdekt, en ook wat die wortel voor kansen biedt. Over G die uitkomt voor haar diep verlangen. Over K die zo’n pijn heeft aan zijn zelfverraad. Mijn hemel. Wat een levens. Aan tafel openen ze zich helemaal, zich tonend, vragend om aandacht en liefde. Levens zijn vormen in de tijd, zij hebben koestering nodig. Maar wie koestert nu z’n levensgang?
Buiten mijn slaapkamerraam joeg een vlucht vogels door de nachtlucht. Dat zoevende geluid, alsof je een grote stofdoek uitklopt.
En toen wist ik het ineens. Natuurlijk!
Wat zich over die tafel huift is wat wij vroeger de Heilige Geest noemden. De Vertrooster. De Geest die alles Nieuw maakt. De Geest waardoor alle talen elkaar verstaan. Pinkstergeest.
Zo simpel, zo eenvoudig. Aan tafel, met lunchpakketjes en drinken.
Meer niet.
Maar wel alles.

geplaatst door hannah van buuren  # 11:47 0 reacties

Oh, zo heerlijk in de zon gezeten.
Felle septemberzon, dringt door tot binnenin je knokkels, die door de oerregens de afgelopen dagen deerlijk waren gezwollen. Nu, op mijn best grote loggia, handen uitgespreid in ‘t licht, was het net alsof ze het regenvocht eruit wasemden. Broze knokkels op je ouwe dag is helemáál niet erg, als het maar dròge knokkels zijn.

Het ergst was het afgelopen zondag. Lieve vriend haalde me op bij Den Haag CS voor een graancirkelmiddag ergens boven Hoofddorp, georganiseerd door Guido Jonkers van Dolphins&Whales.
Verrukkelijke bijeenkomst. Hartelijke zielsverwanten. In een prachtige omgebouwde boerenschuur, heerlijk.
Maar terug! Vanaf Utrecht reden maar 2 van de drie treinen die normaal in een half uur richting Den Bosch gaan. En die 3e stond bij Geldermalsen meer dan een uur stil: seinstoring. Hij zat prop- en propvol. Dank zij een nog jonge middelbare heer kon ik nog zitten. Maar gewone jongelui, vooral bruingetint, kijken je dan, gerieflijk zittend, breed aan met zo’n uitdrukking: ‘Wâh?’ Om uit je vel te springen. Ik kon het niet nalaten om in het Nederlands ‘schande’ tegen hen te sissen, voor de zekerheid ook in ‘t Engels.
Er was geen airco in die dubbeldekker. Naar mijn gevoel duurde dat traject dagen. Steeds maar die oerregen. Daverend op het treindak. Van station naar parkeerplaats, mèt plu, raakte ik nòg doornat. O, wat was ik blij dat ik thuis was. In warm ponnetje en met een goed glas wijn naar het nieuws gekeken, en toen naar bed. Heb 12 uur geslapen.
Dan denk ik: kan ik dit eigenlijk niet meer? Stel ik me aan? Maar maandag zeurt het lijfje zo hard van pijn dat ik toch niet geloof dat ik me aanstelde. Dan is het dus dat andere. Droef.
Maar vandaag: zon! Prachtige wolkenstoeten met daartussenin fel blauw met felle zon. O lieve loggia van mijn nieuwe huis. O lieve vriend(inn)en die me dit mogelijk helpen maken. O lief àlles!

**************************************

geplaatst door hannah van buuren  # 15:55 0 reacties