De zwavel walmt eruit, maar de koffers staan gepakt. De laatste kuur, een Schlammpackung, is afgespoeld, de haren gewassen, de moddersporen nauwkeurig weggeveegd, drie weken kuren op z’n Oost-Europees hier in Slowakije, het leek op een werkkamp maar wel in een luxe hotel.
Als je nog nooit zoiets hebt meegemaakt, en je kent het alleen maar van decadente Engelse verhalen over Byron en tijdgenoten, die in elegante badjassen op luie terrasstoelen rustgevende gedichten declameerden in de Baltische avondzon, dan heb je echt geen idee wat je te wachten staat. Ik dacht natuurlijk eerst aan het grotendeels afkomen van m’n pijnen aan reuma en fibromyalgie, en dìe verwachting is ook glansrijk vervuld (dank je, dierbare M). Maar verder moet ik alle lieve mensen, vooral Eric, die me allerlei zachte zoete verwennerij en/of delicaat tot en met pikant vakantiegenotter toewensten, teleurstellen.

Lieve mensen, kuren is geen wellness. Wellness is liefkozend gefladder. Maar stelt niets voor vergeleken bij kuren! Kuren is régime!
Vijf maal per dag een behandeling, op exacte geroosterde tijd. Dat kan -het verschilt per dag- modderpakking zijn, koolzuurbad, spiegelbad van 39 graden waarin je 20 minuten zo stil moet zitten dat het water niet rimpelt, droogpakkingen, sprietsbad (enorm harde waterstralen op feilloos uitgekozen pijnlijkste plekken), zachte massage, keiharde massage, wekelijks doktersonderzoek, modderonderdompeling in modder dat zó uit het binnenste der aarde hier opwelt, 41 graden, aquajogging, en nog veel meer, en dat in een kilometerslang complex, waar je in je badpak plus -jas al voor wéken vooruit je halve uren beweging vol maakt. O nee, dan weet je nog niets, want je moet je ook nog 3 x per dag verkleden, omdat je alleen netjes gekleed in de prachtige Art Nouveau-eetzaal binnenmag.
En denk eraan dat je 10 minuten vóór elke behandeling aanwezig moet wezen, anders veranderen de glimlachende behandelaar(ster)s van zoete moeders en vaders in één oogwenk in Chroestjov met de schoen met stalen ogen als die van Poetin. Eén keer hoorde ik een dame van mijn leeftijd op haar d. krijgen toen ze 2 minuten te laat was. "Mache es nie mehr, mache es nie mehr," snikte ze zowat.
Dus al die ruim honderd keer was ‘Frau von Bjoeren!’ zeer wel op tijd.

En, lieve meelevenden, het zwembad was volmaakt: in de buitenlucht, ingeklemd tussen hoteltunnel en steile berg, 34 graden watertemperatuur, terwijl het buiten meestal niet hoger kwam dan zes graden. Eén keer stormde het, en de wolken stoom oven het water bliezen zó de bergen in, tussen de zwarte sparrenstammen door. Ik voelde me als een Walküre in een opera.

Wat mij echter met stomheid heeft geslagen, deze drie weken, is dat zoveel geduw en gedruk en verhitting van je lichaam (bij mij althans) werkte als een soort spirituele haptonomie. Bij gewone haptonomie komen er bij geduw op het lichaam onderdrukte gevoelens vrij. Het is lang een mode geweest, toen we nog niet goed genoeg waren.
Maar hier overkwamen me hele rijen spirituele inzichten, vooral qua verbanden en verbindingen. In Poort zijn we indringend bezig met de gelijktijdige bevrijding van de mens en de aardewezens tégen 2012, en vanaf zaterdag a.s. komen daar weer intensives over. Maar hier, waar de hele dag het lichaam met aandacht wordt begoten, kwamen ‘s nachts complete lessenseries vrij over mannelijk en vrouwelijk in wederzijdse bezieling (doen we 21 juni), en vooral: over het wederkerige van herkenning: mineralen herkennen op zichzelf is jezelf herkennen op jezelf, water, planten, dieren, dito. Onder deze ‘bevrijdingsdaad’ bevrijd je jezelf ook. De eenheidsbeleving is ongelooflijk, en bijna niet in woorden onder te brengen.
Je kijk op jezelf binnen dit levende geheel springt ineens op groen.

Het was als in een kaleidoscoop. Toen ik klein was, kreeg ik er eentje, en ik was weken lang gefascineerd door die kleine gekleurde stukjes glas die in een spiegelkijker al bij de kleinste beweging telkens een ander patroon maakten. Dezelfde stukjes, en nooit kreeg ik ooit hetzelfde patroon weer. Zo gaat het nu ook met heel wat mensen in deze spiegeljaren, besefte ik: ze houden dezelfde stukjes, maar héél anders gefigureerd in heel ander patroon. En stùkken fascinerender dan we zo ff van onszelf denken.
Dus de komende zaterdagen met hun intensives zijn geheel en al herzien, en een stuk kleuriger geworden.
Waar kuren al niet goed voor is.

Het was heerlijk, het was wonderlijk, het was helend en genezend, boeiend en gloeiend, en Frau von Bjoeren kijkt nu uit naar morgenavond: na een hopelijk gerieflijke vlucht en opgehaald door de liefste vriendin ter wereld, weer naar haar Nederlandse naamplaatje op haar eigen multicultiflat.......