Schrik ik toch wel even van: 'mijn' ABP haalt komend jaar 7 % af van mijn toch al jarenlang niet geïndexeerde pensioentje en in 2014 nog eens 8 %. En ik woon nu al boven m'n stand.
Waar ik erger van schrik is dat er geen enkele protestkreet te horen valt. Geen enkele bestuurder wordt hierop aangesproken. Kan dat zomaar? Korten op zaken waar je altijd voor hebt betaald?
'Rekenrente',  zelfs mijn politiekeconomisch-afgestudeerde zoon snapt die niet.
Misschien is dát dan nog wel m'n ergste schrik.

*****************

'Misschien heeft ze het koud met die wind,' dacht ik toen mijn brommobiel-autootje Dushi (Antilliaans voor'schatje') een kleine kilometer van huis wat hortend aanreed. Op weg naar de tandarts aan het andere einde van de stad moet ik via de binnenstad, met héél véél stoplichten. Op het drukste kruispunt, hoek Emmasingel-Vrijstraat-KleineBerg, ook een stoplicht, spuugt de mortor ineens indrukwekkende rookwolken uit en ruik ik benzine.
Zie mezelf meteen levend verbranden.
Spring op de vluchtheuvel, achter me toeteren, middelvingers, zelfs scheldwoorden door opengedraaide raampjes.
Wat zie ik aan de overkant?
Engelen!

Een politiebusje, dat op mijn wapperende 'hallo!'-armen meteen het verkeer veilig klem zet. Twee blauw-geuniformeerde engelen. Hoe is 't mogelijk!
Eén ervan duwt me een trottoir op, naar een voetgangersgebied. Maar daar blijft het niet bij. Want natuurlijk had ik m'n mobieltje niet bij me. Dus Blauwe Engel telefoneert de ANWB voor mij, en belt zelfs de tandarts. Schat!
Nog geen half uur later de ANWB. Gele Engel. Wéér zo'n schat, die even meewarig naar m'n invaliden-parkeerpasje kijkt en dan onder het motorkapje duikt. Tsss. De aanvoerslang van de diesel naar de motor ligt er helemaal af. "Onlangs een grote beurt gehad?" vraagt m'n Gele Engel. Klopt. "Dan hebben ze die bout niet hard genoeg terug aangedraaid. Ik kan hem even provisorisch maken, maar u moet linea recta naar uw garage om de motor te laten schoonspuiten, anders vreet die diesel in." Schroef, draai, en een kannetje diesel uit zijn busje, want al mijn diesel ligt over het kruispunt.
En daar komt de brandweer voor aan. Zwaailichten, sirenes, al het verkeer uit de weg zwaaiend, spuit die het kruispunt schoon. Verlamd (ik) kijken Gele Engel ('weer 's wat anders') en ik naar de aanstormende Rode Engelen. Waw! Krachtwerk! Hier glibbert niemand meer op uit.
Rode Engelen houden zelfs het verkeer nog even tegen, zodat Gele Engel me aan kan duwen. Want ik moet nu in slakkengangetje naar mijn garage zien te komen, helemaal aan nog een andere kant van de stad, tegen Best aan.
Wat ik op de Provinciale weg tussen Eindhoven en mijn garage te horen krijg, vanwege mijn kilometertje of 30 p/u, ik wist niet dat er zo'n variatie in scheldwoorden bestónd!
Tegen dat ik daar ben, gier ik van de zenuwen. Zo strak gespannen, dat het hele apparaat daar meteen in het geweer komt, en de motor van m´n schatje accuut zo schoon spuit als ie nog nooit geweest is. Zo van in de begintijd. Donkerblauwe Engelen met olie onder hun nagels gooien er ook nog even een volle tank in.
Ondertussen bel ik daar m´n lieve tandarts, en ik mag toch even tussendoor.
Blijkt deze Witte Engel precies hetzelfde mee te hebben gemaakt na een grote beurt. Alleen hij in Freiburg en ik midden in Eindhoven. We zijn het erover eens dat midden in hartje Eindhoven erger is.
Thuis bibber ik uit. Dushi veilig beneden in haar garagebox. Hoe is het mogelijk? Dat meteen die Blauwe Engelen aankwamen, en dan die Gele en dan die Rode en dan die Donkerblauwe en dan die Witgejaste? Allemaal van die lieverds.
Zeg me niet dat ze niet bestaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Labels: Hannah alweer gelukkig