~
Deze stuurde Mieke me, hij raakt meer snaren dan eentje.
Neem er de tijd voor...........

Historia de un letrero (original video)
http://www.tylerroberts.net Short story winner of the Cannes Festival, 2008.The music was composed by Luis Enríquez Bacalov, from Argentina.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Labels: persoonlijk ontroerd

Het is toch godgeklaagd.
Maakte mijn huisarts me 5 jaar geleden bang voor m'n cholesterol. Ik moest simvastatine slikken, levenslang.
Tuurlijk ging cholesterol omlaag. Maar ik kreeg een soort fybromialgie. En vorig jaar wel een galaanval. Die ik aanging met de natuurkuur van Hilda Clark, op advies van een internist die dit eigenlijk niet mocht zeggen, maar wist hoe ik tegen operaties ben. Ondertussen had ik genoeg over statines gelezen om te beseffen hoeveel chemische troep erin zat, en dat het medisch-toegestane cholesterolgehalte door de fabrikanten kunstmatig laag wordt gehouden, opdat er maar zoveel mogelijk statines worden verkocht.
Dus gestopt met simvastatines.
"O", zei de dokter.

Tezelfdertijd kreeg ik hydrochloortabletten tegen hoge bloeddruk. Ook voor levenslang. Werd vermoeider en vermoeider. Niemand zei me dat deze tabletten kalium aan je lichaam onttrekken, en zonder kalium heb je geen fut meer om te leven. Bij verschillende bloedprikken kwam een te laag kaliumgehalte aan het licht. Maar dokter zei : "Beetje laag kalium", maar verder niets.
Op een paar dagen achter elkaar vergat ik zomaar de hydrochloor te slikken. Toen ik het merkte, nam ik als een haas mijn bloeddruk op: hetzelfde!
Ik op internet speuren naar kalium.
Dus gestopt met hydrochloor.
En begonnen met de kalium uit de celzoutentherapie van dr. Schlüssler, op advies van Bram Zaalberg (Horst, ga alleen voor hemzelf,- zijn assistentes begaan nogal eens missers).
"Ik wil geen hydrochloor meer,"zei ik tegen de dokter.
"O", zei hij, "maar laat dan toch telkens uw bloeddruk meten."
Deed ik: gisteren 150-85!
En weer zei de dokter: "O. Toch wel regelematig laten meten, hoor!"

Mijn natuurlijke kaliumzouten maken me steeds vitaler. Ik ben er nog niet. Het kaliumgehalte stijgt maar langzaam. Járenlange onttrekking krijg je niet in een maand of drie weg.
"O", zegt de dokter.
Maar ik heb een dierbare vriendin verloren die ook zulke hydrochloorpillen moest. Zij stierf uiteindelijk aan uitputting. Niemand snapte het. Ik nu wel.
Al die chemische troep,- wie wil ons allemaal toch zo graag dood hebben?

Lees voor de aardigheid eens het boek van Randall Fitzgerald: 'Honderd jaar Medische Leugens,- hoe medicijnen en voedsel je gezondheid ondermijnen´,
geweldig
tragisch......................

Labels: zo maar stilletjes

Labels: Hannah alweer gelukkig

Wie lang geslagen wordt, kent geen ander soort werkelijkheid meer.
Wie lang doodgezwegen wordt, kan zich niet meer voorstellen mee te tellen.
Wie lang niet gezien is, verliest z'n licht.

Ànders kan ik het toch niet verklaren dat er geen honderden brullende stemmen opgaan als regeringen miljarden belastinggeld ter beschikking stellen van noodlijdende banken, en zelfs bedrijven.
Ik moet steeds denken aan Rijkman Groenink en wat Johan Cruyff vorig jaar over die man zei: "Wat ik echt niet kan begrijpen, is dat een directeur die er in zeven jaar tijd in geslaagd is van zijn werk een enorme puinhoop te maken, toch met een kapitaal het zinkende schip mag verlaten. (...) Ik heb zelf één keer met deze Rijkman Groenink gesproken en ik had het eigenlijk meteen met die man gehad."

Cruyff was vorig jaar de enige die in dat doel schoot. Niemand appaludiseerde vanaf de tribune. Wij keken allemaal wezenloos toe. Er werd niet gedemonstreerd op het Binnenhof, Bos verhinderde geen gouden handdrukken, en werknemers startten geen petitie om aan buitensporigheden als deze een einde te maken.
Dat iemand wegens verantwoordelijkheid meer verdient dan mensen op de werkvloer, dat kan nog gebillijkt worden. Maar meer dan 200 maal meer, nog afgezien van bonussen? En ook als het voor het bedrijf een ramp wordt?
Waar Cruyff zich over verbaasde is inmiddels al honderdèn keren voorgekomen.

Waar ik al nachten over pieker is wat er toch met ons gebeurd is. met 'ons' bedoel ik dan: het gewone volk dat net een huisje, autootje, vakantie heeft bereikt en wat welvaart. En zelfs ook dat nog niet, maar daar wel onderaan tegen aanhangt.
Men zegt:
Wie lang geslagen wordt, kent geen ander soort werkelijkheid meer.
Wie lang doodgezwegen wordt, kan zich niet meer voorstellen mee te tellen.
Wie lang niet gezien is, verliest z'n licht.
Macht is een vreemd ding. Wie macht heeft, trekt aandacht. Wie aandacht krijgt, krijgt energetische Pokon. Wie aandacht naar zich toetrekt, krijgt meer dan andere mensen. Of het nu topmanagement is, het koninklijk huis, regeringsleiders, het verloopt altijd volgens ditzelfde principe.
Mijn lieve kleine moeder zei vroeger altijd, verbitterd: "den duvel schijt altijd op énen hoop", en dan had ze het over de geldenergie. Die wet gaat niet altijd om geldenergie, die wet werkt ook op leeftijd, gezondheid, aandacht van de media, en -in het geval van koninklijke huizen- eerbied die eigenlijk uit de tijd is.

Vreemd is dat, als er een heftig en zichtbaar onevenwichtspunt is bereikt, zoals al langer het geval is bij de geldstromen naar de top van de laatste jaren met hun graai- en grijpcultuur, dat er dan toch eigenlijk een tegenbeweging zou moeten opkomen als reactie. En juist die blijft uit. '
t Volk blijft stil.

't V ziet nog niet eens wat het verschil is tussen banken/bedrijven nu nationaliseren, of een miljardenfonds in het leven roepen dat noodlijdende banken en bedrijven in precaire situaties kan redden.
In het eerste geval kan de staat (wij dus) wellicht een kleinere of grotere cultuuromslag bewerken in de beloningen van onverantwoordelijke topmannen.
In het tweede geval laten we die graai- en grijpcultuur ongemoeid.
In het eerste geval kan 't V een beetje rechter gaan staan.
In het tweede blijft 't V gebukt, en slachtoffer. Maar daar is 't V aan gewend geraakt: bedonderd te worden, afgeknepen en gekort. 't Zal 't V een worst wezen, 't is toch allemaal één pot nat. De belastingen gaan tóch omhoog. De psjoenen zijn dadelijk toch niks meer waard.

Ze zeggen wel eens dat ons geld 'maar' virtueel geld is. Niet echt. Ongedekt.
Ik denk wel eens dat het leven van ons V maar virtueel leven is, niet echt, gedrogeerd.
Zou 't komen door al die chemische troep in ons eten en in onze medicijnen?

Toen ik nog een heel klein meisje was, moest ik 's avonds op mijn knietjes voor het bed ook bidden voor vaderland, knin en Drees. Hardop, zodat mijn vader instemmend kon knikken.
Nu bid ik op mijn knietjes 's ochtends en 's avonds voor de ziel van ons V. Héél zachtjes, en héél dankbaar dat mijn warmbloedige vader dit tenminste niet meer mee hoeft te maken.

Labels: zo maar stilletjes