Niets kan me zo gelukkig maken als het zien overdrijven van een luchtballon. Dat voelt alsof m'n dag gezegend wordt vanuit den hoge, zoiets.
Ooit woonde ik ergens waar ik ze vanaf m'n dakterras zo ongeveer aan kon raken; je hoorde het gesuis van gas, alsof de heilige geest overvloog.
Ongelooflijk gelukkig dus de afgelopen drie dagen: Eindhovens luchtballonnenweekend. Deze avond de apoteose. De motregen hield ervoor op. De avondzon spreidde zich breeduit onder de één twee vijf zeven dertien vijftien ballonnen die ik kon zien opstijgen achter bomen, alsof ze zich loswrongen uit het donkergroen.
Zo stil, zo ingehouden stil schuiven ze omhoog, en verder, verder tot daar waar ze heel klein lijken en hun felle kleuren grijs.
Maar dan, ineens, een meeuw die er luchtig overheen scheert, zich boven hen verheft, de avondzon spettert blikkerend tegen zijn verblindend-witte buik,
één vlucht hun ten boven, gemakkelijk, snel, sierlijk,
en o zó soeverein.
Sinds gisteren straalt in mijn kamer een schilderij van de Belgisch-Nederlandse kunstenares Marianne van Bakel. Zij vertrekt naar Zambia om daar samen met haar maatje ontwikkelingsprojecten op te zetten. Dat deden zij al eerder, zij kennen de nood.
Haar kunstverkoop gebeurt ten bate van die zo hard nodige projecten. Tot 29 juli:
mariannevanbakel@telenet.be
Wat me telkens weer diep raakt is de straling van schoonheid bij een kunstwerk dat met volle passie tot stand is gekomen. Ik heb er nu enkele in mijn kamer, en die kamer heeft een heel aparte sfeer gekregen. De schoonheid van mensenhand rondom mijn gele wegzak-tv-stoel opent mij steeds sterker voor de schoonheid van de bomen buiten, van een ster, van een spinneweb (liefst zonder spin), van de duivin die weer broedt op mijn balkon, van de tomaatjes die bollen en rijpen. Net als schoonheid van mensenwerk zijn dit directe kanalen naar wat ik God noem, Dat wat zich in alles elektrificeert.
Maar bij mensenschoonheid treft mij ook de mensengeest die zich heeft laten opstrekken naar hoogtes die.....
Misschien is het de ouderdom waardoor ik opener sta voor dit soort dingen. Sterker nog: die me dringen tot verfijning. Zelf een werk van schoonheid zijn. Mijn leven een werk van aangrijpende schoonheid zijn. Andervrouws/-mans leven zien als een daad van expressieve schoonheid. Verrukking.
schilderij Marianne van Bakel: 'Anthousa'
Verloor ik toch mijn stadspas!
Ja, zo’n ding (€10,00 leges) waarmee je je vuilzakken in de containers kunt doen (iets waarvoor je ook je reguliere reinigingsrechten betaalt). Huis uitgekamd. Garage en auto uitgekamd. Noppo.
Tuurlijk was buuf Jean bereid om mijn vuilzak met haar pas te ‘doen’, want er zat meloenschil in en met die hitte is dit ongerieflijk.
Maar dan! Wist u dat je dan eerst naar de politie moet (afspraak maken!) voor een proces-verbaal? Alsof die mensen al niet genoeg te doen hebben! Ja, ik ben vóór blauw op straat, ik ben gesteld op politie, ik vind dat ze fantastisch werk doen, en ik vind dat ze gekoesterd moeten worden, in plaats van mij een half uur van hun kostbare tijd te moeten geven door zo’n overregulering.
Dan naar het stadskantoor (het oude woord ‘stadhuis’ voelde toch gezelliger). “Ja mevrouw, dat is ook idioot, maar anders kunnen we uw oude pas niet blokkeren.”
Hoezo niet? Als ik hier kom, dan kunnen ze die oude toch zo blokkeren? Ze weten toch dat niemand voor z’n plezier weer een tientje neerlegt?
Nee echt, dan moet er eerst dat proces verbaal. Is nou eenmaal zo.
Snap. Die nog steeds woekerende overregulering bestaat bij de gratie van ons lamlendige “is nou eenmaal zo.”
Enfin, binnen minimaal 5 werk(!)dagen krijg ik m’n nieuwe stadspas.
Jean! Help!
Als die onderbetaalde Postbezorger tenminste m’n brievenbus nog kan vinden.
“Is nou eenmaal zo.”
Labels: èchsnel, nu gaat de wereld echt snel ten onder
Toch heeft het iets, en bewerkstelligt het iets:
zorgvuldig omgaan met luchtstromen in de hoogte van de flat.
We zijn eruit: 's ochtends een klein raampje open op oost en grote op west, alle deuren open en de gordijnen dicht. 's Middags andersom. Plafondventilatoren aan, ook 's nachts. Deuren van binnenbergingen altijd open.
Zo min mogelijk naar buiten (de middenstand zal 't weten). Goed wapperen in de lift, opdat de penetrante zweetlucht eruit kan.
Maar het heeft ook iets psychologisch, en dit vind ik spànnend: het werpt je op jezelf terug. Het is net alsof mèt de druppeltjes zweet ook onechtheden en troebele zaken verdwijnen. Alsof veel drinken en zweten puur maakt, zoals ik denk dat het in zweethutten gebeurt.
Zo ingesloten in de gouden schemer door de gordijnen, met zacht strijklicht, zorgvuldig met de blote voetjes de luchtstromen volgend op mijn routes van de ene kamer naar de andere, merk ik dat ik tot essenties kom, die ik twee weken geleden nog niet had.
Sommige dingen die ik lang toedekte, wil ik niet meer. Ontwijkgedrag bij voorbeeld. Òndergebruld worden (komt hier nogal eens voor).
Met vriendin gisteren (we mochten om de beurt onder de wapper aan mijn plafond) vormen van manipulatie doorgesproken, die eigenlijk toch niet meer hoeven.
Die vredige kalmte, nooit zonder veel zweet te verkrijgen ;-)!
Kortom: een gedegen zuiveringsproces onder de nu dagelijks gestegen werkingen van vuur en water.
Zomaar, gratis. Géén €775,- bij Swami Manani in 'Aarde & Hemel'(lunchpakket zelf mede te brengen).
Waw.............
~~~~
Gezegend, mijn vrienden die tuinen hebben, en zich realiseren hoe het nu op mijn acht hoog is met deze hitte en smog in Eindhoven.
Eergisteren belde een vriendin met tuin op: "Hannah, lieverd, pak je laptop op en kom naar ons in de tuin".
Wij werkten met drieën, ieder aan een tuintafeltje, ieder met laptop, vriendin, man van de vriendin, en ik. Het was super.
Gisteren naar andere vriendin, zij deelde niet alleen haar man, met ook haar oudste kleinzoon met mij, in haar stadstuin. Super.
Vandaag denk ik aan mij nabije 'vrienden' met tuin. Rijkere. Vaak een grote (tuin).
En moet denken aan vroeger. Ik woonde aan de Adrianusstraat in Eindhoven, twee keer zoveel bovenwoningen als lagere met tuin. Wij, die van boven, hadden allemaal kleintjes. En allemaal keken wij uit op de tuin van de pastoor (kunt u nagaan hoe lang geleden). Hij wandelde daar, op de keurige paden, tussen struiken en bomen, van ònze kerkbijdrage!, sigaar en brevier in de hand, en wij zaten daarboven, met kleintjes, en konden geen buitenkant op.
Ik, met twee kleinjes, was de dapperste en belde aan: "Meneer Pastoor, mogen wij met onze kinderwagen een paar uur in uw tuin? We beloven u dat ze niets zullen aantasten." 'Dit kon toen nog, zoiets beloven.....
Of wij van Gods pot gerukt waren! Of wij wel wisten wat dit voor een tuin was! Een tuin voor Dienaren van de Kerk!!!! Daar kwam niets van in.
Híeraan moet ik denken, nu mij tuinen aangeboden worden van een kleinte, je wilt er niet van weten, en hoe 'vriendinnen' met een grote tuin niet eens informeren hoe het gaat op meer dan dertig graden, acht hoog, enzovoort.
Misschien mogen ze het niet van hun partner, dat kan ook.
Vaak is dit het geval met rijkere vrouwen.........