Soms moet je door een heel diep dal.
Nou heb ik die al heel wat gehad in m'n leven, dus ik ken die routekaart wel zo ongeveer. Het culmineert bij mij bij voorbeeld altijd in een uitputtende ziekte, waarbij ik een paar dagen 'van de wereld' ben. Daarna opkrabbelend, en met frisse ideeën een ietwat andere koers volgend, in de hoop op bergtoppen wèl, maar minder dalen.
Deze keer was toch wel apart.
Niet alleen duurde de aanloop veel langer, een klein half jaar met veel persoonlijke verliezen, maar aan de andere kant kwamen er ook in diezelfde periode drie 'engel-mensen' op mijn pad.
De term 'engel-mens' gebruik ik voor mensen die niet op normale wijze hier geïncarneerd zijn, maar 'van de andere kant' komen.

Over eentje schreef ik al op dit log.
Een andere deed zich voor mij open als komend van God, via Geest, ziel (ziele-engel) hierheen gekomen zijnd tijdens haar leven, dit leven. Dat laatste is heel biezonder, want dan maak je als mens levend de marteling van versluiering bewust mee. De nacht dat ze me open deed, heb ik niet kunnen slapen van zachte blijdschap.
En de derde ken ik al heel lang. Er zijn er veel die m'n cursussen volgen en tegen me zeggen: "Hannah, dat weet ik allemaal al", maar er zijn er maar weinig van wie ik de integratie ervan echt 100 % geloof, doodeenvoudig omdat ik aan den lijve weet hoe langzaam dat gaat en hoe onaf het nog is.

Maar bij deze vrouw, vriendin en gids, geloof ik het al 20 jaar. Net zo lang als ze bij me cursus volgt. Tijdens het afgelopen half jaar hadden we juist erg veel persóónlijk kontakt gehad.

Toen ik in bed belandde, voor de ultieme verwerking van het dal in kwestie, zou ik eigenlijk naar een heel lieve dierbare vriendin in Fryslân gaan, een weide-opera-reis waar die Friezen zo goed in zijn einde augustus.

Dus iedereen wist dat ik weg was, omdat ik er al zo lang en veel over opgeschept had.
Niemand die vermoedde dat ik ziek lag, de telefoon ging niet, er werd niet aangebeld, ideáál! Alléén wonen heeft zo z'n voordelen.
En toch was ik niet alleen. Het was een keiharde uitputtingsziekte, en soms dacht ik dat ik ijlde, als ik iemand in mijn flat zachtjes hoorde lopen, gaan zitten, kijken of alles goed was. Het gevoel was zelfs zo sterk dat ik nu en dan mijn zieke lijfje uit bed hees om de woonkamer op te ruimen, of de keuken, of de badkamer waar het natuurlijk een bende was, gewoon omdat mijn moeder me ooit geleerd had: 'Hanneke, ook als je ziek bent, moet je huis er netjes uit zien, want er kan altijd iemand komen, bij voorbeeld de dokter' (die kwam toen nog aan huis, zelfs voor griepjes, nu onvoorstelbaar!). En omdat ik het gevoel had, dat er telkens iemand kwam kijken, en góed kwam kijken, deed ik deze keer wat mijn moeder me leerde.

Op de eerste opknap-dag, gisteren dus, belde een van de drie. Ik zei haar: "het is zo grappig, ik heb het gevoel dat ik de hele afgelopen week jou in huis heb gehad. Ik zou op vakantie, maar het was net alsof wìj samen vakantie hadden..., nou ja, béétje rust dan..."
En zij zegt, heel eenvoudig: "ik zou het je nooit hebben gezegd, maar ik bèn ook elke dag een paar keer geestelijk en heel bewust in je huis geweest. Om te kijken of het goed met je ging."

-de afbeeldingen zijn engeltekeningen van Paul Klee-