Vanochtend, zoals velen, aan internet gekluisterd, of er al iets op stond uit het rapport van de commissie Davids.
10 over 10, ja hoor! Eerst twitter, toen meteen Volkskrant en daarop NRC. Het hele rapport, inclusief de conclusies. Zat, net als meneertje Pechtold, verbijsterd.

Goddank had ik de hele middag een praat-lunch met vriendin W., waardoor de boel wat kon bezinken.

Maar thuisgekomen voelde ik het toch weer wachten op al mijn trappetjes, en in alle hoeken van m'n werkkamer.
Nieuws gekeken, nòg een nieuws.


Waar gaat het om? Om blunderende premier? Om bloedruikende Femke? Of om bijna 500.000 doden, miljoenen ontheemde ontwortelden, een heel land in voort-durende chaos?
Of om onze godvergeten missioneringsdrang wat democratie betreft? (Welke democratie?) Waaraan we alle Indianen Irakezen mogen offeren?





Ik ging maar naast het wachtende rapport op de grond zitten.
Het werd heel stil.
Ik werd heel stil.
Voor mijn doen werd ik heel lang heel stil.
In die stilte voelde ik mijn ziel huilen.
Mijn ogen deden zo maar vanzelf mee.
Uiteindelijk huilde ik helemaal.
Mee.

Labels: beetje droef