Zwijgen? Daar word je ziek van. Maagzweer of zo.
Dit uitdragen? Daar volgt gegarandeerd karaktermoord of doodzwijgen op.
En, ja, ik wil toch ook wel een beetje gerieflijk leven....
Lafje
 

Lafje, liefje, maar je kunt zoiets als dit toch ook weer verder sturen naar vrienden die wellicht misschien waarschijnlijk 'vatbaar' zijn?
Ik deel overigens je maagzweer als het om gemakzuchtige massa's gaat.
Willem
 

Er bestaat toch ook zoiets als gerechtigheid? Ik vond de acties van Israël buiten alle proportie en dus onrechtvaardig. En ik sta hierin niet alleen.
Irene
 

Gerechtigheid is niet altijd datgene wat wij er onder verstaan: gelijke kansen voor iedereen, gelijkwaardigheid voor man en vrouw, enz.
Diepere (spirituele, wat mij betreft) gerechtigheid is het leven zijn kans laten hebben, hoe dan ook, en dit kan pas, als een mens of een volk zichzelf als zichzelf kent.
Gerechtigheid kan ontstaan als de mens zichzelf gaat zien, omdat het dan pas kan gaan om wat er aan plaats gecreëerd moet worden voor de eigenheid van een mens of volk.
Gerechtigheid kan in de ogen van de mens die er nog niet aan toe is overkomen als ongerechtigheid. Maar de mens die kan zien, weet dat gerechtigheid vrij maakt datgene wat ligt opgeslagen in de vonk van dat leven. In allereerste instantie in de vonk van dat leven, in tweede instantie in de vonk van die groep, in derde instantie in de vonk van dat volk of dat werelddeel, en zo kun je het steeds zich laten uitbreiden.
Was de vorming van Israël op basis van verdrijving van wie er woonden, dat is: de kiem van haat van Hamas en Hezbollah nu, indertijd gerechtigd? Of is het een kwestie van wereldschuldgevoel en wereldslachtofferschap geweest? Kenden de grootmogendheden zichzelf? Kende het Israëische volk (niet gelijk staand aan Joden) zichzelf? Of was het een hunker naar veiligheid, alleszins gerechtvaardigd?
Zo lang een volk reageert vanuit een niet-kennen van zichzelf, zal de reactie buitensporig zijn, en in diepere zin ongerechtvaardigd. Aan beide kanten Zolang een volk daaraan steun geeft uit hebberigheid en daarmee een wereld manipuleert, is zo'n actie ongerechtvaardigd. Want het roept geen mogelijkheden wakker die essentieel zijn voor de Mens.
Voorbeeld: de werkelijkheid en onwerkelijkheid van de oorlogstribunalen in Den Haag. Voor veel mensen brengen ze gerechtigheid en toch zijn ze ongerechtigheid. Dit democratisch instrument is een fictie dat volkomen voorbij gaat aan de diepere drang en de wijze waarop de oorlogen in die landen ontstaan zijn. Het gaat ook alleen maar uit van winnende partijen, alsof de anderen dan schuldig zouden zijn. Waarheidscommissies e.d. zijn wel een eerlijker poging om naar de oplossing van de problemen te zoeken, maar ze beperken zich toch slechts ons denken in alleen buitenkanten. Het is onwerkelijke werkelijkheid, want het is maar een heel smal en oppervlakkig stukje van wat er werkelijk aan de hand is, terwijl we denken dat we het allemaal weten.
 

in Trouw van vandaag: Piet de Visser (PvdA): "Ooit was ik fan van het dappere Israël":
Het Palestijnse volk is verschrikkelijk onrecht aangedaan. Het moest opdraaien voor een holocaust waar het part noch deel aan had. Honderdduizenden werden met geweld en intimidatie verdreven, van hun land beroofd en op de vlucht gejaagd. De achterblijvers werden tweederangs.

Knoop (Podium, 11 augustus) mag dan wel beweren dat ?anders dan de Amerikanen in Vietnam, de Fransen in Algerije en de Nederlanders in Indonesië, de Israëliërs niet naar huis gaan, want zij zijn al thuis en bezig met het verdedigen van huis en haard?, maar het probleem is nu juist dat ook Palestijnen het gevoel hebben daar een ?huis en haard? te hebben achtergelaten.

Na de oorlog van 1967, toen de Arabische landen verpletterd werden, ging het Israël niet meer om eigen huis en haard. Het ging, mede onder invloed van een minderheid om een ?Groot Israël?.

"We tekenen een nieuwe kaart?, zei Dajan, de toenmalige militaire bestuurder in 1968, en er werd vervolgens een soort van etnische zuivering doorgevoerd. Er werden talrijke joodse nederzettingen gesticht en het leven van de Palestijnen werd doelbewust zo moeilijk mogelijk gemaakt om hun emigratie op gang te brengen. Nog steeds worden de Palestijnen dagelijks in hun eigen land vernederd, getreiterd en geterroriseerd.

Misschien had Israël in de jaren zestig, toen het zijn vijanden militair op de knieën had, met een beleid gericht op vrede en verzoening de massa?s gematigde Palestijnen die snakken naar een normaal bestaan in een eigen staat alsnog aan zijn zijde kunnen krijgen. Het heeft echter niet geluisterd naar tal van, ook Joodse, denkers die waarschuwden voor de effecten die de onderdrukking van een volk hebben op de bezetter.

Het land is een soort apartheidsstaat geworden met de Gazastrook en de Westbank als openluchtgevangenissen. Het is alleen al om demografische redenen onmogelijk om van Israël een veilige staat te maken. Het land heeft zestig jaar met instemming van het Westen uitsluitend op militaire afschrikking vertrouwd en ?uit zelfverdediging? een zee van haat gecreëerd. Om te voorkomen dat het van de kaart wordt geveegd, meent het Libanon van de kaart te mogen vegen.

Het barbaarse optreden van Israël is een blijk van angst en zwakte. We zitten in Libanon thans bij de puinhopen van een totaal mislukt beleid, met bovendien een nog zwarter scenario in het verschiet. Het lijkt mij geenszins onmogelijk dat de door Eddo Rosenthal gesignaleerde angst en zwakte in wanhoop als de lont zal dienen voor een toekomstige wereldbrand.
 

Uit de krant (NRC) een quote uit het weblog van David Grossman, een Israëlische schrijver met een hart voor vrede. Op een van de laatste dagen voor het bestand verloor hij zijn zoon Uri die als soldaat moest dienen.

"Om twintig voor drie in de nacht van zaterdag op zondag werd aan de deur gebeld. Uri was een door en door Israëlisch kind....In deze krankzinnige, wrede en cynische wereld is het niet langer "cool" om waarden te hebben, humanist te zijn, of werkelijk empathie te voelen voor het lijden van de andere - ook als die andere je vijand is op het slagveld. Van Uri heb ik geleerd hoe belangrijk alles is. We moeten onszelf beschermen tegen de grootste kwalen van het leven in een rampzalige regio als de onze: we moeten ons beschermen tegen al te simplistisch denken, tegen de corruptie die inherent is aan cynisme, tegen de pollutie van het hart en tegen wreedheid jegens onze medemens".

Liefs, Marij