(afb.: Will Zero)

Natuurlijk had ik die e-mail over 17 oktober al tientallen keren op m'n scherm gekregen, vanuit Nederland + Vlaanderen + Portugal + New Zealand, enz., en dan bedoel ik die mail over 17 oktober waarin een speciale kosmische straal wham! deze aarde treffen zou, en waarin ons gevraagd werd daar in positieve energie mee méé te leven.
Ik houd op zich niet van dit soort berichten over stralen en violette zonnen en rose vlammen en ander spul dat als mitrailleurs op de aarde gericht wordt,- het doet me altijd te concreet aan, te menselijk-waargenomen. Maar oké, ik had de dag in mijn agenda gezet, met grote letters: 'positief denken vandaag!'
Enkele dagen vóór die dag voelde ik me 'anders ' worden. Zo'n beetje alsof een totaal onbekend segment van mijn ziel het aan het overnemen was van mijn lekkergewende haaibaaierige persoonlijkheid die zo goedgebekt, arm doch gelukkig, door het leven struint.
Ik kreeg in dat weekend ook nog een zielsportret cadeau, waar ik door beeld en duiding diep geraakt, zelfs ontsteld, werd, omdat daarin die verandering gewoonweg beeld en woord kreeg (zie vorig bericht).

In de nacht van zondag op maandag werd ik zo ziek als ik nog nooit tevoren. Ik ben wel een en ander gewend, maar stekende rugpijn, met braken, diarrhee en bloedingen tot aan mijn tandvlees toe, was iets te veel van het kwade. En slapen tussendoor, slápen! niet normaal (ik ben een heel slechte slaper). Ondertussen steeds dat goede gevoel (ja, je begrijpt het van jezelf niet) dat het 'heel goed is', 'geen enkele reden tot bezorgdheid', en dat je maar 'zacht voedsel moet eten en drinken', terwijl je fysiek niet eens in staat bent om dat uit je 'kelder' naar boven te hijsen.
Gedurende de dinsdag 17 oktober begon aarzelend het herstel, maar dit lijfje was zo zwak dat ik alle afspraken tot en met woensdag af moest zeggen (waar ik altijd een bloedjehekel aan heb, afzeggen van afspraken). Wel positief gedacht natuurlijk, voor zover niet in slaap.
Pas woensdag beter bij machte.
Maar er IS iets gebeurd.
Het 'anders worden' ging gewoon door al die dagen, en ik moet vandaag, donderdagavond, eerlijk tot erkenning komen dat ik iemand anders ben geworden in mezelf. Ik reageer anders, en ervaar anders. Ik ga niet zeggen hoe, want dan vertrouwt niemand me meer.
Maar IK NIET ALLEEN!
Wie schetst mijn verbazing-en-toch-niet-verbazing, als ik lieve vriendin C aan de lijn krijg, die precies hetzelfde vertelt (minus lichamelijke ontzetting, maar zij kent weer andere).
En als ik de mail van MM lees: op haar manier precies hetzelfde.
En dan nog een kort koffiebezoekje van A: precies hetzelfde!
Er is echt iets gebeurd. Collectief, of anders toch collectiever dan met mij alleen. Rond die 17e, met afronding op die dag zelf. Violet of niet, het beïnvloedde ons.
Wat was/is er in 's hemelsnaam aan de hand?

U die dit leest, en een soortgelijke ervaring heeft, wáág het niet om mij persoonlijk te mailen. Wees oprecht, sta op, en geef uw reactie Hier.
Misschien kunnen we er een kosmisch liefdesonderzoekje van maken.