Op één en dezelfde dag:
Nobelprijs literatuur voor de Turk Orhan Pamuk
en
Frans parlement maakt (Turkse) ontkenning genocide (van Armeniërs) strafbaar.

De Turkse schrijver Orhan Pamuk heeft de 103de Nobelprijs voor literatuur gewonnen. Dit heeft de Zweedse Academie van Wetenschappen vanmiddag bekendgemaakt. De auteur van romans als Ik heet Karmozijn (1998), Sneeuw (2002), en Istanbul (2005) is de eerste Turkstalige schrijver die de Nobelprijs voor literatuur prijs ontvangt. De eer èn de 10 miljoen kronen (1,1 miljoen euro), omdat hij 'in de zoektocht naar de melancholieke ziel van zijn geboortestad nieuwe symbolen voor de botsing en verwevenheid van culturen heeft gevonden.'

Laat me eerst mogen uiten hoe groot mijn blijdschap is dat het Nederlandse meest goedgekapte, meest zelfgenoegzame, biggest ego Mulisch de prijs níet kreeg. Ik had moeten emigreren van schaamte. Zeker na wat ik daarnet op tv zag: die kale oogjes en dat geknepen mondje dat zei: 'Ík heb hem nog nooit gelezen, hoor, maar het is een politieke beslissing'. oei oei, wat waren die druiven errug zuur.
Maar dank zij Pamuk kan ik goddank nu blijven wonen waar ik woon, in mijn multicultiflat, waar ik mijn Turkse medebewoners hartelijk kan gelukwensen en vanavond vast en zeker, gastvrij als zij zijn, door hen te eten word gevraagd. En hun pot schaft goed vanavond, want de Turkse eer is gered!

Die kreeg vandaag namelijk ook een forse deuk: het Franse parlement heeft afgelopen ochtend ingestemd met een wet die de ontkenning van de genocide op Armeniërs in 1915 tot een strafbaar feit maakt. Dat is nogal wat. Stel je even voor dat het Braziliaanse of Venezolaanse parlement een wet goedkeurt dat de ontkenning van Nederlandse genocides in Oost- en West-Indië tijdens de door JPB geroemde VOC- en WIC-periode strafbaar maakt! Zouden we niet allemaal met schaamrood op de kaken binnenshuis blijven en nooit, maar dan ook nooit meer pindakaas noch kousenband durven eten?

Het Franse wetsvoorstel was afkomstig van de Parti Socialiste, die de sanctie op de ontkenning als een logische aanvulling ziet op een eerdere wet uit 2001 waarin de Armeense genocide werd erkend. Met socialisten en communisten stemde ook een aantal parlementariërs van de rechtse partijen UDF en UMP voor het voorstel. Opppositie kwam er vanochtend vooral van Michel Barnier, de oud-minister van Buitenlandse Zaken, in een interview op de nieuwszender LCI. Hij waarschuwde de parlementariërs dat zij 'te ver' zouden gaan.
Laten we wantrouwig staan tegenover die Franse houding om officier van justitie te spelen over andermans geschiedenis.' Zijn woorden bleven zonder effect. De wet werd aangenomen met 106 stemmen tegen 19.

Maar Pamuk (Istanbul, 1952) werd geprezen voor de literaire èn politieke waarde van zijn romans. En de problemen die hij daardoor kreeg met de Turkse autoriteiten. Vorig jaar werd Pamuk vervolgd wegens het beledigen van de Turkse 'nationale identiteit': hij had gezegd dat 'in dit land een miljoen Armeniërs en 30.000 Koerden zijn vermoord'. In januari werd hij ontslagen van rechtsvervolging. De kwestie kreeg de afgelopen maanden nieuwe actualiteit door een vergelijkbare zaak tegen schrijfster Elif Shafak. Ook zij werd vrijgesproken. Pamuks bekroning valt samen met de strafbaarstelling in Frankrijk van het ontkennen van de Armeense genocide.

Jee, valt me dus nóg iets in: Multatuli had die prijs ook kunnen krijgen. Om dezelfde reden. Posthuum bij voorbeeld. Niet Mulisch, maar Multatuli. Allebei multi = errug veel. Stel je voor..........Zou ik trots zijn geweest? Of tot in mijn roots beschaamd?

In Turkije leek alles vanmiddag vergeten en vergeven. 'Voor de eerste keer in de geschiedenis gaat de prijs naar een Turk', kopte een Turk televisiekanaal enthousiast. Vergeten leek de tijd dat Pamuk door het slijk werd gehaald omdat hij de Armeense genocide erkende. Zelfs linkse Turken waren toen boos op hem omdat hij zei dat hij als enige dit taboe durfde te doorbreken (eerder hadden vele anderen dat natuurlijk al gedaan). Maar vandaag overheerste de trots die Turkije voelt als een van zijn kinderen in het buitenland een groot succes behaalt. Pikant genoeg heeft de Franse genocidewet over de Armeense kwestie de Turkse gevoelens hierover alleen maar versterkt: volgens hen was er simpelweg geen sprake van genocide.

Misschien had ik dan net gedaan als Balkje: simpelweg geroepen dat wij nooit aan genocide hadden gedaan, de geroofde krissen en voodoobeeldjes snel verstopt, en luidkeels geroepen:' het WERKT weer in Nederland! Zoals vanouds! '
?