Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!

18 september, 2007   

dood's deuren

Het was zijn moeder die belde. De tumoren zaten ineens overal. Geen weken meer maar dagen.

Hoe vreemd dat dan ineens deuren opengaan die je niet eens wist dat ze bestonden. Grote brede deuren. Zulke als we vroeger gebruikten om klaslokalen even in twee te delen.

Dunne deuren, breed en wijd. Ik wist niet dat ze zo dun waren. Het zijn eigenlijk deuren van niks, tussen deze wereld en die andere.

De trein rijdt op tijd, wat bijdraagt aan 't gevoel van wezenloosheid. Want tegelijk is elk gevoel voor tijd verdwenen. Buiten is het onbepaald donker. Is het nog vandaag?

De taxichauffeur is een Afghaan. 'Moeten we blijven?' vraag ik hem. Hij zegt dat hij 't niet weet, omdat hij híer leeft. Hij hier, wij daar, wat krankzinnig, denk ik nog, vlak voor hij me afzet voor een zij-ingang van het immense ziekenhuis.

De verkeerde, blijkt, want het is kilometers lopen door parkeergarages, lange gangen met niemand, en ineens weer een duidelijk-buitenlander, die als een kleine man-engel oprijst tussen onduidelijke stapels pakketten, en me naar de afdeling brengt, glimlachend zonder tanden.

O, hoe dun is de scheiding tussen de werelden.

Hij slaapt.

'Wat slaapt, lijdt niet,' zei mijn lieve kleine moeder vroeger. Zij sliep graag en lang.

Ik zit anderhalf uur naast hem. Innerlijke praat. Hij woelt. Nu en dan trek ik het laken weer over zijn kateter, want dát hoeft niet zo te zien te zijn.

En dán zie ik ze tegen de wand. Ze staan afgetekend tegen de techno-skyline van Rotterdam, ze verduisteren grijzig de sterren.

Zijn voorgeganen. Oude mensen, maar ook jonge. Ik ken ze niet, maar weet dat ze voor hem komen. Hij zal daar niet alleen wezen. Zij wachten.

En, oh immens-lieven, veel en veel verderop zie ik mijn lieve moeder, en mijn vader, zijn hand omhoog, groetende schimmen.

Oh, immens-lieven, hoe dun is de wand, hoe breed zijn de deuren.

~

Labels: persoonlijk ontroerd

geplaatst door hannah van buuren  # 17:21

Reacties:

ik wou dat ik je kon schrijven, hoe diep me dit raakt. Het voelt zo waar. Dat jij het zo kan optekenen, maakt het zo dichtbij voor mij.
Dank je wel, Catherine Z, Hazelbeke

# geplaatst door  Anoniem : vrijdag, september 21, 2007 9:36:00 a.m.

 

Een reactie posten

<< Terug naar start

Archief

juli 2006   augustus 2006   september 2006   oktober 2006   november 2006   december 2006   januari 2007   februari 2007   maart 2007   april 2007   mei 2007   juni 2007   september 2007   oktober 2007   november 2007   december 2007   januari 2008   februari 2008   maart 2008   april 2008   mei 2008   juni 2008   juli 2008   augustus 2008   september 2008   oktober 2008   november 2008   december 2008   januari 2009   maart 2009   april 2009   mei 2009   juni 2009   juli 2009   augustus 2009   september 2009   oktober 2009   november 2009   december 2009   januari 2010   februari 2010   maart 2010   april 2010   mei 2010   juni 2010   juli 2010   augustus 2010   september 2010   oktober 2010   november 2010   december 2010   januari 2011   februari 2011   maart 2011   april 2011   mei 2011   juni 2011   juli 2011   augustus 2011   september 2011   oktober 2011   december 2011   januari 2012   februari 2012   maart 2012   april 2012   mei 2012   juni 2012   juli 2012   augustus 2012   september 2012   oktober 2012   november 2012   december 2012   maart 2013   april 2013   juni 2013   september 2013   oktober 2013   februari 2014   maart 2014   september 2014