Galaanval.
Nog nooit in m'n bijna 70-jarige leven gehad, dus dacht ik eerst dat ik de heftige buikgriep had die hier heerst na zo'n grijze zomer zonder zonnevitaminen.
Het begon op vrijdag, en het grappige was een innerlijke stem die vóór aan de middag fluisterde: 'haast je naar je Jumbo voor een stel pakken goede appelsap! 'Ik haastte me, gehoorzaam aan innerlijke stemmen (en andere) als ik altijd ben, en ja hoor, ~met nog m'n jas aan zette de aanval zich in alle hevigheid in. Tijdens het weekend bleek het dus een galaanval, en om galstenen los te weken en zacht te maken, hèb je appelsap nodig!
Waw, denk ik dan.
Als ik 't niet zelf altijd zei, zou ik zingen dat er meer tussen hemel en aarde is dan....
Goddank trof ik in de vroege maandagochtend -snap nòg niet hoe ik daar gekomen ben- een arts die me niet meteen opensneed, maar me een alternatieve kuur aanbood.
Waw, denk ik dan al weer.
Wel op eigen kosten, want ziekenverzekeringen vergoeden zoiets nooit, maar een gefortuneerdere vriendin sprong bij, en
waw, denk ik dan nòg een keer!
En zie, ik verrijs, frisser en helderder dan ik in járen geweest ben. Sprùit open van nieuwe ideeën! Gosh, dat meningsverschil wat me leidde tot die eerste galaanval in mijn lange leven, heeft wel z'n vrucht opgebracht.
Waw en waw en waw!
Dieper dan ooit besef ik de eenheid tussen geest en lichaam, tussen lever en gezond denken, het gezonde nut van nu en dan een fikse aanvaring (zoals zelfs Mahatma Ghandi zei), de noodzaak van kustmestloos eten, weinig vlees en zeker geen varkensvlees, en bv margarines, kleurstoffen, en ander junkfood absoluut te vermijden, hoe 'ambachtelijk' dan ook geproduceerd.
Want eigenlijk is het gruwelijk: wij verdoffen onszelf ongemerkt met elke hap!
Waarom verdoffen wij ons kollektief en massal?
Waar zijn we bang voor?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Labels: toch een mooie wereld