Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
09 april, 2008
NieuweTijdsKinderen.....
"Waarom denk je," vroeg een van m'n dierbaarste vrienden, aan een lekker pilsje en/of goed glas wijn na een cursus die ik gegeven had, "waaròm denk jij nou dat deze tijd zo biezonder is dat je echt aan een evolutiesprong kunt denken? Zijn er niet altijd veranderingen geweest? En voorlopers daarvan?"
We gingen samen de geschiedenis na (dat wil zeggen: de geschiedenis voor zover wij die kennen uit schrift of afbeelding). De vele veranderingen springen dan inderdaad in 't oog. Maar: zij beslaan nauwelijks meer dan de bovenlaag van een bevolking. Het gewone volk zoals wij blijft gewoon en berustend doorploegen, doordrinken, doorparen, doorbaren.
Sinds echter WO II doe het hele volk in alle lagen mee aan democratisch exploderen (zie bv wat er op Rita's website binnenkomt, je schrikt/lacht je een hoedje), plus ontwikkeling,
en ten tweede globaliseert de wereldbbevolking razendsnel via de nieuwste communicatiemiddelen.
en ten tweede globaliseert de wereldbbevolking razendsnel via de nieuwste communicatiemiddelen.
Dit soort dingen moet je niet alleen uiterlijk bekijken; ze hebben een diepe diepe impact op ons aller bewustzijn.Heerlijk om zoiets langzaam nippend te bespreken na een wonderschone cursusavond.
Want daar bleek duidelijk: Nieuwe Tijdskinderen bestaan. Al veel langer dan we denken. Generaties langer!!!
Duidelijk: de stuw tot een heel ander mens kunnen/willen/nietwillen/verlangen te zijn lag er bij ons die daar waren, al vanaf de geboorte in. En overal ter wereld zoeken mensen elkaar nu in dergelijke groepen, op dergelijke avonden. En allemaal leven ze al lang in een soort verwarring: 'ben ik nou gek of niet?'
Er komen dus twee soorten mensen, heel snel. De meeste mensen leven gewoon verder op hun vrijwel uitsluitend materialistische waarden en normen. Daar horen ook de kerkelijken bij die zondags devoot bidden, en maandags niets doen aan dierenmishandeling, omdat het dier er toch 'voor ons' is, niet waar?
De tweede soort, u, zij van die maandag, ik, vragen zich voortdurend dingen af, omdat we het gewone mens-zijn niet meer vanzelfsprekend vinden. En dit begint op te vallen. Alsof wij anders gaan 'ruiken' in hun ogen neus. U kunt zich voorstellen wat gebeurt in zo'n onherkend leven als het onze
(nee, we zijn geen slachtoffer, juist niet, maar wel een beetje raar, voor onszelf het meest)
* je voelt je vreemd in het gezin waar je uit komt,- en vaak vonden zij jou ook vreemd
* gevolg: je zoekt je een eigen wereld, je vormt je een eigen wereld. Dit wordt goed duidelijk op de leeftijd waarop een immense instroom van geest jou tot ‘ik’ stuwt: de puberteit. Jij voelt het anders. Jij doet wel mee, maar toch...
* het anders-zijn en toch gewoon mee moeten doen vergt heel veel van je bewustzijn. Vaak te veel. In de adolescentenperiode komt er weer een extra stuw van geest om je voor te bereiden op het toevoegen aan de wereld. Dit valt dus op de vorige periode waarin het al duidelijk anders was voor jou. Dan (grofweg 16-25 jaar) krijgt het ‘vlies’, het ‘membraan’ òm je bewustzijn deuken en scheuren; de eerste psychosen vallen hierin, de eerste zelfdodingen, de eerste psychische ziekten als schizofrenie; èn de eerste stadia van bijna ondraaglijke sensitiviteit; die laatsten redden zich wel, zij het met moeite,
* maatschappelijk kom je dan in de toevoegen-aan-de-wereldperiode, waar je je grotendeels aan aanpast, doodgewoon omdat er niets anders lijkt te zijn dan huwelijk, kindjes of niet, baan, sociale kontakten. Maar altijd blijft de vreemde innerlijke stuw, die onrust, in je bewustzijn wriemelen. Echte vrienden waarmee je ‘totaal’ kunt zijn heb je niet zoveel, want de meesten kennen die stuw niet. Je gaat dus op zoek en sluit je dan hierbij aan, dan daarbij, maar het gaat altijd weer ‘uit’. Omdat déze stuw zo anders is dan het gewende, en bovendien zozeer geënt is op jouw uniciteit (alleen herkenning van je uniciteit kan je inzicht geven voor je deel-van-geHeel-zijn), dat geen groep jou durend kan tevreden houden.
* dit gaat je functioneren aantasten. Je doet het nooit zo goed als de anderen (geen wonder, want die hebben geen energie nodig voor deze innerlijke klus). Triestheid. Je wordt soms verafschuwd, soms bejubeld, maar nooit begrepen. Verafschuwd en/of bejubeld komen voort uit het verschijnsel dat de gewone mensen toch iets ‘ruiken’ bij jou, en dus veel van je willen hebben: advies, hulp, gelijk, steun..... En ofschoon jij dat allemaal in potentie in je hebt, heb je het nog lang niet ruim genoeg ontwikkeld, dus je stelt hen ook vaak teleur en zo. Je doorziet het en je doorziet het niet. De mate van doorzien hangt af van de mate waarin jij jezelf durft te (h)erkennen als ‘andere mens’. Dat hou je zo lang mogelijk tegen.
* daar kan geen mens echt tegen. Leed verdiept zich. ‘Wat doe ik hier?’ ‘Éigenlijk wil ik niet meer.’ ‘Ik leef zo goed als het kan, maar als ik er morgen niet meer ben, is het ook goed’; Het bewustzijn wil berusten. Rusten. Maar dit kan niet, want het is geroepen. In je eigen bewustzijn ontstaan er dus twee die tegenover elkaar staan, en willen overschreeuwen: een die gewoon gewoon wil zijn, en een die dat gewoonweg niet meer kàn;
* dit leidt altijd tot een crisis, een burn out, een ongeval, een kapotbreken van je relatie, iets plotselings wat een breuk in je leven veroorzaakt. Je zoekt wat het betekent, maar geen boek of workshop geeft jou uitsluitsel, doodeenvoudig omdat dit in deze tijd nog niet verwoord is, dus niet bestaat. Kom je iemand of iets tegen dat hierop kan wisselwerken met jou, dan is dat gunstig voor jullie allebei. Want jullie hebben het allebei nodig om je recht op te bestaan zoals je bent weer op te krikken. Kom je zoiets of zo iemand niet tegen, dan krijg je vaak de genade dat het vervaagt in je bewustzijn. Dat kan zijn door afleiding, dementie (waarbij lang niet alle vormen van dementie hierop zijn terug te voeren), sterven.
* je voelt je vreemd in het gezin waar je uit komt,- en vaak vonden zij jou ook vreemd
* gevolg: je zoekt je een eigen wereld, je vormt je een eigen wereld. Dit wordt goed duidelijk op de leeftijd waarop een immense instroom van geest jou tot ‘ik’ stuwt: de puberteit. Jij voelt het anders. Jij doet wel mee, maar toch...
* het anders-zijn en toch gewoon mee moeten doen vergt heel veel van je bewustzijn. Vaak te veel. In de adolescentenperiode komt er weer een extra stuw van geest om je voor te bereiden op het toevoegen aan de wereld. Dit valt dus op de vorige periode waarin het al duidelijk anders was voor jou. Dan (grofweg 16-25 jaar) krijgt het ‘vlies’, het ‘membraan’ òm je bewustzijn deuken en scheuren; de eerste psychosen vallen hierin, de eerste zelfdodingen, de eerste psychische ziekten als schizofrenie; èn de eerste stadia van bijna ondraaglijke sensitiviteit; die laatsten redden zich wel, zij het met moeite,
* maatschappelijk kom je dan in de toevoegen-aan-de-wereldperiode, waar je je grotendeels aan aanpast, doodgewoon omdat er niets anders lijkt te zijn dan huwelijk, kindjes of niet, baan, sociale kontakten. Maar altijd blijft de vreemde innerlijke stuw, die onrust, in je bewustzijn wriemelen. Echte vrienden waarmee je ‘totaal’ kunt zijn heb je niet zoveel, want de meesten kennen die stuw niet. Je gaat dus op zoek en sluit je dan hierbij aan, dan daarbij, maar het gaat altijd weer ‘uit’. Omdat déze stuw zo anders is dan het gewende, en bovendien zozeer geënt is op jouw uniciteit (alleen herkenning van je uniciteit kan je inzicht geven voor je deel-van-geHeel-zijn), dat geen groep jou durend kan tevreden houden.
* dit gaat je functioneren aantasten. Je doet het nooit zo goed als de anderen (geen wonder, want die hebben geen energie nodig voor deze innerlijke klus). Triestheid. Je wordt soms verafschuwd, soms bejubeld, maar nooit begrepen. Verafschuwd en/of bejubeld komen voort uit het verschijnsel dat de gewone mensen toch iets ‘ruiken’ bij jou, en dus veel van je willen hebben: advies, hulp, gelijk, steun..... En ofschoon jij dat allemaal in potentie in je hebt, heb je het nog lang niet ruim genoeg ontwikkeld, dus je stelt hen ook vaak teleur en zo. Je doorziet het en je doorziet het niet. De mate van doorzien hangt af van de mate waarin jij jezelf durft te (h)erkennen als ‘andere mens’. Dat hou je zo lang mogelijk tegen.
* daar kan geen mens echt tegen. Leed verdiept zich. ‘Wat doe ik hier?’ ‘Éigenlijk wil ik niet meer.’ ‘Ik leef zo goed als het kan, maar als ik er morgen niet meer ben, is het ook goed’; Het bewustzijn wil berusten. Rusten. Maar dit kan niet, want het is geroepen. In je eigen bewustzijn ontstaan er dus twee die tegenover elkaar staan, en willen overschreeuwen: een die gewoon gewoon wil zijn, en een die dat gewoonweg niet meer kàn;
* dit leidt altijd tot een crisis, een burn out, een ongeval, een kapotbreken van je relatie, iets plotselings wat een breuk in je leven veroorzaakt. Je zoekt wat het betekent, maar geen boek of workshop geeft jou uitsluitsel, doodeenvoudig omdat dit in deze tijd nog niet verwoord is, dus niet bestaat. Kom je iemand of iets tegen dat hierop kan wisselwerken met jou, dan is dat gunstig voor jullie allebei. Want jullie hebben het allebei nodig om je recht op te bestaan zoals je bent weer op te krikken. Kom je zoiets of zo iemand niet tegen, dan krijg je vaak de genade dat het vervaagt in je bewustzijn. Dat kan zijn door afleiding, dementie (waarbij lang niet alle vormen van dementie hierop zijn terug te voeren), sterven.
Kùnnen wij dan echt nog zoveel verder/nieuwer/andersder?
Onze hersenen gebruiken nog maar een kleine 10%, voor zover wij weten.
Onze onbewuste gevoelens drijven ons naar méér, naar dat wat ‘bewusterwording’ heet. Daar past de vorm zich bij aan.
Onze fysieke en psychische vorm wordt uitgerekt, ervaart meer mogelijkheden, kan sommige dingen al wel aan en andere nog niet, en nog andere helemaal niet meer. Voor de buitenwereld waar de twee 'soorten' naast elkaar beginnen te leven, lijkt het alsof degenen die evolueren verzwakken, voedselcapsones vertonen, qua lichamelijke vaardigheden (zenuwen en spieren) te snel verouderen, psychische moeizaamheden hebben, niet mee kunnen, niet mee wíllen soms, zich niet aan de regels (kunnen) houden, enz.
Zie je wel?
Ònze generatie waren de NieuweTijdskinderen!
Werden wij benoemd met van die fraaie namen als kristalkinderen, indigoschatjes, violette
Ik bedoel maar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Labels: tikkeltje vreemd...
geplaatst door hannah van buuren # 12:23 
Reacties:
<< Terug naar start
voel me meteen jonger en fitter,
Lise Hawinkel, Langedijk
Lise Hawinkel, Langedijk
# geplaatst door 
: woensdag, april 09, 2008 9:13:00 p.m.
: woensdag, april 09, 2008 9:13:00 p.m.
Deze week las ik je artikel over de nieuwetijdskinderen.
Ik wil je daar even voor danken want zo goed jij het beschrijft wat ik al die jaren ( 59 ) al voel heb ik nog nergens gelezen.
In de herfst van vorig jaar kreeg ik geheel onverwachts de kans om enkele healingen te laten doen. De persoon die dit deed vertelde mij dat het ongewoon was wat ze zag tijdens de healingen. Ze kreeg ook veel boodschappen door voor mij die mij stuk voor stuk veel deugd hebben gedaan.
Een van die boodschappen wil ik wel met je delen. De vrouw die de healing deed begreep de boodschap minder goed maar voor mij was ze bijzonder duidelijk. Het klonk als volgt :
"We weten dat je eenzaam bent maar weet dat diezelfde eenzaamheid er voor zorgt dat je meer dan wie ook begrijpt wat eenheid is. De kinderen die zijn zoals jij en nu naar de aarde komen zullen het een stuk gemakkelijker hebben."
Eenzaamheid is voor mij een raar woord omdat er zo een triestesse aan vasthangt in deze wereld. Anderzijds is het woord heel juist omdat we inderdaad alleen zijn. Maar het is zoals je schrijft niet te koppelen aan slachtofferschap.
Dat de kinderen van nu het iets gemakkelijker zullen hebben daar ben ik alleen maar blij om. Dat komt natuurlijk ook door de tijdsgeest die evolueert. Dat ze daar nu van die speciale namen aan geven stoort mij niet echt want ik zie dan al direkt door mijn fantasie allerlei beelden daarbij. Indigokinderen bijvoorbeeld, daar zie ik al direkt die diepblauwe kleur rond bewegen die ons uitnodigt om naar binnen te gaan. Dat er vroeger niet zo een namen opgekleefd werden zie ik voor mezelf ook een beetje als een voordeel want ik hou nogal van bescheidenheid. Terzelfdertijd kan bescheidenheid iemand de das omdoen. Dat is nu precies een van die dingen die ik mis bij de meeste mensen rond mij. Het alles tegelijk zien, het grote beeld, de voor- en nadelen terzelfdertijd ervaren.
Wat ik vooral meer en meer begrijp en ook aanvaard is dat ik niemand kan duwen om mij te begrijpen, laat staan ook zo te zijn zoals ik ben.
De pijn die je beschrijft is heel herkenbaar maar ook besef ik dat ik het niet anders kan. Soms vraag ik mezelf af of ik dan iets anders zou willen. Elke keer kom ik op hetzelfde antwoord dat ik ben zoals ik ben en het eigenlijk niet anders zou kunnen.
Laatst werkte ik met enkele mensen aan het symbool "de graal". Daarbij vond ik in een boek over graancirkels de volgende gedachte: "Het Ark des Verbond is de computer en De Graal is het programma". Eigenlijk besefte ik toen dat ik blij ben dat ik mag meewerken aan het vernieuwen van het programma. Lastig, dat wel maar ook heel mooi, vooral als je zo veel waarde hecht aan evolutie zoals ik doe.
Je schrijft iets over het belang van onszelf aanvaarden. Ik heb dit ook gevoeld, vanaf het moment dat ik met die aanvaarding aan de slag ging ontstond er een innerlijke rust.Ik ben wel nog eenzaam maar terzelfdertijd ben ik meer en meer blij met mezelf. Ik denk dat de kinderen van nu dit al meer van zichzelf hebben, het vanzelfsprekend vinden hoe ze zijn. Ik zie ook een groot verschil met hoe ik onderdrukt werd als kind en hoe mijn kleindochter bvb. helemaal de kans krijgt om zichzelf te zijn. Daar ben ik reuzeblij mee.
Nogmaals dank voor je diepdoorvoelde tekst.
A. Vlaanderen
Ik wil je daar even voor danken want zo goed jij het beschrijft wat ik al die jaren ( 59 ) al voel heb ik nog nergens gelezen.
In de herfst van vorig jaar kreeg ik geheel onverwachts de kans om enkele healingen te laten doen. De persoon die dit deed vertelde mij dat het ongewoon was wat ze zag tijdens de healingen. Ze kreeg ook veel boodschappen door voor mij die mij stuk voor stuk veel deugd hebben gedaan.
Een van die boodschappen wil ik wel met je delen. De vrouw die de healing deed begreep de boodschap minder goed maar voor mij was ze bijzonder duidelijk. Het klonk als volgt :
"We weten dat je eenzaam bent maar weet dat diezelfde eenzaamheid er voor zorgt dat je meer dan wie ook begrijpt wat eenheid is. De kinderen die zijn zoals jij en nu naar de aarde komen zullen het een stuk gemakkelijker hebben."
Eenzaamheid is voor mij een raar woord omdat er zo een triestesse aan vasthangt in deze wereld. Anderzijds is het woord heel juist omdat we inderdaad alleen zijn. Maar het is zoals je schrijft niet te koppelen aan slachtofferschap.
Dat de kinderen van nu het iets gemakkelijker zullen hebben daar ben ik alleen maar blij om. Dat komt natuurlijk ook door de tijdsgeest die evolueert. Dat ze daar nu van die speciale namen aan geven stoort mij niet echt want ik zie dan al direkt door mijn fantasie allerlei beelden daarbij. Indigokinderen bijvoorbeeld, daar zie ik al direkt die diepblauwe kleur rond bewegen die ons uitnodigt om naar binnen te gaan. Dat er vroeger niet zo een namen opgekleefd werden zie ik voor mezelf ook een beetje als een voordeel want ik hou nogal van bescheidenheid. Terzelfdertijd kan bescheidenheid iemand de das omdoen. Dat is nu precies een van die dingen die ik mis bij de meeste mensen rond mij. Het alles tegelijk zien, het grote beeld, de voor- en nadelen terzelfdertijd ervaren.
Wat ik vooral meer en meer begrijp en ook aanvaard is dat ik niemand kan duwen om mij te begrijpen, laat staan ook zo te zijn zoals ik ben.
De pijn die je beschrijft is heel herkenbaar maar ook besef ik dat ik het niet anders kan. Soms vraag ik mezelf af of ik dan iets anders zou willen. Elke keer kom ik op hetzelfde antwoord dat ik ben zoals ik ben en het eigenlijk niet anders zou kunnen.
Laatst werkte ik met enkele mensen aan het symbool "de graal". Daarbij vond ik in een boek over graancirkels de volgende gedachte: "Het Ark des Verbond is de computer en De Graal is het programma". Eigenlijk besefte ik toen dat ik blij ben dat ik mag meewerken aan het vernieuwen van het programma. Lastig, dat wel maar ook heel mooi, vooral als je zo veel waarde hecht aan evolutie zoals ik doe.
Je schrijft iets over het belang van onszelf aanvaarden. Ik heb dit ook gevoeld, vanaf het moment dat ik met die aanvaarding aan de slag ging ontstond er een innerlijke rust.Ik ben wel nog eenzaam maar terzelfdertijd ben ik meer en meer blij met mezelf. Ik denk dat de kinderen van nu dit al meer van zichzelf hebben, het vanzelfsprekend vinden hoe ze zijn. Ik zie ook een groot verschil met hoe ik onderdrukt werd als kind en hoe mijn kleindochter bvb. helemaal de kans krijgt om zichzelf te zijn. Daar ben ik reuzeblij mee.
Nogmaals dank voor je diepdoorvoelde tekst.
A. Vlaanderen
# geplaatst door : zaterdag, april 12, 2008 8:10:00 p.m.
: zaterdag, april 12, 2008 8:10:00 p.m.<< Terug naar start
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
Een reactie posten