Gisteren in Het Gesprek: Arie Boomsma een vol uur lang in gesprek met Dylan van Rijsbergen en Brechtje Paardekooper over 'Slow Sex',- een manifest dat komend weekend uitkomt (voor een deel in Trouw, en in z'n geheel maandag in Paradiso).
Wat willen zij? Waar staan ze voor?
Ons collectieve beeld van seksualiteit wiebelt tussen twee polen: stiekumigheid en gebrek aan vollediger gevoelsmatige info enerzijds, en anderzijds de gelikte prestatiegerichte beeldvorming in reclames, porno en jongerencultuurtjes.
Er lijkt geen middenveld te zijn waarop plaats is voor tederheid, gelijkwaardigheid van de partners, individueel en gevoelsmatig beleven van sex, en eigen keuzes voor snelheid, tempo, verkennen van huid en haar, eindeloze liefkozingen als in tantra, raffinement in het hanteren van verlangen en lust. Zodat sex rijkdom wordt, op het hele scala van fysiek en psyche.

Met argusogen gekeken en geluisterd natuurlijk.

Want Brechtje is mijn dochter,- en haar moeder (ik dus) was de eerste in ons taalgebied die, gebruik makend van de seksuele revolutie in de 70er jaren, een boek schreef over lesbische en biseksuele vrouwen ('Vrouwen die van vrouwen houden'). Er was toen alleen maar wat gerommel in het Engels. Niets in het Nederlands, en zeker niet over de beleving ervan.
Ik kan trots zijn.
Die twee pleiten voor beleving.
Voor cultivering van de persoonlijke gevoelsmatige beleving, lijnrecht tegenover het ontmenselijkte pretatie-gerichte beeld dat onze snelle cultuur ons op seksueel gebied oplegt, en waar zoveel jongeren (meisjes èn jongens, ieder op eigen wijze) aan onderdoor gaan op den duur.
Sekspositief leven, daar staan ze voor.
Dat wil zeggen: genieten van seks, in respect en echt zien van elkaar, in nuances en breed scala van gevoelens (en daarover ook eens praten op scholen en zo), er openlijk de ruimte voor nemen. U kunt dit genuanceerde gesprek in al z'n veelzijdigheid helemaal zien en beluisteren op http://www.hetgesprek.nl/archief/885/

Labels: toch een mooie wereld