Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
29 juli, 2008
zomerweek in de Périgord
~
Ze moesten een berg op, zo'n 45 kilometer onder Limoges.
Dus zagen wij *) ze aankomen, hoorden wij het grint deerlijk knarsen onder zó vermoeide voeten. Namen ze in onze armen. Ah, ze wáren er. De dapperen.
De uitzonderlijken.
Want dezen wisten heel goed dat hen niet alleen een paradijs te wachten stond: hemelse uitzichten wáár je je blik maar kon laten dwalen, hemelse maaltijden, hemelse privacy en hemels samenzijn van gelijkgestemden, en slechts krap 4 ½ uur 'cursus' per dag,
en voor de rest wandelen, slapen, zwemmen, zonnen, labyrinten bouwen en belopen, schilderen en beeldhouwen, eten en lezen en niksen,
maar, omdat ze me wel kenden!, in die 4 ½ uur een intensiteit, die zeer zeldzaam is in Frankrijks vele aangeboden zomerweken met de zowat traditionele verplichte huggerds en snuggerds.
Nou ben ik zelf allerminst vies van huggen en snuggen, maar opgelegd hoeft voor mij niet. Geef mij maar onmiddellijkheid.
Dat gaven dezen. Plus dat ze niet zozeer om te halen kwamen maar om te brengen.
Zichzelf.
Zij kwamen, tastenderwijs, ervarenderwijs, behoedzaam maar eerlijk, om via zichzelf een heel klein maar wezenlijk beginnetje neer te zetten van de persoonmens, de persoonlijkheid-gerichte mens die zij tot nu toe waren, naar de mens die op deze planeet mèt de mineralen leeft, mèt de planten, mèt de dieren, met de diermensen.
Wat is het verschil?
Ze moesten een berg op, zo'n 45 kilometer onder Limoges.
Dus zagen wij *) ze aankomen, hoorden wij het grint deerlijk knarsen onder zó vermoeide voeten. Namen ze in onze armen. Ah, ze wáren er. De dapperen.
De uitzonderlijken.
Want dezen wisten heel goed dat hen niet alleen een paradijs te wachten stond: hemelse uitzichten wáár je je blik maar kon laten dwalen, hemelse maaltijden, hemelse privacy en hemels samenzijn van gelijkgestemden, en slechts krap 4 ½ uur 'cursus' per dag,
en voor de rest wandelen, slapen, zwemmen, zonnen, labyrinten bouwen en belopen, schilderen en beeldhouwen, eten en lezen en niksen,
maar, omdat ze me wel kenden!, in die 4 ½ uur een intensiteit, die zeer zeldzaam is in Frankrijks vele aangeboden zomerweken met de zowat traditionele verplichte huggerds en snuggerds.
Nou ben ik zelf allerminst vies van huggen en snuggen, maar opgelegd hoeft voor mij niet. Geef mij maar onmiddellijkheid.
Dat gaven dezen. Plus dat ze niet zozeer om te halen kwamen maar om te brengen.
Zichzelf.
Zij kwamen, tastenderwijs, ervarenderwijs, behoedzaam maar eerlijk, om via zichzelf een heel klein maar wezenlijk beginnetje neer te zetten van de persoonmens, de persoonlijkheid-gerichte mens die zij tot nu toe waren, naar de mens die op deze planeet mèt de mineralen leeft, mèt de planten, mèt de dieren, met de diermensen.
Wat is het verschil?
O, zo eenvoudig:
Persoonmensen spreken met die aardse wezens in personentaal, en vooral om zichzelf. De maatstaven van de mens. Maar deze wezens hebben hun eigen taal, hun eigen normen en waarden, veel puurder en dienstbaarder èn onwrikbaarder dan de meestal om zichzelf gecenterde mens.
Hun taal valt niet met onze taal te benaderen, laat staan te duiden.
Dus namen wij grote Himalayazoutkristallen **) en belikten hen, bevreeën hen, eerden hen en respecteerden hen, in hun eigen zijn, en niet in hun zijn voor ons. Luisterden.
Integreerden het binnenin onszelf, en lieten het vrijelijk in ons hun eeuwigheidswerk doen. Je houdt het niet voor mogelijk wat er dan gebeurt. Het is alsof mensen in de tred van alledag maar een deel uitdrukken van wat ze zijn. Hier, na het eeuwigheidswerk met de mineralen, kwam bij zowat iedereen ongegeneerd en spontaan een aspect naar buiten dat nog niemand kende. Dat als een bron naar buiten spoot: geestigheid, warmte, begrijpen, zon.
Dus daarna namen wij water en schonken dit héél langzaam en aandachtig met diepe liefde uit over hun ajna. Zuster water.
Ervoeren de eindeloosheid van stromend water, èn de angst dat er nooit een grens zou komen aan deze eindeloosheid, o, de hunkering naar toch ook een nest alsjeblieft, een huis, de wand van een lichaamscel, een huid. Eindeloosheid en begrenzing, zuster water, broeder mineraal. Op hoeveel lagen herkennen wij onze eigen bewegingen in jou.
Bàrstten dan natuurlijk weer uit die begrenzingen, want het ene roept het andere op: de bewegingen van wortelen, stengelen, de verticale stuwingen van planten. De gisting in hun sappen, de drang naar vermeerdering, de vrucht, het loslaten en opkrullen, de zachte gewaarwordingen van licht, donker, nat, droog, en wind.
Die avond sloeg de wind om. Aangezien alles open was, ook de 'cursus'-ruimte, ervoeren we de wind als grote Meespeler. Het is zo bijzonder een Meespeler tot leven te zien komen, die je daarvoor zo vanzelfsprekend voorbij was gegaan.
Wind is zo wijd.
Misschien wel dáárom dat één van ons toen aarzelend opperde: "ik kan het niet pakken, laat het mij kunnen pakken". Nee, ons gegeven ìn die wind, zo onverbiddelijk aanwezig, vàlt niet te pakken, maar kan wel inspireren.
En nee, dit menszijn dat de persoon te boven gaat, en zich verstaat met dier, plant en mineraal, zal wellicht pas over 2500 jaar helemaal te pakken en te duiden en te analyseren zijn.
Deze nadrukkelijk aanwezige wind onder de zon riep echter -en dit is míjn gevoel, niet anders dan het mijne- een Engel op, zo groot en lieflijk dwingend, die ons koerste naar iets dat totaal buiten het zorgvuldig voorbereide en uitgeprobeerde ***) programma viel: ontstak ons aller hart, raakte m'n mond aan met vurige houtskool, zoals in de psalm staat, en vertelde het verhaal van de westerse mens. Vanaf de holenbeermens tot en met de grijp- en graaierd van nu. Vanaf de mens die opkeek naar sterren en zuchtte: "wie ben ik?" tot aan de mens die nu, net als Parcifal op het einde van zijn tocht door het woud, zich vooroverbuigt, en vraagt: "wie ben jij?"
Wie ben jij waaruit ik besta, wie ben jij mineraal in mij, zuster water in hem, gewortelde plant in haar, dier in ons allen? Laat me jou mogen herkennen in mij, in haar, in hem, in ons.Tijdens dit verhaal dat 50 minuten duurde stond de engel in de hoek van de zaal, groot, tot aan het puntdak, en machtig van liefde, ik zag hem en eerde hem met elk woord,- ik word er nóg koud van.
Iedereen was stil.
Háár had het gepakt.
Stilte heeft zoveel gedaan deze week.
Persoonlijke stilte kennen we wel.
Maar stilte als we bijeen zitten, zijn we niet gewend. Het maakt ons onrustig in de trant van 'er moet wat'.
Maar stilte als we bijeen zitten, zijn we niet gewend. Het maakt ons onrustig in de trant van 'er moet wat'.
Maar wij hadden het geluk van namiddagsessies bij elkaar waarin er telkens minuten lang stilte tussen ons weefde. De ogen die konden zien, zagen hoe het dan tussen en in deze sterke mensen bewoog. Hoe het onzegbare in hun hart binnenviel en zich mengde met hun bewegende bloed, en met wat er eerder had aangeklopt in luttele woorden en vele ervaringen.
In stilte bijeen zitten is zo belangrijk. Nu en dan een vraag als een plons in de vijver, en geen antwoord krijgen,- ik heb nu pas tussen deze dierbare mensen voluit kunnen zien hoe die stilte-energie beweeglijk werkt, in stilte, stilte. Gedéélde stilte.
En natuurlijk, natuurlijk is er dan altijd wel één die 'delen' in zulke andere, meer traditionele kaders gewend is dat ze -vluchtend voor die ongewende oproep in de stilte- subgroepjes opperde, maar goddank wisten de meesten dat het subgroepjesgedoe altijd het niveau naar beneden haalt, en slechts één of twee, altijd dezelfde, woordvoerders laat stralen en de meeste anderen in de schaduw duwt.
Stilte bij het samen-gaan ís ook eng als je haar niet kent.
Stilte is eigenlijk, als je de energie ervan wèl toelaat, ieders wijde bondgenoot.
Deze dapperen gingen het aan. O, ik zag een vrouw die ik niet anders kende als musje, en liefhad als musje, maar die zich in de bewegingen van dieren uitstrekte als een pauw! Pauwenstaart helemaal open. Borst vooruit. Schrijdend. O, ik zag die vrouw, m'n hart zwol en barstte bijna.
"Wie ben ik?" "Wie ben jij?"Veel meer dan in ons zelfbeeld paste.
Dat werd zichtbaar, zij lieten het zien! Mensen kunnen zo vòl zijn.
--Tuurlijk werd er ook gehugd en gesnugd, en gezongen en getrommeld en gedanst en gekampvuurd. En zelfs gemasseerd, en hoe! Maar het was niet het opgelegde Franse- zomerweek-cultuurtje, want daar kwamen we niet voor. Het was een Door-Breking, zoals er nu op veel meer plekken op deze planeet mensen zichzelf en via zichzelf doorbreken--
Als je 70 bent, en dit mag meemaken van zó intiem nabij, en deze mensen dan veranderd ziet vertrekken, knarsend grint, wuivende zakdoeken, heuvel af, ieder letterlijk huns weegs, dan voel je een engelkind aan je borst.
Nóg is het niet zo ver dat je dan zegt: "Laat nu uw dienaar gaan, etcetera", maar het komt er wel verrekkes ****) dichtbij.
Dat werd zichtbaar, zij lieten het zien! Mensen kunnen zo vòl zijn.
--Tuurlijk werd er ook gehugd en gesnugd, en gezongen en getrommeld en gedanst en gekampvuurd. En zelfs gemasseerd, en hoe! Maar het was niet het opgelegde Franse- zomerweek-cultuurtje, want daar kwamen we niet voor. Het was een Door-Breking, zoals er nu op veel meer plekken op deze planeet mensen zichzelf en via zichzelf doorbreken--
Als je 70 bent, en dit mag meemaken van zó intiem nabij, en deze mensen dan veranderd ziet vertrekken, knarsend grint, wuivende zakdoeken, heuvel af, ieder letterlijk huns weegs, dan voel je een engelkind aan je borst.
Nóg is het niet zo ver dat je dan zegt: "Laat nu uw dienaar gaan, etcetera", maar het komt er wel verrekkes ****) dichtbij.
Ik ben gelukkig.
Steeds zweven er gezichten voor me van die mensen daar die elkaar helemaal zagen, en zichzelf nog meer dan dat.
Van die stille pretogen.
En van de schort van de kok...................
~~~~~~~~~~~~~~~~
*) wij = Ada Schipper, Frans van Woerkom, Ruud (en Marja) Hart, en ik.
**) ons in prachtig grote brokken ter beschikking gesteld door Ireen Wetzels, http://www.irenologie.nl/
***) zelfs op mensen uitgeprobeerd, met dank aan Tjitske!
****) geen vloek, maar een allerzagggds Brabants woordje dat ongeveer 'allemachtig' betekent.
-de meeste foto's zijn van Anita van Trijp-
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Labels: persoonlijk ontroerd
geplaatst door hannah van buuren # 11:32 
Reacties:
<< Terug naar start
Ze bestaan dus, zulke mensen die dieper gaan dan oppervlakkig lief.
Goddank.
Dank, ook voor je maandartikel,
Henk
Goddank.
Dank, ook voor je maandartikel,
Henk
# geplaatst door 
: woensdag, juli 30, 2008 11:16:00 a.m.
: woensdag, juli 30, 2008 11:16:00 a.m.
Mijn complimenten, inspirerend jonkie, altijd tot door-braak bereid. Ik ben 81, en kan zoiets echt niet meer, maar je verslag doet me deugd.
Blijf jullie steunen.
Marie V., Hazelsbeke
Blijf jullie steunen.
Marie V., Hazelsbeke
# geplaatst door : woensdag, juli 30, 2008 2:35:00 p.m.
: woensdag, juli 30, 2008 2:35:00 p.m.
Ik vind ook dat ik sterker ben gaan voelen wie ik ben, ik voel zo mijn aanwezigheid met het geheel.
Je 1e aanmelder
Je 1e aanmelder
# geplaatst door : donderdag, juli 31, 2008 11:26:00 p.m.
: donderdag, juli 31, 2008 11:26:00 p.m.
Ja, ik herken mij en jou en jullie en zelfs die engelkracht. Die stiltes werken nog in me door. Ik ben helemaal door elkaar; er komt iets ongekends uit.
Je -denk ik- 2e aanmelder
Je -denk ik- 2e aanmelder
# geplaatst door : vrijdag, augustus 01, 2008 10:51:00 a.m.
: vrijdag, augustus 01, 2008 10:51:00 a.m.
En juist in deze tijd!
Dank ook voor Manuela op je site.
Kees V, Hengelo
Dank ook voor Manuela op je site.
Kees V, Hengelo
# geplaatst door : vrijdag, augustus 01, 2008 10:53:00 a.m.
: vrijdag, augustus 01, 2008 10:53:00 a.m.
Al mijn celletjes riepen tijdens het verhaal: rusten, liggen! Het kwam mij dus goed uitdat ik weg kon gaan. Ik heb buiten op mijn matjes gelegen. Eerst wat bijkomen maar later was het alsof ik uit mijn huid kroop, alsof die afgestroopt werd, alsof ik binnenste buiten gekeerd werd. Pijnlijk, verdrietig en ook oké. Maar ik was er inderdaad van ‘afgefleurd’ zoals jullie al zeiden en onder de indruk.
Anita, deelnemer
Anita, deelnemer
# geplaatst door : vrijdag, augustus 01, 2008 5:51:00 p.m.
: vrijdag, augustus 01, 2008 5:51:00 p.m.
Warm in hart en buik. Stil en stiller geworden na het lezen van jouw persoonlijk verhaal. Ontroerend mooi.
L.
L.
# geplaatst door : zaterdag, augustus 02, 2008 12:49:00 p.m.
: zaterdag, augustus 02, 2008 12:49:00 p.m.
Ik voel hoe jullie zomerweek is geweest mmmmmmm
Dankbaar dat via mij de Himalayazout kristallen mee zijn geweest, zo was ik er ook een beetje bij.
Een pracht verhaal van een pracht ervaring aldaar in France...
En dan nu op naar 08-08-08...ook die energie is voelbaar...
70 jarige prachtbloem ik wens je een pracht, kracht, acht dag toe de 8e en alle andere dagen van jouw pracht leven.
een warme hartegroet van Ireen.
Dankbaar dat via mij de Himalayazout kristallen mee zijn geweest, zo was ik er ook een beetje bij.
Een pracht verhaal van een pracht ervaring aldaar in France...
En dan nu op naar 08-08-08...ook die energie is voelbaar...
70 jarige prachtbloem ik wens je een pracht, kracht, acht dag toe de 8e en alle andere dagen van jouw pracht leven.
een warme hartegroet van Ireen.
# geplaatst door : zaterdag, augustus 02, 2008 3:52:00 p.m.
: zaterdag, augustus 02, 2008 3:52:00 p.m.
Als ik me voorzichtig afstemde op jullie bevoorrechten in Frankrijk dan voelde ik , gelukkig, alleen een gewijde stilte!
JAcoba
JAcoba
# geplaatst door : zaterdag, augustus 02, 2008 4:35:00 p.m.
: zaterdag, augustus 02, 2008 4:35:00 p.m.
Dierbare Hannah, het trilt bij ons nog altijd na in de rustige Morvan,
De Groet, Peter,
Hartelijke groet,Helma
De Groet, Peter,
Hartelijke groet,Helma
# geplaatst door : donderdag, augustus 07, 2008 10:43:00 a.m.
: donderdag, augustus 07, 2008 10:43:00 a.m.
Lieve Hannah, vanuit prachtplek op Lesbos (met uitzicht op o.a Turkije!) samen met Pieter voel ik steeds opnieuw de harteklop van in-en uitdijend zijn. Het was gewoon zo ongewoon helder fijn, en een werkelijke prachtplek. Heel bijzonder dat ik hier smaen ook met Rene mocht zijn zoals je weet. In zonnige stilte verder naar " mijn" woorden rijkend en na-kauwend. Dankbaar voor jou en je dierbare Ada (en Frans), de fijne groep medereizigers...tot gauw hoop ik (na de vakantie), liefs Marij
PS: als ik terugben stuur ik foto's!
PS: als ik terugben stuur ik foto's!
# geplaatst door : donderdag, augustus 07, 2008 10:00:00 p.m.
: donderdag, augustus 07, 2008 10:00:00 p.m.<< Terug naar start
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
Een reactie posten