Hans Molenkamp in de Volkskrant van vandaag:
PEKING - Ook China heeft mensen die, zoals Alexandr Solzjenitsyn, schrijven over hun leven in onderdrukking. Onze correspondent kreeg van een van hen een brief aangereikt.

De Duitse waterpoloër Sören Mackeben toont een foto van de Chinese schrijver en dissident Yang Tongyan. (Foto Süddeutsche Zeitung Magazine) Hij zat op een bankje in het winkelcentrum. Een man van ergens in de zestig, mager, wat kalend. Vriendelijk knikte hij me toe, en toen ik terugknikte haalde hij een vel papier uit zijn jasje.

Excuse me, klonk het in zoekend Engels. In het voorbijlopen kreeg ik een brief, dicht beschreven met regelmatige Chinese karakters. Zou het, zoals je hier wel vaker treft, een petitie zijn tegen een gedwongen huisuitzetting? Of een bedelbrief misschien?
De vertaling levert een verrassing op.

‘Ik ben XX, geboren in oktober 1945. Ik heb een universitaire opleiding, ben ongetrouwd en heb geen werk. Ik heb vijftien jaar gewerkt aan een boek over mijn leven. Het telt 800 duizend karakters. Het is een Chinese versie van de Goelag Archipel.’

Wat doe je met zo’n brief? Het manuscript is mogelijk een tamelijk slecht geschreven relaas van een treurig leven van een Chinees buitenbeentje.

En dan overlijdt, wonderlijk toeval, in Rusland het grote voorbeeld van deze verwante geest uit buurland China. Dan neem je het risico en druk je de hele brief af.

‘Sinds 1950 zijn diverse generaties Chinezen bezig vrijheid van spreken en denken te verwerven. Ze zien uit naar een beschaafde maatschappij, met democratie, mensenrechten en gelijkwaardigheid. Ze worden onder de duim gehouden door de communistische partij die hen als Yilei, dissidenten, ziet.

Talloze mensen zijn gedood, in de gevangenis verdwenen, gescheiden van hun families. Zij die overleefden werden zwartgemaakt als vijandige elementen. Hun leven was minder dan dat van beesten.

Wij Chinezen leven in een land vol leed, maar er zijn maar heel weinig mensen die er hardop over durven te spreken. Een filosoof van de Tongji Universiteit, professor Chen Jiaqi, verzuchtte eens dat we boeken als de Goelag Archipel zouden kunnen schrijven, maar dat we in werkelijkheid niet eens tot een Dokter Zjivago komen.

Het is mijn verantwoordelijkheid getuigenis af te leggen. Ik wil oprecht schrijven over zestig jaar ervaringen en herinneringen, vertellen over hoe mijn opvattingen veranderden, hoe ik die jaren overleefde, hoe het Chinese openbaar bestuur een misdadig gezicht kreeg.

De machthebbers van de partij zijn bang voor de ware geschiedenis. Ze hebben me verboden een autobiografie te schrijven. Ze bleven me beledigen en intimideren, ze bedreigden me zelfs met de dood.

De achterbakse veiligheidspolitie maakte mijn naam zwart, verspreidde geruchten, volgde me, doorzocht mijn woning. Ze houden mijn werkpapieren achter, zodat ik zelf geen baan kon zoeken. Ze maken het me onmogelijk met een vrouw af te spreken. ‘Kijk hem in de ogen en haat hem diep’, zeggen ze tegen mensen in mijn omgeving, zowel bekenden als vreemden.

De agenten van de partij hebben toen ik niet thuis was mijn geliefde porseleinen vazen uit de Qing-dynastie met boormachines verpulverd. De vazen waren meer dan driehonderd jaar oud, nu is het vergruizelde rijkdom. Zo heb ik het spaargeld voor mijn oude dag verloren. Het waren niet alleen een paar vazen. Ze maakten hoogstaande Chinese cultuur kapot, menselijke beschaving.’
 

ook geen vrijheid in nederland.....

affiche van prikbord gehaald en ben nu met mijn derde sticker bezig om op mijn postbakje te plakken...om van de vlag maar niet te spreken: die heeft er slechts een dag kunnen hangen....

ook nederlanders zijn een heeeel bang volk....Mieke Opstelten
 

mijn Tibetstickers zijn ook van mijn brievenbus gehaald, telkens opnieuw!!!!
Bij mijn Dushi zitten ze aan de binnenkant, dus kunnen ze er niet zo makkelijk bij.
Maar wij gáán dóór!
Onvermurwbaar liefs, Hannah
 

en nu rij ik op mijn elktieken-rolstoel met 2 stickers,( 1 vlag en 1 protest) die durven ze er niet af te halen....

ja en jouw binnenkant is onaantastbaar!!

natuurlijk gaan we door, met ALLES! lieve groet, mieke