Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
19 november, 2008
mis mist(t)e gemist
.........
De laatste week weeft Eindhoven zich elke namiddag in een donker-grijze mistsluier, waar pas rond drie uur 's nachts de sterren weer doorheen kunnen priemen. Heel passend, bij mijn gemoedsgesteldheid althans.
Die is triest.
Morgen gaat een liefste vriend met Alzheimer definitief het verpleeghuis in. Ik wou dat ik de tranen bij zijn vrouw zachtjes kon afvegen, al deze dagen.
Overmorgen gaan mijn, o nee: mijn dochters', poesjes een volle week op verlof bij hun vrouwtje dat dan zelf weer even op verlof is uit Uruzgan.
Plus: ik schreef mijn laatste Bon Siman (zie blog hieronder) na tien jaar zondagse gewoonte.
Iets anders dient zich aan, ik weet nog niet wàt...
En overmorgen zie ik hen voor het laatst, zeker voor dit jaar.
Hen = een kleine dertig mensen met wie Ada en ik vier zaterdagen lang, intens, warmhartig en zeer overtuigd ons Mens-Zijn exploreerden dat nog wel verscholen zit achter onze persoon, maar toch, juist door deze wereldcrisis, naar de oppervlakte dringt.
Als wij ons niet oprecht trainen in Mens-Zijn, voor de aarde, voor de mineralen, de planten, onze broeders en zusters het dier, wie dan? Op het ogenblik lijkt iedereen wel uitsluitend bezorgd te wezen voor zichzelf. Nauwelijks wordt er bij stil gestaan dat de hele aarde onder een grauwsluier leeft. Is solidariteit en be-hoed-zaamheid dan niet voor Mensen?
Juist wel, dachten wij zo.
Tijdens deze zaterdagen is er zo'n dieprood lichtweefsel tussen ons gesponnen, dat wij nooit meer kunnen vergeten waar het nou eigenlijk om gaat in deze tussentijd. Misschien wordt het rond Kerst wel een beetje stiller, maar daarna laait de polariteit tussen macht-die-dom-wil-houden en liefde-die-naar-waarheid-zoekt vast weer op, world wide.
Het is moeizaam, het betreden van dit tweede Mensen-Veld. Het is er nog niet, en al wel. Nóg moeizamer valt het om het te verwoorden en te delen. En toch.
Ik zal ze missen, deze dapperen, deze helderen, die toch maar elke zaterdag uren en uren lang reisden om mee te doen.
Toch een lichtpuntje: met één van hen reis ik diezelfde avond nog mee naar geliefd Friesland. Land van weidsheid, ook in de misten, van hartelijkheid, van verrukkelijke koek, van kleine concertjes en een overdaad aan galerietjes.
Èn een gastvrouw die me open haardvuur en een kruik in bed belooft.
.......................................................
Labels: beetje moe
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
Een reactie posten