Kyra is er niet meer.
Ze was de leukste en de grappigste van de twee poezen waarop ik sinds september paste tijdens dochter-Brechtjes verblijf in Uruzgan. Levenslustig en heel koket. Als ze je wilde charmeren (vaak), dan stond ze daar met voorpootjes over elkaar gekruist als een beeldschone mannequin. En ze hád mooie pootjes, ah!

Toen ze aan het einde van Brechtjes verlof, samen met zusjepoes Tani, bij me terugkwam, was ze magerder. Brechtje vroeg me om poezengras te halen. Deed ik en van die lekkere crèmige melk waardoor de haartjes eruit komen die ze van zichzelf oplikken. Maar er kwamen geen haartjes uit.
Ik ging verse vis halen en tartaar en maakte er ook bouillon van, en dat at ze graag. Ik prakte haar voer, want ik dacht dat ze misschien iets aan haar tanden had (kreeg haar niet zo ver dat ze bekje voor me opensperde), en voerde haar soms ook 's nachts. Of gaf haar poezenmelk. Soms werd ze wat dikker, soms wat magerder. Als ze maar levendig bleef tot Brechtjes definitieve thuiskomst op Nieuwjaar.

Ze was zo lief geworden, dat kleine vrijbuitertje. Ze snorde als ik naar haar toe kwam, en ik mocht haar zelfs op haar buikje aaien. De laatste dagen blijkt ze alleen (een beetje) gegeten te hebben omwille van mij.

Maar gisteren kwam het er van: dierenarts. Charmante vrolijke Kyra bleek een kwaadaardige tumor te hebben, zo groot als een sinasappel, in haar buikje, aan nier verkleefd, aorta, lever en ribbetjes. Zat er al meer dan half jaar, maar zoiets kan op het einde ineens snel groot groeien en zichtbaar worden. Maar vertel dat maar eens aan Brechtje, de poezenmoeder, die in een container in Uruzgan leeft.
In leven houden tot die terug is? Onmogelijk. Kyra had kerst niet gehaald. En Brechtje mag daar om een poes niet weg, de getrouwden zijn daar nu met kerstverlof, en zij is single; bovendien: de reis Kamp Holland-Amsterdam duurt twee en een halve dag. Kyra had de dag van vandaag niet eens gehaald.
Brechtjes broer en ik zijn bij Kyra gebleven toen ze Het spuitje kreeg, en hebben gefluisterd dat Brechtje zo veel van haar hield. En Brechtje heeft in gedachten (de poesjes en zij praatten vaak met elkaar in gedachten) gezegd dat ze mocht gaan.

Maar Tani.Tani jammerde al uren voor de operatie het huis bij elkaar. Ze vóelde het! Toen ik thuiskwam, huilde ze, en praatten we aan één stuk door tot diep in de nacht. Het was haar niet uit te leggen. Haar proberen in mijn bed te krijgen (vooruit dan maar, ik kan eigenlijk geen poezen in mijn bed vanwege luchtwegen) lukte ook al van geen kanten.
Zelfs het kleinduimpje-idee van kleine stukjes lekkere kaas leggen van beneden tot en met mijn slaapkamer, daar deed ze het niet voor. Ook niet als ik poezenblikje op m'n bed zette. Het was zo jammerlijk. Ze wist het gewoon dat haar zusje met wie ze meer dan 9 jaar samen had geleefd dood was. Rond vier uur vielen we allebei uitgeput in slaap.

Vanochtend zag ik dat ze andere oogjes had gekregen.
En ze liet zich aaien.Voorheen krabde ze alleen maar.
Ze ziet dat ik steeds huil, want het is waar wat Brechtje zegt: dat poezen met hun kleine auraatje in jouw aura leven (en andersom ook denk ik), en dat dát hun communicatie met jou vormt.
Kyra en ik hadden elkaar zeer leren respecteren en liefhebben.

Nog negen dagen en dan komt Brechtje zusje Tani halen, alleen haar.