Nu ben ik economisch een nul. Een min-nul zelfs.

Als onze boekhouder mij iets uitlegt, tracht ik met intelligente ogen te luisteren, maar aan het einde van zijn pleidooi staan ze totaal glazig. Kan ik alleen maar vragen: "wat moet ik dóen?" Hij stelde mij altijd gerust door te zeggen: "jij bent de zuinigste huisvrouw voor jullie stichting die ik ken," maar dat hielp niet helemaal, want ik wou zo graag intelligent begrijpen.

Zo snap ik het nu ook niet. Banken krijgen miljarden, hoewel in mijn ogen het management daar overwegend boter op het hoofd heeft, en er niks aan hun bonussen wordt terug-geëist. Bedrijven beginnen nu ook, en de woningsector vindt het doodgewoon dat ze nu ook met miljarden geholpen worden.

Drie dagen geleden kregen alle ouderen van Nederland (via de tv!) te horen dat hun pensioen de eerste jaren (jaren!) niet mee stijgt met de gestegen lasten, indexering heet dit. Had de directeur van mijn ABP tranen in de ogen, en haastte hij zich naar Wouter om compensatie voor zijn oudjes aan te vragen? Welnee. Hij meldde het met droge ogen alsof het de onvermijdelijkheid betrof van een weersverwachting.

Dit snap mijn economisch nulpunt niet. Behoorlijk veel ouderen zitten net zoals ik ver onder modaal. Pas hun indexering van staatswege aan en geef hen evenveel uit te geven als anderen, dan helpt dit de economie. Geef ze minder, dan komen ze in de huursubsidie, de gemeentelijke hulpregelingen, kortom: dan kòsten ze alleen maar. Waarom aan banken wel miljarden (en die houden dan nóg de hand op de knip) en aan ouderen, vooral die met toch al weinig inkomen, zorgeloos en onverschillig voorbij gaan.

Jaren lang geen indexering, en de prijzen stijgen.

Zie de mens, zou ik zeggen tegen Wouter, maar zelfs de SP gebruikt dat zinnetje niet meer.

Er is één troost: als ik mijn huur niet meer kan betalen, dan kan mijn hele torenflat het niet meer.Ons dan allemaal op straat zetten, dat kunnen ze natuurlijk niet.

Denk ik.

Of zouden ze het dan in volgorde van leeftijd doen?

<<<>>>