In mijn multi culti toren-flatgebouw, gekenmerkt door onverschilligheid, verloedering en bot egocentrisme, wordt het met de dàg gezelliger. Nu er, samen in de lift staand, wolkjes uit onze neus en mond komen van de kou, komen er in die wolkjes automatisch woordjes los: “koud, hè?”, “de wind waait om je voeten”(we wonen in een origineel doortochtappartement), “in mijn slaapkamer krijg ik het niet warmer dan 3 graden!”, en sommigen van ons komen alleen maar naar de voordeur (voor de post of zo) op bonten pantoffels.
En het wordt nóg erger.
Ongemerkt verenigen zeer tegengestelde bewoners zich tegen de grote boze woonbaas die niks deed aan tocht, aan enkel glas, en hoge prijzen rekent voor ontoereikende verwarming.
Geen grotere vereniger van individuen dan een gezamenlijke voelbare vijand.
O, wat doet deze kou toch verrukkelijk veel voor onze saamhorigheid.
En voor de gezelligheid. We láchen wat af in de natte liften!

Labels: toch een mooie wereld