Daalde ik af van de Emmasingel naar de Willemstraat. En viel één van mijn zeldzame trage vallen die naar mijn waarneming een kwartier lang duren.
Zag ondertussen de voeten van een jonge meid voorbijlopen.
En die van een middelbare doch krachtige man.
Toen ik opkrabbelde, flink geschaafd overal, stokte een jonge Marokkaan middenin zijn run, en riep: "Gáát het, mevrouw?"
"Ja!", riep ik hem toe, "dank u!" Hij glimlachte me nog eens bemoedigend toe.
Was er ff stil van.

Rij ik met mijn Dushi op de Bisschop Bekkerslaan, waar je zo heerlijk kunt suizen, 60 km/u. Dwong mij een nog harder suizende politie-auto tot stoppen.
"Gaat u lekker?", vroeg de jonge agent belangstellend.
"Heerlijk," informeerde ik hem, ietwat bedeesd.
"U mag in uw autootje maar 45, en hier mag je maar 50, maar u reed 60!"
Hief ik mijn handen maar in onschuld op.
"Niet meer doen, hè?"zeidie.
"O nee!" overtuigde ik hem, m'n glimlach zo lieflijk als het maar kon.
Wuivend reden wij ieder ons weegs.
Waw.

Van pure verrassing liet ik vier jonge meiden op fiets naast elkaar, die géén voorrang hadden, voorgaan.
"Dank u wel, mevrouw!" riep de achterste.

Nou ja................