Niemand van ons had het zo snel verwacht. Maar zo gebeurt het altijd, als je weet dat iemand gaat sterven, alleen niet wanneer. 'Een jaar,' had de oncoloog gezegd, maar wij realiseerden ons niet dat het jaar nu al om was. Hij was een fijne broer.

En dan gebeurt het wéér. Ooit is me uitgelegd dat, als iemand heel nabij's sterft, er een aantal dagen, veertig zegt men, een soort opening ontstaat voor een soort 'uitruil'. Mijn moeder maakte daar indertijd gebruik van om snel uit het leven te stappen en naar haar lief in de hemel te vliegen. Echtgenoten maken daar soms gebruik van, als ze niet zonder elkaar kunnen; zij sterven dan heel snel achter elkaar.
Ik ken ook mensen die hun hele leven omgooiden na het sterven van een bloedverwant. Een levenslustige vriendin die ineens voor het klooster koos. Een vriend die na de dood van zijn broer zijn welvarende artsenpraktijk vaarwel zei en voor 'Artsen zonder Grenzen' ging werken. En nog één die zich in één dag omwendde van een soort jong renteniersbestaan naar full time vrijwilligerswerk bij geestelijk-gehandicapten.
De veertig-dagen-periode na iemand sterven werkt als een soort zuigend vacuüm, waardoor er een fluïdum, een essentie vrijkomt, die mogelijkheden schept, of in ieder geval toont.
Kun je nagaan wat de plotselinge en gewelddadige dood van vele mensen tegelijk voor een vacuüm oproept in het onzichtbare weefsel van deze wereld. Niet voor niets is na WO II alles in onze cultuur veranderd. Niet voor niets zijn zoveel Vietnam-veteranen outsiders geworden.
Alsof de opening, de uitruil, ons boven het persoonlijke leven uittilt en een 'hogere'(?) mogelijkheid recht in de ogen kijkt...... Misschien een engel......

Wat ik zelf ervoer was een soort vacuüm om me heen waarin ik heel kwetsbaar bleek, heel 'dun' van psyche. Het was niet alleen droefheid, het was ook een kans op doorzicht.

Mijn harteweten werd geraakt, zoals me maar één keer in m'n leven eerder is gebeurd. Beslissingen van loslaten werden als het ware buiten me om genomen, en waren ineens definitief. Maar daartegenover en vooral: beslissingen van nog dieper incarneren in deze tijd, met mensen van nu. Dit leven uitbuiten, omwille van alles wat nu vorm gaat vinden.

Tegelijk, in dezelfde dagen - en dat was zo wonderlijk- viel de Poort-site uit. De provider was gehackt en besmet. Mijn allerkundigste allerliefste en allerzorgzaamste webmaker raakte alles kwijt, omdat het een week lang duurde.

Het voelde zo raar....
Want de Poort-site is de ene helft van mijn voordeur.
Ik heb meer familie in Poort dan in den bloede. Ook dit was een vacuüm.

In dit dubbelvacuüm raakte m'n engel me aan, het werd heel stil, zo'n vibrerende stilte. Zij wees mij op de tijd, en geheimen van deze tijd die niet meer versluierd mogen worden. Er wordt nog erg veel geheim gehouden. Niet alleen aan de 'kwaaie kant', ook aan de 'goeie', wat deze ook mogen wezen. Daar deed ik ook aan mee, zwijgen over wat je t.a.v. deze tijd beseft. Met de nobelste bedoelingen: mensen niet aan het schrikken maken. Niet meer.

Tijd zèlf is wat er door zulke vacuüms spiraalt. Tijd, in alle facetten, maar nu ook wat tijd inhoudt aan wat wij nog zien als geheimen die we niet durven weten, laat staan uitspreken.