Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
29 oktober, 2009
in wat voor buurt woont u?
Nog niet eens november, en nu kunt u al weten of u in een nette buurt woont.
Zijn de brievenbussen in uw wijk verwijderd of dichtgemaakt? En moet u voor uw post nu de lange gang naar één van de weinige overgebleven postkantoors in uw woonplaats maken?
Dàn woont u helaas toch in een wat minder sociaal bekend staande buurt.
Zijn de brievenbussen in uw wijk verwijderd of dichtgemaakt? En moet u voor uw post nu de lange gang naar één van de weinige overgebleven postkantoors in uw woonplaats maken?
Dàn woont u helaas toch in een wat minder sociaal bekend staande buurt.
Is de brievenbus in uw wijk héél en aardig toegankelijk, dan woont u in een nette buurt.
Ik?
Ik woon in een vreselijk slechte buurt, brievenbus èn kapot en èn grotendeels verwijderd. Maar als ik mijn Odinpakket afhaal -dit wil ik er toch wel even bij melden!- , dan kom ik langs een héle, mooie, glanzende en uitnodigende brievenbus.
Ik?
Ik woon in een vreselijk slechte buurt, brievenbus èn kapot en èn grotendeels verwijderd. Maar als ik mijn Odinpakket afhaal -dit wil ik er toch wel even bij melden!- , dan kom ik langs een héle, mooie, glanzende en uitnodigende brievenbus.
Nee, het zegt dus goddank niks over mij, hè.
Labels: maatschap-pelijk, maatschappelijk, maatschappelijk afschuwelijk
17 oktober, 2009
oud
Oud.
Ik had geen gemakkelijk leven. Maar daar sta ik niet alleen in.
Ik had geen gemakkelijk leven en dat heb ik eigenlijk in mijn altijd maar doorgaan en doorgaan nooit goed beseft. Ook daar sta ik echt niet alleen in.
Kom je boven de zestig, dan vallen beginnen draden om je heen te breken. Sterfgevallen. Vrouw-vriendinnen bij wie de man thuis komt leven in plaats van op z’n werk, en vanwege die thuizige man kunnen ze niet zo veel meer met jou. Ook daar sta ik niet alleen in. Ook daar loop je gemakkelijk overheen. Immers; jij leeft nog, jij werkt nog, al is het niet betaald, jij hebt een doel in je leven. Je vrouw-vriendinnen hadden dat ook, maar hun mannen lang niet altijd. Dus moeten ze zich nu aanpassen aan zijn doelloosheid,- althans dat doen de meesten.
Zulke zaken ervaar je tussen je begin zestig en begin tachtig. Ervoer ik zelf heel scherp. Vooral toen mijn broertje afgelopen zomer stierf, nauwelijks zestig, en een vriendin afhaakte wegens het bovenstaande. En ik had niet in de gaten dat zulke zaken de broosheid van draden die je op mijn leeftijd restten aantasten.
Want om dat te beseffen heb je tijd-nemen nodig, maar niet alleen dàt: je moet het ook wéten dat het je kan gebeuren in deze levensfase. Niemand echter zegt je dat.
Ik had geen gemakkelijk leven. Maar daar sta ik niet alleen in.
Ik had geen gemakkelijk leven en dat heb ik eigenlijk in mijn altijd maar doorgaan en doorgaan nooit goed beseft. Ook daar sta ik echt niet alleen in.
Kom je boven de zestig, dan vallen beginnen draden om je heen te breken. Sterfgevallen. Vrouw-vriendinnen bij wie de man thuis komt leven in plaats van op z’n werk, en vanwege die thuizige man kunnen ze niet zo veel meer met jou. Ook daar sta ik niet alleen in. Ook daar loop je gemakkelijk overheen. Immers; jij leeft nog, jij werkt nog, al is het niet betaald, jij hebt een doel in je leven. Je vrouw-vriendinnen hadden dat ook, maar hun mannen lang niet altijd. Dus moeten ze zich nu aanpassen aan zijn doelloosheid,- althans dat doen de meesten.
Zulke zaken ervaar je tussen je begin zestig en begin tachtig. Ervoer ik zelf heel scherp. Vooral toen mijn broertje afgelopen zomer stierf, nauwelijks zestig, en een vriendin afhaakte wegens het bovenstaande. En ik had niet in de gaten dat zulke zaken de broosheid van draden die je op mijn leeftijd restten aantasten.
Want om dat te beseffen heb je tijd-nemen nodig, maar niet alleen dàt: je moet het ook wéten dat het je kan gebeuren in deze levensfase. Niemand echter zegt je dat.
Tot voor kort kreeg je na je 50e geen kans op psychologische hulp meer. Tegenwoordig is dat anders. Tegenwoordig weten sommigen het, maar dat weten is geen algemeen goed. Wist u het?
Wist u het dat onze draden met je gevoelsmatig-directe omgeving brozer worden na je zestigste? Omdat er mensen sterven waar je om gaf? Omdat er mensen, mannen, maar vrouwen veel vaker, zich terugtrekken op het huwelijksbastion? Omdat er geliefde mensen ziek worden, en niet meer zo goed hun huis uit kunnen?
Wist u dat dit je dradennet broos maakt, en dat dit jouw levensvreugde stiekem aantast? Omdat je dradennet een heel stuk jou is en andersom?
Ik wist het niet.
Dus toen de zomer mij zwaar bewolkt leek, terwijl toch de zon scheen, mijn eetlust afnam, mijn voortbewegen een zwaarte kreeg alsof er een loden mantel om me heen groeide, had ik niet in de gaten dat er al te veel broosgeworden draden waren aangetast, en op het punt stonden het te begeven.
Dus brak het, en ik daarbij.
En gebeurde het wonder.
Mijn dochter kwam naast mijn bed zitten, en vertelde me over haar jeugd bij mij en hoe ze nu zag hoe die op de mijne leek bij mijn moeder die me geen koestering kon geven, omdat mijn komst misplaatst was. Mijn schoondochter kwam en maakte mijn verwaarloosde huis schoon. Mijn zoon kwam en zag beide dingen aan, en hielp, en beaamde. En ik leunde in mijn kussens, en -open geworden door de val tot op de bodem- ademde dit in, en waande me in een soort voorportaal van de hemel. Want ik zei al: mijn leven was niet gemakkelijk.
Maar de echte hemel moest nog komen. De GGZ voor senioren (wist u dat die bestond? Ik niet) kwam. De arts ervan concludeerde dat ik zeven jaar lang van een onverschillige huisarts verkeerde, beladen, medicatie had gekregen. Ik huilde van opluchting, want ik had wel geklaagd maar hij had er niets aan gedaan. ‘De natuur, mevrouw!’ luidde zijn antwoord.
En ik kreeg zomaar een schat van een geriatrische psycho toegewezen, die uiterst respectvol mijn jeugd met me doorneemt en het daaraan gekoppelde huwelijk. Mijn jeugd? Ik? Ik ben 71, en mijn jeugd is nog nooit voor iemand interessant geweest, ook niet voor mijzelf. Mijn huwelijk? Ik bleef met vier kleine kinderen achter, dan heb je heus geen tijd om dáárover na te denken. Wordt dit dan nog interessant op je 70e en daarna? Voor jezelf? Dacht ik niet.
Toch wel.
En ik kreeg zomaar een schat van een geriatrische psycho toegewezen, die uiterst respectvol mijn jeugd met me doorneemt en het daaraan gekoppelde huwelijk. Mijn jeugd? Ik? Ik ben 71, en mijn jeugd is nog nooit voor iemand interessant geweest, ook niet voor mijzelf. Mijn huwelijk? Ik bleef met vier kleine kinderen achter, dan heb je heus geen tijd om dáárover na te denken. Wordt dit dan nog interessant op je 70e en daarna? Voor jezelf? Dacht ik niet.
Toch wel.
Het respect en de behoedzaamheid waarmee mijn senioren-GGZ mij hanteert, is voor mij als een rozenblaadjesbad. Dit ben ik niet gewend van de medische stand.
Dit niet alleen: de aandacht waarmee ze mij, oude vrouw, gidsen in het spelonkenstelsel van leeftijdfasen waarin ik totaal geen aandacht voor mezelf had (wie wel?), geeft me een stuk authenticiteit waar ik vóór mijn breken niet over beschikte. Een stuk bestaansrecht dat me òp doet veren. Het waren witte vlekken op de landkaart van mijn leven, maar in werkelijkheid is het een grottenlandschap met ontroerende wandschilderingen waarvan ik moet erkennen dat ze van mijn hand zijn. Van mijn eigen hand, en o zo slecht onderhouden.
Dit niet alleen: de aandacht waarmee ze mij, oude vrouw, gidsen in het spelonkenstelsel van leeftijdfasen waarin ik totaal geen aandacht voor mezelf had (wie wel?), geeft me een stuk authenticiteit waar ik vóór mijn breken niet over beschikte. Een stuk bestaansrecht dat me òp doet veren. Het waren witte vlekken op de landkaart van mijn leven, maar in werkelijkheid is het een grottenlandschap met ontroerende wandschilderingen waarvan ik moet erkennen dat ze van mijn hand zijn. Van mijn eigen hand, en o zo slecht onderhouden.
Ik krijg er draden bij, nu naar mijn eigen leven. Het stroomt dóór in mij. Ik begin mijzelf een rijpe vrouw te vinden, wijs door ervaring die gekend is vanaf mijn begin. Het is een cadeau. Het vult een holte op die door tijdgebrek en niet-weten-hoe-belangrijk nooit is gevuld. En het doet dit zacht, met respect voor hoe mijn leven verliep en verloopt.
Wat wil ik hiermee zeggen?
Er komt in elk leven een tijdstip, en dat wordt niet politiek bepaald door de AOW-leeftijd, dat het dradenstelsel broos wordt. Om bovengenoemde en andere redenen. Er valt een en ander weg aan vertrouwden om je heen. Dit is niet te voorkomen. Omdat ik in het onderwijs zat, begon dit bij mij al rond mijn 50e.
Het is niet te voorkomen, maar er zou meer openbare aandacht gegeven moeten worden aan het optreden van dit verschijnsel.
Dwars op dit dradenstelsel ligt een ander; dat met de verschillende periodes uit je eigen leven. Juist voor mensen die veel en hard gewerkt hebben (en met ‘hard’ bedoel ik niet alleen ‘lichamelijk zwaar’) is dit terra incognita. Ze hadden geen tijd om hierover te bezinnen, of hun leven was zo vol dat ze er ook geen moeite voor deden. Bovendien, en hier gaat het eigenlijk om: ze wisten niet dat geen tijd en geen belangstelling een holte zouden doen ontstaan, wanneer het tijdstip van reflectie zou komen. Bij iedereen komt dit, ooit. Die reflectie is nodig om de werkelijke ouderdom vreugde van oogst te geven.
Wat wil ik hiermee zeggen?
Er komt in elk leven een tijdstip, en dat wordt niet politiek bepaald door de AOW-leeftijd, dat het dradenstelsel broos wordt. Om bovengenoemde en andere redenen. Er valt een en ander weg aan vertrouwden om je heen. Dit is niet te voorkomen. Omdat ik in het onderwijs zat, begon dit bij mij al rond mijn 50e.
Het is niet te voorkomen, maar er zou meer openbare aandacht gegeven moeten worden aan het optreden van dit verschijnsel.
Dwars op dit dradenstelsel ligt een ander; dat met de verschillende periodes uit je eigen leven. Juist voor mensen die veel en hard gewerkt hebben (en met ‘hard’ bedoel ik niet alleen ‘lichamelijk zwaar’) is dit terra incognita. Ze hadden geen tijd om hierover te bezinnen, of hun leven was zo vol dat ze er ook geen moeite voor deden. Bovendien, en hier gaat het eigenlijk om: ze wisten niet dat geen tijd en geen belangstelling een holte zouden doen ontstaan, wanneer het tijdstip van reflectie zou komen. Bij iedereen komt dit, ooit. Die reflectie is nodig om de werkelijke ouderdom vreugde van oogst te geven.
Vreugde van oogst krijg je niet door vreugde in je vroege leven of je middelbare leven. Vreugde van oogst krijg je alleen maar als je ziet wat er was, en als je daar zodanige vrede mee kunt sluiten dat je een weldaad wordt voor jezelf en voor je omgeving.
Als het horizontale dradenstelsel broos wordt en her en der breekt, is het tijdstip gekomen om het verticale dradenstelsel aandacht te geven, zodanige a
andacht dat er vreugde blijft, hoe dan ook, al is het maar in je stoel voor het raam. Dit is nodig.Als ik politicus was, zou ik de AOW-leeftijd dus niet verhogen, want deze reflectie eist ruimte en tijd van voorbereiding.
Als ik politicus was, zou ik voorlichtingsprogramma’s laten opstellen omtrent het horizontale en verticale dradenstelsel bij elke mens, en het gevaar voor de verbrozing cq uitholling daarvan.
Als ik politicus was, zou ik de geriatrische hulpverlening uitbreiden, veel verder dan tot zulke bofferds als ik. Veel meer banen daarin, veel meer opleidingsmogelijkheden.
Als ik politicus was, zou ik zien hoe kostbaar deze levensfase niet alleen is voor de betrokkenen zelf, maar voor de beschaving, de collectieve wijsheid, de zingeving van een hele maatschappij.
Als ik politicus was, zou ik daar in investeren, in plaats van iedereen bang te maken voor de grijze golf.
Als ik politicus was, zou ik willen delen in de oogst, in de vreugde van oogst. Omdat die vrede van oogst op omgevingen uitstraalt. Omdat bewustheid hierop de dufheid van ouder worden die de meesten van ons ondergaan - o verschrikking van beelden uit verpleeghuizen! - tegenwicht biedt in nieuwe facetten van bewustzijn, en van opvering van levenskracht. In deelname aan het maatschappelijk proces, wéér, en constructief. Want, zoals ik zelf nu elke dag ervaar, vrede en vreugde met jezelf maakt vief en creatief naar je omgeving toe.
Als ik politicus was, zou ik deze mogelijkheden tot werkelijkheid willen maken vóórdat ik zelf 65 werd.
‘Wis en waratje’, zoals mijn oude vader zei, maar die wist in zíjn generatie helaas nog van niks.
Labels: maatschappelijk
11 oktober, 2009
woorden woorden.......
Lijkt het maar zo, of is het echt waar dat er Babylonische spraakverwarringen lijken te ontstaan? Een op de koffie (Max Havelaar) komende vriendin meldt dat er om haar heen allemaal ruzies uitgevochten lijken te worden. Een ander krijgt voor de derde keer een Intra Justitia-aanmaning (met dreiging van deurwaarder) over een bedrag van €2,79 (!) over de NCRV-gids die ze al lang heeft betaald. Veronica afgelopen zaterdagavond: "U wordt gedropt op een eiland. Er zijn nog tien anderen. Vermoord ze alle tien, en u wint....." Krankzinnig maar waar.
Ik zelf krijg sinds gisteren mails van een mierenneukerig niveau met klachten over iets dat ik máánden geleden heb gezegd, of gedaan, of juist niet heb gedaan, en hoe ik verkeerd opvatte wat zij wel of niet zouden hebben gezegd, niet te geloven, enfin.... schade doet het in alle gevallen.
En het gaat altijd over woorden.
Wat is er aan de hand met woorden?
Het bekommert mij.
En het gaat altijd over woorden.
Wat is er aan de hand met woorden?
Het bekommert mij.
Want ik ben een mens met passie voor het woord. En hoewel ik weet dat taal maar een voorlopig iets is, alvorens wij weer toetreden tot het Gouden Tijdperk van Telepathie, probeer ik elk van mijn woorden (nogal heel veel) een glans van zorgvuldigheid mee te geven. Maar ik kom niet meer óver, en met mij velen niet meer.
Wat is er aan de hand met woorden?
Al een paar nachten droom ik deze droom:
ik sta voor een klas (ik heb in mijn lange leven aan scholen lesgegeven aan 6- tot en met 67-jarigen). De klas is wanordelijk, of liever gezegd: ik heb geen orde in de klas. Het Hoofd komt kijken, de Inspecteur komt kijken, en ze constateren allemaal dat juf Van Buuren geen orde heeft en dat haar klas een zootje is.
Dan ontwaak ik verbijsterd. Want ik had altíjd orde in mijn klassen. Doodgewoon omdat ik altijd spannend lesgaf. En omdat ik het gewoonweg altijd hàd, vanzelfsprekend, immers stammend uit een familie van schoolmeesters en -essen. Heb zelfs nooit met mijn ogen hoeven knìpperen! Had altijd mijn woordje(s) klaar.
Wat moet ik concluderen?
Dat de gewone manieren van communicatie ten einde lopen. De gewone manieren van communicatie liepen/lopen via het woord. Je taal wordt niet meegenomen in je incarnaties. Je ziel taalt niet, noch verwoordt zij. Zij print besef in je in, of niet. Jij verstaat haar daarop, of niet.
Oei.
Boekhandels klagen al langer, maar ik ga vermoeden dat het dieper ligt.
Dat we binnenkort elkaar niet meer kunnen bereiken met woorden, hoe diep uit het hart gewrongen ook. Op perkament of op internet. Met bloed of met tiktoets geschreven. Oprecht of geniepig manipulatief.
Waarmee dan wel?
Energie?
Gedachtenstromen? (De hemel beware me).
Aanraking?
U mag het zeggen, maar u geloven op uw woord is er helaas niet meer bij......
Wat is er aan de hand met woorden?
Al een paar nachten droom ik deze droom:
ik sta voor een klas (ik heb in mijn lange leven aan scholen lesgegeven aan 6- tot en met 67-jarigen). De klas is wanordelijk, of liever gezegd: ik heb geen orde in de klas. Het Hoofd komt kijken, de Inspecteur komt kijken, en ze constateren allemaal dat juf Van Buuren geen orde heeft en dat haar klas een zootje is.
Dan ontwaak ik verbijsterd. Want ik had altíjd orde in mijn klassen. Doodgewoon omdat ik altijd spannend lesgaf. En omdat ik het gewoonweg altijd hàd, vanzelfsprekend, immers stammend uit een familie van schoolmeesters en -essen. Heb zelfs nooit met mijn ogen hoeven knìpperen! Had altijd mijn woordje(s) klaar.
Wat moet ik concluderen?
Dat de gewone manieren van communicatie ten einde lopen. De gewone manieren van communicatie liepen/lopen via het woord. Je taal wordt niet meegenomen in je incarnaties. Je ziel taalt niet, noch verwoordt zij. Zij print besef in je in, of niet. Jij verstaat haar daarop, of niet.
Oei.
Boekhandels klagen al langer, maar ik ga vermoeden dat het dieper ligt.
Dat we binnenkort elkaar niet meer kunnen bereiken met woorden, hoe diep uit het hart gewrongen ook. Op perkament of op internet. Met bloed of met tiktoets geschreven. Oprecht of geniepig manipulatief.
Waarmee dan wel?
Energie?
Gedachtenstromen? (De hemel beware me).
Aanraking?
U mag het zeggen, maar u geloven op uw woord is er helaas niet meer bij......
Labels: zo maar stilletjes
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
