Gisteren reed ik om half zes naar het centrum, de bieb. Ik had een heel akelig voorgevoel, alsof ik een ongeluk zou krijgen. Dus, en ook omdat het al donker was, reed ik heel voorzichtig.

Op de terugweg moest ik onder de spoortunnel door. Ineens voelde ik een schok, en mijn kleine autootje begon te gieren als een straaljager hier op het vliegveld. Het stond bijna stil, goddank reed de auto achter mij met afstand.

Nu kroop Dushi enkel nog vooruit. Ik bad alle engelen van de hemel om me te helpen om thuis te komen. Achter mij, naast mij, allemaal auto's die me vervloekten om mijn traagheid, luid toeterend, middelvingers opstekend, maar kon ìk er iets aan doen?

Vier kilometer ruim, tot thuis. Met al die koplampen en toeters achter en naast mij.

Vandaag de diagnose: de versnellingsbak is stuk. Er moet iets in terecht gekomen zijn, wat hem kapot draaide. Of misschien een gevolg van afgelopen zomer, toen ik terugrijdend van Oosterhout, met oververhitte motor stond, een ongemerkte beschadiging toch. Misschien iets van mijn voorbumper die al eerder kapot was, maar die de garage en ik met lijm en zwart plastic plakband in fatsoen hielden. Misschien iets van de weg zelf. De reparatie: nieuwe versnellingsbak en nieuw voorbumpertje meteen ook, plus de arbeidskosten natuurlijk, kosten mijn totaal aan spaargeld: €2500,-. En ik spaarde juist voor een korte vakantie komend voorjaar, naar Barcelona. Nu is echter alles op.

Het gaat niet om autootje als bezit, zoals een buurvrouw terecht adviseerde, het gaat om mobiliteit en vrijheid. Zonder Dushi kom ik letterlijk en figuurlijk nergens.

En nu maar hopen dat tv en wasmachine e.d. het nog minstens een jaartje houden......

Maar het ongewone is dat ik er zó rustig onder ben, zo rustig van 'ja, zo ligt het nu'. Zouden dat de engelen zijn die ik tot en met de 11e hier binnen heb (zie volgend blog)?????

Labels: beetje droef

geplaatst door hannah van buuren  # 16:59