De gesprekken die ik eergisteren bij de apotheek afluisterde (zie vorige blog) laten me niet los.
Stuk voor stuk voelden deze mensen zich alleen gelaten. Aan hun lichaamshouding te zien had dit hun geen goed gedaan, integendeel. Gekrompen. En vanonder die kromming bozig.

Nu weet ik aan den lijve wat alleen gelaten worden is. Ik ken het vanuit mijn jeugd. Vanuit de meesten van mijn eigen kinderen. En recentelijk nog vanuit wie ik als liefste maatje beschouwde. Het doet iets vreselijks met je. Je hebt het misschien pas laat in de gaten, maar het zegt je: "jij bent mijn/de aandacht niet waard. Jij bent mijn liefde/genegenheid, vriendschap niet waard". Dit in volle hevigheid op je af laten komen, breekt je benen onder je weg.
Dat gebeurt onbewust. Je hebt het nooit goed in de gaten, tenzij een professionele of helderschouwende ander je er zo hard met je neus op drukt dat je ogen ervan gaan tranen.

Zoveel mensen, zo ontstellend veel mensen leven er nu in mijn stad, mijn land, mijn Europa, mijn wereld, die op deze manier alleen gelaten worden.

Omdat onze mondiaal-dominante Westerse cultuur het 'ieder voor God en God voor ons allen' fier in 't vaandel laat wapperen.

Omdat individualisme hoog ontwikkeld is.

Omdat we het ieder voor onszelf moeten leren uitzoeken.
Daar komt dan ook nog bij dat dezelfde Westerse cultuur, sterk beïnvloed door judaïsch christendom, ons nooit geleerd heeft de waardigheid in onszelf te zoeken. Integendeel! Deze twee zaken complementeren elkaar op gruwelijke wijze: het 'ieder voor zich' en het collectieve onwaardigheidsgevoel. Ze smoren een mens. Ze verstikken de vonk van god-zijn in een mens, die daarin toch al niet gelooft (en wie van ons gelooft daar werkelijk in?).

Veel wordt er geschreven over vormen van Kwaad, over groeperingen van Kwaad en Misleiding die de aanval op het Licht nu met zwaar geschut zouden hebben ingezet.
Ik vraag me af of we daar aandacht aan zouden moeten besteden. Moeten we niet veel dichter bij huis blijven? Moeten we niet durven ontdekken hoe alleen we gelaten zijn? Niet alleen die mensen in mijn apotheek, niet alleen mensen zoals u en ik, maar allen die hun onderbewuste geworteld hebben in deze cultuur, hoe dan ook?

Ook door God?

En natuurlijk zijn er dan gelovigen: 'wij zelf hebben God alleen gelaten....'

ik zelf denk dat we God nog niet gevonden hebben. in dat licht vind ik de laatste van Dan Brown ('Het verloren symbool') verschrikkelijk goed, eigenlijk zijn beste.

Maar goed; aleer een wond te dichten moet je hem wel zien. Dus:

Moeten we niet zoeken naar een collectieve 'warmte-therapie'?

En naar iets in ons onbewuste dat dit misschien over onszelf afroept? Een woord, een manier van doen? Een te flink willen zijn en te stoer willen overkomen soms?

Vóórdat een collectieve bozigheid onszelf destructief overspoelt en verwoest?