Op de ochtend van mijn laatste uren in de Echternachlaan reikten de steigers precies tot mijn balkon. Het was alsof er een monster naar boven kroop dat de hele torenflat opslokte. Enkele dagen later was dat inderdaad het geval (foto 1).
Een half jaar van te voren, nog in 2009, was mij een paniek bekropen die elke maand sterker werd. Maar die ik niet kon benoemen. Natuurlijk was ik 'bang' voor de aangekondigde renovaties: drilboren om de trappenhuizen te vernieuwen, muurboren voor isolatie, balkon boren voor renovatie, deur- en raamboren voor dubbel glas, en grondboren voor een nieuwe entree. Ik die heel slecht tetgen geluidsoverlast kan, had alle reden om bang te zijn voor wat kwam. Maar was het dat? Ik kon mij toch goed vermannen? Zoals een buurvrouw mij vermanend over mijn teergevoeligheid toevoegde: "je moet het nemen zoals het is."

De benedenburen klaagden al steen en been, en het ging alleen nog maar om steigers. Maar het werd duister in hun flat. En elke dag, vanaf 06.15, begon de herrie, alleen nog maar van het klingklang-optrekken van metalen steigers. Nu werd ook de ingang helemaal ingepakt. Als een grot (foto 2 en 3, nr. 3 laat ook de vuilnis zien die in deze buurt altijd náást de containers gekwakt wordt; wie dat netjes doet wordt lastig gevallen of minstens argwanend aangekeken: 'uitslover!'). Als een heel duistere grot.
Degenen die konden, ontvluchtten de torenflat. Bij die gelukkigen was ik ook. Zoals gezegd; op de ochtend van mijn vertrek..... O, engelen!


Het wàs al een flat met veel gebreken. In de verhuur-advertentie stond hij -ineens €60,- duurder) aangeduid als gehorig. Dan weet je het wel. Echter, wat niemand toen nog besefte, was dat de scheur in mijn werkkamer, die opgetreden was bij de badkamerrenovaties een paar jaar terug (ook drilboren, máánden lang) iets betekende. Bij mij was de scheur 8 mm breed. Bij anderen nog breder. Ook in slaap- en badkamer scheurden er scheuren. Hoge heren van Woonbedrijf kwamen kijken, en verzekerden ons dat het niks was, echt helemaal niks. We moesten er maar een beetje stuc of zo op doen. Nee hoor, de flat was onder architectuur gebouwd, 40 jaar geleden, en kon best een stootje velen.

Eervorige week begon de inbreek-ellende. Steigers zijn leuk om te beklimmen, en als de ramen slechts van enkel glas zijn, liggen de pc's en juwelen zo voor het oprapen. In de tijd dat ik nog dacht dat in een huurderscommissie zitten iets opleverde, had ik al gepleit voor dubbel glas. Onze flats heetten toen niet voor niets 'doortochtflats'. Zijn ze nu nog.

Maar vorige week, vorige week stokte de renovatie. Wat bleek: de binnemuur van de torenflat bleek gevaarlijk ontzet. Precies op de hoogte van mijn appartement (ik woonde ongeveer in het midden) het allerergste. De scheur in mijn werkkamer..... Koortsachtig overleg tussen Woonbedrijf, Gemeente Eindhoven, en Ballast-Nedam. Nee hoor, geen gevaar voor de bewoners. Alleen is het hele terrein nu voor auto's en elk ander verkeer hermetisch afgesloten (foto 4). Het boren is absoluut stopgezet. De renovaties uitgesteld. Er heerst stilte op het terrein. De Poolse werknemers komen niet meer. Het blijft absoluut rustig om 06.15.

Vraag ik mij af: die toenemende paniek vóór mijn verhuizing,- wist mijn onderbuikje toen al wat er kon gebeuren?

Nu, enkele weken later, krijg ik een schunnige reactie van iemand die vraagt of ik dit soms verzin, en of er een baksteen op m'n hoofd is gevallen of zo. Kennelijk gesponsord door Woonbedrijf. Want wat blijkt?