Vandaag een fikse aanvaring gehad met mijn kantoorboekhandel Viking, Office Depot. En met besteldienst GLS.
Ik woon aan het hof. Dat betekent een grote glazen hoofdingang, waar je op een bel drukt, en als jij de bewoner aanstaat, dan mag je door naar de echte voordeur. De post komt met pakjes altijd aan mijn voordeur, ik laat hem dan door de hoofdingang het hofje op.
Had papier besteld (dat is zwáár!). Zij bij Viking Office Depot gebruiken tegenwoordig niet de TNT, maar GLS. Die jongen wilde niet verder dan de hoofddeur ‘mag mijn auto niet in de steek laten’. Hij kan vanuit mijn voordeur zijn busje heel goed zien, maar heeft natuurlijk geen zin om dat -net als de post- af te sluiten. Ik zoek mijn stok en steekwagen en ga naar de hoofddeur. Weg wassie, duurde te lang. Paar uur later: weer. Ik ook: weer. Weer weg.
Ik boos bellen, zowel naar GLS als naar de kantoorhandel. krijg je zo'n jong ding aan de lijn, die je verhaal kortaf onderbreekt met: 'mag ik uw klantnummer?' Goed, geef ik (moest wel even zoeken). Ga door met mijn verhaal, jong ding kortaf: 'postcode?' Ik: '5616 NG, alstublieft', zo leerde mijn moeder het mij.
Kan het donderdag? Nee, wel vrijdag. Vrijdag staat genoteerd. Zou die dus vandaag komen, tussen 8 en 6, geen tijdsindicatie mogelijk, maar wel aan huisdeur.
Sleur mezelf vanochtend vroeg uit bed (mijn gewone tijd is tegen negenen), sta klaar tegen achten. Kijk even in m’n brievenbus: issie tòch donderdag geweest (toen ik weg was, en tegen de afspraak met Viking en GLS in), en ik mag het komen ophalen in Den Bosch.
Jawel, ophalen, en binnen 5 dagen.

Sprong uit m'n ouwe vel. Papier retour laten gaan. Heldere brieven naar directies van de kantoorhandel en de GLS, en op internet bij een ander besteld, nog goedkoper ook.
Ik laat niet meer met me sollen, ik laat me ook niet meer van kastje naar de muur sturen, KPN heeft een goede leerling aan me gekregen met die 46 dagen zonder vaste telefoon en zonder internet.

Maar wat mij steeds meer verbaast, en eigenlijk ook wel wat pijnlijk treft, is de toon van die jongedingen en jongelingen achter zo'n helpdesk van zo'n kantoorhandel, of veroersbedrijf, of -indertijd- van de KPN. Met twee woorden spreken verwacht ik al lang niet meer. Maar dat onderbreken zonder 'sorry mevrouw, kan ik even iets tussendoor vragen?' of 'mag ik uw postcode en huisnummer, alstublieft?' en dat toontje van 'daar hèb je weer zo iemand, waar is m'n kluitje?',- zonder enige empatie,- ik wen er nooit aan.

Goddank schijnt vandaag de zon extra warm, niet te heet en niet te koel, in mijn loggia. Ik reik mijn gezicht met genietende gesloten ogen naar boven, en open mijn handpalmen voor haar licht. Dat stroomt zo hartelijk naar mijn hart.