Eigenlijk is hij ovaal, m’n ronde tafel. Daardoor kunnen er tot 6 mensen aan.
Het ligt dus niet aan m’n tafel wat er gebeurt. Aan de tafelaars? In ieder geval voor een heel stuk. Toch....
Twee dagen voordat zo’n groepje komt voor een Gesprek rond m’n dus-niet-helemaal-ronde tafel leg ik hun voornamen neer, in het midden. Op datzelfde moment overhuift Iets die tafel. Mijn woning ís stil, maar over die tafel huift een levende stilte, een stilte van hogere frequentie waarvoor ik diep ontzag voel. Geen kranten meer lezen aan die tafel, wat ik zo graag doe, àfblijven.
Dan komen ze, de mensen die voor deze middag hebben afgesproken bij mij. Heel simpel. Lunchpakketjes mee, ik draaf met koffie, thee, water. Ondertussen, en dat is zo wonderlijk, heeft die overhuivende stilte absoluut geen invloed op het gekwek vóór de start. ‘Heb jij een ei?’ ‘O, lekker!’ ‘Mag ik nog wat koffie?’ ‘Heb je gewoon water?’

Maar ondertussen is die overhuiving wel hard bezig geweest, want als we ervoor gaan zitten, zijn àlle muurtjes weg, en alle maskertjes afgedaan, en communiceren we met elkaar tot op het bot. Ieder komt meteen ter zake. Wordt er veel gehuild? Dat valt reuze mee. Wordt er veel gelachen? Goddank wel. De overhuiving echter werkt rücksichtslos. Ze zijn hierheen gekomen (veel met lange reistijd, uit het Noorden of uit de Vlaamse kusten), en plòns! Het is niet zozeer dat ìk veel doe, o nee, dan had ik net zo goed met ieder een apart consult kunnen houden. Het is dat wij sámen dit doen. ‘Het’ gebeurt aan ons bij oproep, kennelijk.

Vannacht lag ik er weer over na te denken. Over M die -anders zo gesloten- onomwonden over een diepe genade vertelt bij een meditatie. Over H die ineens de wortel van zijn eenzaamheid ontdekt, en ook wat die wortel voor kansen biedt. Over G die uitkomt voor haar diep verlangen. Over K die zo’n pijn heeft aan zijn zelfverraad. Mijn hemel. Wat een levens. Aan tafel openen ze zich helemaal, zich tonend, vragend om aandacht en liefde. Levens zijn vormen in de tijd, zij hebben koestering nodig. Maar wie koestert nu z’n levensgang?
Buiten mijn slaapkamerraam joeg een vlucht vogels door de nachtlucht. Dat zoevende geluid, alsof je een grote stofdoek uitklopt.
En toen wist ik het ineens. Natuurlijk!
Wat zich over die tafel huift is wat wij vroeger de Heilige Geest noemden. De Vertrooster. De Geest die alles Nieuw maakt. De Geest waardoor alle talen elkaar verstaan. Pinkstergeest.
Zo simpel, zo eenvoudig. Aan tafel, met lunchpakketjes en drinken.
Meer niet.
Maar wel alles.

geplaatst door hannah van buuren  # 11:47