Oké, eindelijk klaar, oude man schuift aan en jongeling wil weg. Ik sta links tegen de muur geleund, rechts naast mij een ruimte waar hij zelfs twee keer tegelijk door kan. Zo niet het geval: hij wil waar ik sta. “Ga opzij!”
Ik gebaar hoffelijk naar de ruime open ruimte naast mij.
“Nee, ik wil jou rechts passeren!” “Nou,” ik niet te beroerd om daar vals op in te haken: “passeren doe je meestal links”.
Hij nog een paar keer, borst en buik breed makend, hanenkam hoogrood opgezwollen: “Ga opzij, ik wil hier!” Ik maak mijn buikje ook maar eens breed en mijn ogen onschuldig standvastig. Uiteindelijk loopt ie langs de gewone loopruimte weg, sissend: “Dit onthoud ik!”

Al mijn vriendinnen zeggen dat dit onverstandig is. ‘Hannah, echt, je kunt beter zeggen: nou, als u zo graag wilt, dan ga ik wel voor u opzij, hoor. Godweet wattie ooit met je doet!’
Nee.
Terreur doe ik niet aan mee.
Misschien dattie zich dit over tien jaar herinnert, als een kind van hem gepest of geterroriseerd voelt.
Maar ik weiger, als ik maar enigszins kan, toe te geven aan botheid en lompe arrogantie.
Daar hebben we al genoeg van.