“Maar,” zegt een serieuze man, als ik huppelend mijn groep-van-de-dag bezweer dat zij liefde zijn, liefde en niks anders, “maar ik voel me toch altijd vlug zo schuldig.” De groep valt stil, en mijn gehuppel ook.
Want hij legt precies zijn werkmansvinger op de cultuurkloof die ons bewustzijn splijt. Opgevoed in, doordesemd en doordrenkt van kleinheid, van móeten leven in plaats van mogen leven, van verplichtingen achter voor onder boven links en rechts van je, van het nooit daaraan kunnen voldoen, van immer tekort schieten, van klein kleiner het kleinst, en noem maar op, dát is nog steeds ons aller achterland. Dit zit in je cellen. Dit wasem je uit. Een cultuur maakt en breekt je.

Toch weet ik het, diep van binnen: ‘de liefde die ik ben’. Ik ben niet tot geboorte gekomen omdat er nog anderhalve kilo karma op me lag te wachten. Of opdat ik een voorbeeld van heiligheid zou moeten worden. Ik ben tot geboorte gekomen, omdat ik er in deze tijd wilde zijn en iets aan mijn tijd wil kunnen toevoegen, hoe stil en klein ook. Liefde dus. De liefde die ik ben.

“Maar,” zegt een vrouw van achter in de zestig, “ik kan soms zo boos worden, zo vreselijk boos!” Ze zegt het verontschuldigend met dat toontje van ‘ik ben er nog lang niet, ‘t is maar dat je het weet.’ Goddank, mens, denk ik dan, er leeft nog kracht in je. Verder vragen biedt uitzicht op iets wat ook al zo cultuurbepaald vastligt in onze maatschappij; slachtofferschap. Schuldgevoel en slachtofferschap zijn familie in de reeks uitwassen van onze cultuur. Bijna iedereen voelt zich wel ergens slachtoffer van: van God, van de regering, van de ziektekostenverzekering, van de spoorwegen, van hun ouders en/of kinderen..... Slachtofferschap maakt jengelend en doet krimpen. Slachtofferschap komt voort uit je klein voelen, en je klein voelen komt voort uit het niet weten van je grootsheid waarmee je jezelf in dit leven begaf Grootsheid van liefde. Want dit leven ís niet altijd een lolletje, en je moet behoorlijk wat liefde in je wezen hebben liggen alvorens dit weer eens aan te gaan.

En je moet behoorlijk wat manteltjes af halen van wat we 'liefde' noemen, onwerkbare manteltjes meestal.

Schuldgevoel en slachtofferschap staan regelrecht tegenover verantwoordelijkheid nemen. Maar hoe kun je verantwoordelijkheid nemen als je niet eens van jezelf weet hoezeer je van dit leven houdt? Als je er eigenlijk bang voor bent?

En daar staat ze dan: de negatieve drie-eenheid van onze cultuur: schuld- en plichtsgevoel, slachtofferschap, en angst. Wrange vruchten van duizenden jaren mannelijk monotheïsme en levensontkenning.

Er zijn er al die deze trits vruchten vlakaf weigeren. Ik heb ze gezien. Bij het Glazen Huis. Bij het menselijk schild rondom het Oudheidkundig Museum in Caïro. In de ogen van een vrouw die haar geleidehond omarmde.

Het is net als dat asfalt, dat, bevroren in de winter, scheuren vertoont. En onmiddellijk wringen zich dan groene ietsjes eruit op, plantjes die als het ware op die barsten gewacht hebben om óp te schieten. Die plantjes kennen de kracht die ze zijn, levens’ kracht.
Wij binnenkort ook: levens’ kracht, de liefde die wij zijn.
Het barst al overal!

geplaatst door hannah van buuren  # 13:56