Margaux Fragoso had vanaf haar 6e een relatie met een pedofiel. Die relatie is ze zelf aangegaan met het zinnetje "wil je met me spelen?" In het zwembad. Hoe pikt een kind precies zo'n man eruit? Zij schrijft er machtig mooi over in "Tijger, tijger!"
In de bieb lag het boek te lonken naar mijn nieuwsgierige vingers. Met dubbele gevoelens -afkeer en me schamen over mijn misselijkmakende heftigheid van die afkeer- trok ik het toch uit de kast en nam het mee.

Is mijn zeer besliste oordeel over pedofilie ('ongeoorloofd, want het is geen horizontale relatie waarbij het kind altijd de mindere is') nu veranderd? Niet echt.
Wat ik wel inzag: de kinderen krijgen bij zo'n man -soms vrouw- een mate van aandacht die ze thuis niet krijgen. Iets in hen bloeit op door die aandacht. En raakt eraan verslaafd. Margaux heeft ene psychopatische moeder en een onverschillige vader. Bij pedofiele Peter krijgt ze onvoorwaardelijke aandacht, reden te meer dat ze ook na haar vrouw worden met hem in relatie blijft, ook al vrijen ze niet meer. Je kunt zelfs stellen dat haar hart door die aandacht verder geopend is dan bij die moeder en vader het geval kon zijn.

Als dit boek íets is -en het is mooi, eerlijk en genuanceerd geschreven- , dan is het een pleidooi naar ouders toe: vul de aandachts- en liefdesbehoefte van je kind toch alsjeblieft zelf en royaal in! Niet door eindeloos verwennen wat vaak een vorm van makkelijke onverschilligheid is, maar door je kind echt het gevoel te geven dat jij het ziet, dat het jou raakt, en dat jij het (aan-)raakt........

Labels: maatschappelijk

geplaatst door hannah van buuren  # 10:17