Toen ik nog doceerde op de lerarenopleiding Nederlands, had ik een lievelingsstudent: een zeer eigenzinnig persoon die deswegen door de meesten uitgekotst werd. Juist daarop sloten wij vriendschap, en die verdiepte zich met de jaren, zeker al 25 jaar lang als het niet méér is.
Hij heeft een partner, een zeer eigenzinnige vrouw, die deswegen ook in mijn hart woont, al die jaren. Afgelopen zomer kocht ik een schilderij van haar 'nu het licht wordt'. Stierf vorige week.

Charles Henry Brent :
...and just at the moment when someone at my side says:
'There! She's gone,'
there are others watching her coming,
and voices ready to take up the glad shout
'There she comes!'
And that is dying.

Morgen crematie.

Op diezelfde opleiding had ik een lievelingscollega. Schitterend in ons vak. Menselijk bewogen, en altijd zorg voor de studenten. Vandaag aan z'n laatste overtocht begonnen. Al m'n kaarsen branden. En steeds hoor ik een van ons beider lievelingsgedichten, zo van rond 1400:

Egidius waer bestu bleven
Mi lanct na di gheselle mijn
Du coors die doot du liets mi tleven
Dat was gheselscap goet ende fijn
Het sceen teen moeste ghestorven sijn

(Egidius, waar ben je gebleven?
Ik mis je zo, mijn kameraad.
Jij koos de dood, liet mij het leven.
Je vriendschap was er vroeg en laat,
maar 't moest zo zijn, een van ons gaat, vertaling Willem Wilmink)

Dood omringt mij.
Het woord 'uitvaart' krijgt nieuwe betekenis en gevoelswaarde:
een haag van levenden, rondom de vertrekkende, een haag van levenden,
in laatste saluut
aan vrienden, aan vriendschap
voor 't leven.