Om nog maar niet te spreken over oud worden zonder -er.
Golf van begrafenissen lijkt even voorbij, dus de golf van afscheids-droefenissen ook. Véél daarvan zou er ook niet meer bij kunnen.
Op 't ogenblik lijkt het wel alsof alle conversaties waar ik in tuimel over oud(er) worden gaan.
Al langer bestaat natuurlijk dat idiote statement van een deel van de jongeren dat ons verwijt op hun kosten te leven, als er op onze hoofden zilv'ren draden tussen 't goud verschijnen. Net alsof wij niet driftig meedoen aan de consumptiemaatschappij waar zij hun brood en huis en auto mee verdienen. En alsof wij niet driftig meebetaald hebben aan onze pensioenen die nu gekort worden. Nee,laten we het dáár maar niet weer over hebben.
Kwalen. Dat wel. Tja, en dát is niet misselijk. Sinds enkele maanden hoor ik bij de rollatorerenden in dit ouderencomplex. Wel blij dat ik dat ding heb, want ik beweeg tenminste. Alleen gaat je gevoel van zelfwaarde daar niet mee omhoog.
Wel met wat ik zojuist gekocht heb: een speciale wandelstok met ergonomische houdgreep. Voor de heel korte eindjes neem ik m'n rollator niet mee in Dushi2, de 2e versie van m'n schatje van een brommobieltje. Met als gevolg dat ik korte eindjes meed. Lukt niet altijd. Auwauwau dan, mijn versleten rug.
Zag een wandelloopstok bij 'n vriendin (die ook een rollator heeft, geen Dushi, maar wel weer een elektrische fiets,- ja je krijgt een heel assortiment hulpmiddelen als je ouder wordt!).



Laat er nu hier in mijn Eindhoven een Ouderenwinkel gekomen zijn! Vlak bij het centrum. Waw! Wat je daar niet allemaal ziet!
Een schat van een oudere heer snapt mijn korte-stukjes-probleem helemaal en meet mij een wandelstuk aan (met ergonomische houdgreep dus). En dan geschiedt het Wonder.
Wat mijn Dushi2 niet vermocht, en wat mijn rollator niet vermocht, dat vermag mijn wandelstok meteen! Hij geeft mij zwier.
Binnenin mij staan, denk ik, alle oude baronnen op, en alle oude gravinnen, en mijn oude vader die aan stijl hechtte, en mijn overgrootvader die inlanders als slaven hield, en mijn betovergrootmoeder die bedienden met de stok placht te geven als ze niet vlug genoeg waren met het opvolgen van haar orders,- kortom, mijn rug recht zich in zelfrespect. Ik bèn er weer. Als een seigneur, of toch minstens als een grande dame, schrijd ik naar de parkeerplaats. Mijn humeur op slag verheugd, mijn houding waardig, bijna flanerend. Zoekend naar wie ik genadig kan toewuiven met mijn vrije hand.
Het enige wat ik nu nog mis is een flambard of een andere, maar wel flamboyante hoed.
Maar daar waait het nu te hard voor.

Labels: Hannah alweer gelukkig