Lag het aan de hitte? Mijn herrijzen? M'n ouder worden?
Het was een steeds voortkabbelende gedachtenstroom. 'Waarvoor nog?' Ik weet zeker dat ik een heleboel dingen heb gedaan, en ze zo goed mogelijk heb gedaan, net als ieder goedwillend mens, en diepgaande processen ben doorgeworsteld met alle confrontaties maar ook allenigheid van dien. Maar nu ben ik oud. Wat hebben ouderen te bieden tegenwoordig? Officieel kosten we alleen maar en maken we de maatschappij armer (wat ik niet geloof, want besteden wij ons geld dan niet aan brood en nu en dan een spelletje?).

Al denkend en denkend –ik heb wat afgedacht die dagen!- bedacht ik mij ook dat we geen rollen meer hebben aan te bieden. Geen rol als werkende vrouw, verzorgende echtgenote, oppasoma, niets daarvan. Hebben we zoveel aandacht aan die rollen besteed, toen? Nou en of! Hebben we genoeg aandacht besteed aan de vrouw erachter? Dat betwijfel ik.
Evenmin als mannen die met pensioen gaan hebben wij onszelf naar buiten toe stevig geprofileerd als Corrie, als Hannah, als Jantje of Mientje. Daar zit dus een gat.
Hebben vrouwen vroeger, toen de oude vrouw nog wijsheid te vergeven had en daarop werd gerespecteerd, dat dan wel gedaan? Niet meer dan wij, maar hun positie was vaak anders: meer betrokken bij de familie en de jongere gezinnen. Zij vervaagden niet zo snel. Wij, met onze plek in puur privé en solitair, vervagen wellicht sneller, doodgewoon omdat we uit blikveld verdwijnen.
Een soort out fading alnaargelang je –alleen- ouder wordt.
Waar je dan zelf aan meedoet, voor jezelf, in je zelfbeeld.
Plotseling voelde ik dat ik er wel en echt wilde zijn, de tijd die ik nog te gaan heb, maar als Hannah. Ongeacht wat anderen ervan vinden, ik leef dit leven omdat ik Hannah ben.
Daarop voelde ik mijn krachten, die de laatste jaren afgezwakter raakten, stapje voor stapje terugkeren. Mijn blij kunnen zijn met mezelf, ook stapje voor stapje. Mijn liefde kunnen voelen van anderen voor mij, ook stapje voor stapje. Ik ben er nog niet, maar ik voel het al wel. Een verrukkelijk gevoel, spannend ook.
En ik denk, dat dit de stille energie is die ouderen aan de wereld kunnen geven: er-zijn met hun unieke zelf. Niks groots, maar wel energetisch voelbaar.
Mijn vriend de psych kijkt bedenkelijk, als ik hem dit voorleg. Maar mijn vriendin, de sociaalpsychisch geriatrisch verpleegkundige/maatschappelijk werker knikt.
Toen zovelen respectvol zwegen, die dagen, en mij mijn tijd gaven, heb ik hen wel degelijk gevoeld, vaak en tastbaar, dus het werkt energetisch.
Mijn lieve mede-oudjes.................
Een wereld apart, dat zijn wij........

:-)