Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!

13 april, 2013   

eindelijk serieus genomen

 


Moeizaam, dat was het juiste woord. Het ging de laatste tijd moeizaam.
Dan weer vrolijk en energiek, en dan weer helemaal machte- en futloos. Lang dacht dat het psychisch was, en toch was ik niet echt depressief. Ik kón gewoon niet meer.
Ik ging dus alle hooggeleerde, zeergeleerde en weledelgeleerde heren en dames af, en die gooiden het allemaal op overgewicht. Ja, ik bèn dik, mijn vader was het ook, mijn dochter ook,- het zit in de gen en. Dit durf ik gerust te stellen, want eten deden en doen wij spaarzaam en uitermate gezond.
Het geleerdendom dacht daarbij ook aan
* hart (niks aan de hand, géén stent gekregen),
* longen (niks verergerd),
* voortdurende pijn in rug en hamspieren (verergerend ondanks pijnpleisters) en vooral
* suiker. Dit laatste met aanmaningen om meer te bewegen, minder te eten en af te vallen. Daarbij speelde steeds dat ze me niet geloofden als ik zei hoe weinig ik eet. Ik was te dik, en het was m’n eigen schuld.
Hijgerigheid: afvallen, mevrouw! “Ja, u torst nogal wat mee, hè mevrouw?”
Grote lever: afvallen, mevrouw (ik ben wel met alcohol gestopt sinds anderhalf jaar, maar het verwijt van de MDLarts bleef, ondanks dat m’n lever wat kleiner was geworden door de abstinentie).
Ze gooiden het allemaal op afvallen mevrouw. En dat lukte niet. Sinds de laatste meting in de huisartsenpraktijk november ben ik weer 10 kilo aangekomen. Hijg ik dus meer dan ooit. Krijg ik de dingen met de grootste moeite voor elkaar. Werd ik soms echt wanhopig.

De afgelopen week ben ik op eigen dringend verzoek dag aan dag onder allerlei totaal-onderzoeken geweest. Meer dan vorig jaar allemaal samen. En wat kwam eruit?
Niks te afvallen, mevrouw. Ik heb een volledig verstoord metabolisme. En de huidige suikermedicatie doet daar eerder aan dan af. Die is de grondoorzaak. Suiker is een glibberig iets: het heeft een soort breedbandbeeld. De ene suiker is de andere niet. Maar ik slikte al tijden lang Galvus en werd periodiek zieker en zieker, en vermoeider en doodvermoeider.
En eindelijk, eindelijk: een totale erkenning van het feit dat ik zo niet af kan vallen, alleen maar meer aankomen. Tot ik 1.000.000 ons weeg. En dat ze verbaasd staan over dat ik hier, hijgend en wel,  niet helemaal en totaal depri van geworden ben. 
Eindelijk.
Hoe hard en lang moet een mens krijsen tot het geleerdendom eens een totaalplaatje onder de loep neemt, en het ene met het andere in verband brengt? En hoe lang moet een steeds maar groeiend mens krijsen dat het echt niet aan slagroom soesjes ligt?
Heeft iemand van het geleerdendom wel kin de gaten hoe denigrerend dit is voor iemand die toch al niet gelukkig is met het lijfje?

Als ik bedenk hoe ze me allemaal met het afvallen-kluitje in het riet hebben gestuurd, dan word ik zo boos, zo boos. Zo denigrerend in een hoek gedreven waarvan ik wist dat het niet de juiste was. Allemaal in hun eigen hokje lieten ze me voelen dat ik bewust ongezond was!
Maar ik ben ook blij dat ze me nu serieus nemen. Dat ze me prijzen, omdat ik niet totaal depri geworden ben. Dat althans enkelen onder hen meeleven, en met mij naar oplossingen zoeken.
Met dit bericht hoop ik dat je me begrijpt, trouwe lezer, dat ik er niet altijd was de laatste tijd. Een volledig verstoord metabolisme maakt je hondsberoerd, dat erkennen ze nu, en dat mag ik dus eindelijk ook zelf erkennen. Op sommige dagen kon ik echt niet meer. Zoveel afspraken heb ik moeten afzeggen...... zoveel niet na kunnen komen. Het was geen onwil. Ik hoop dat ik je niet kwijt geraakt ben
.






Reacties:
tja Hannah het is me allemaal wat ,fijn voor je dat ze nu eindelijk eens verder kijken.

Maar ga jij ook wel eens naar een homeopaat of een energetisch therapeut ?

ik heb daar zelf hele goede ervaringen mee.

Ik blijf je volgen en ben benieuwd wat er verder nog uit komt,het allerbeste en inderdaad de zon deed wonderen vandaag ,hebt je het ook gevoeld.

Met hartelijke groet Aagje Bakker
 
tuurlijk Aagje, tuurlijk, en zelfs die..... Het is ook niet alles goud bij de allopathie!
 
Lieve Hannah,
Kwijtraken? Lieve.
We blijven altijd verbonden. Door dik en dun.
Liefs met een glimlach,
Wilma

 
Heel veel sterkte met het opnieuw vinden van je eigen krachten lieve Hannah.Dank je wel voor je duidelijke blog.xxxJenny
 

Een reactie posten





<< Terug naar start

Archief

juli 2006   augustus 2006   september 2006   oktober 2006   november 2006   december 2006   januari 2007   februari 2007   maart 2007   april 2007   mei 2007   juni 2007   september 2007   oktober 2007   november 2007   december 2007   januari 2008   februari 2008   maart 2008   april 2008   mei 2008   juni 2008   juli 2008   augustus 2008   september 2008   oktober 2008   november 2008   december 2008   januari 2009   maart 2009   april 2009   mei 2009   juni 2009   juli 2009   augustus 2009   september 2009   oktober 2009   november 2009   december 2009   januari 2010   februari 2010   maart 2010   april 2010   mei 2010   juni 2010   juli 2010   augustus 2010   september 2010   oktober 2010   november 2010   december 2010   januari 2011   februari 2011   maart 2011   april 2011   mei 2011   juni 2011   juli 2011   augustus 2011   september 2011   oktober 2011   december 2011   januari 2012   februari 2012   maart 2012   april 2012   mei 2012   juni 2012   juli 2012   augustus 2012   september 2012   oktober 2012   november 2012   december 2012   maart 2013   april 2013   juni 2013   september 2013   oktober 2013   februari 2014   maart 2014   september 2014  

This page is powered by Blogger. Isn't yours?