uit Trouw van vanochtend:

Topman Numico beurt 14 miljoen
Van onze verslaggever Xander van Uffelen

Amsterdam - Jan Bennink, de bestuursvoorzitter van het babyvoedingsbedrijf Numico, incasseert dit jaar een beloning van naar schatting 14 miljoen euro. In juni krijgt hij een bonus in aandelen met een waarde van 8 miljoen euro. Daarnaast kan hij 4 miljoen aan opties verzilveren. Deze bedragen komen boven op zijn jaarinkomen van 2 miljoen. Met een inkomen van 14 miljoen euro laat Bennink de grootverdieners bij Shell, Philips en Unilever ver achter zich.
Jaap Jongejan van de CNV Bedrijvenbond is verbijsterd. ‘De directeuren weten zich niet te gedragen. De politiek moet nu echt paal en perk stellen.’ Beloningskenner Teun Hettinga van de Vereniging van Effectenbezitters noemt de bedragen exorbitant. ‘Wij waren in 2004 al tegen deze regeling.’
Numico wijst erop dat Bennink in 2002 aantrad toen het voedingsmiddelenbedrijf in een deplorabele staat verkeerde. ‘Het bedrijf moest in die lastige periode goede mensen aan zich binden’, zegt de woordvoerder. ‘Dit beleid pakt gunstig uit voor de aandeelhouders.’

Nee! Deze keer zet ik, als hardwerkend vrouwtje, mijn verbenedenmodaalinkomentje daar niet tegenover. Nee! ook gebruik ik het woord graaicultuur niet meer. Helpt toch niks.
Ik wil wel graag een heel andere vraag stellen:
een bedrijf zoals Numico uit de rode cijfers helpen, doen dat niet alle betrokkenen samen vanaf de hoogste directeur via het middenkader tot en met de laagste zich keihard inzettende werkman of -vrouw? Wat is een topman zonder al die anderen? Lucht, toch?
Nee, jij ook niet: kom me nou niet aan met 'meer verantwoordelijkheid',- toe nou, met zo'n inkomen heb je genoeg vrije dagen op de leukste plekjes ter wereld om je 'verantwoordelijkheid' best wel ff te vergeten.
Beantwoord mijn vraag maar:
wat is een topman zonder de inzet van al die anderen tot en met de laagste inpakker/ster toe? Iets anders dan lucht?

Soms maakt het leven een lus. Afgelopen week maakte ik dit tot mijn verrassing met twee ex-dierbaren mee. Twee! 'De natuur is overvloedig,' zei een ex-beslist-niet-dierbare altijd, en laat hij nu gelijk krijgen!
Mensen met een beweeglijk leven zoals het mijne (èrrug beweeglijk) overkomen soms dingen en slaan soms paden in, waarbij je van schatten van mensen verwijderd raakt. Pijn, pijn, pijn! Maar zowel jijzelf als die anderen kunnen niet anders. Het heeft te maken met jezelf niet verraden. En dit geldt dan voor allebei de partijen. Soms gebeurt het boos, soms alleen maar verdrietig.
Dan ga je je weg. Die anderen gaan hun weg. Je wordt anders; zij ook.
Meestal blijft dit dan zo. Ik ken iemand die na jarèn nòg niet in de buurt van Eindhoven durft te komen, bang dat ik haar dan met huid en haar zal op- en kaalvreten. Wat ook zo ìs.
Maar met ènkelen heeft je ziel een wàrme band. O, hoe geduldig is de ziel!
Zij wacht, weeft een stukje, glimlacht, wacht, haalt een stukje uit, en weeft opnieuw, en zij neemt daarbij àlle tijd! Net als een poes (behalve dat die niet weeft maar wart). En dan ineens, inderdaad, nèt als een poes! slaat ze haar pootje uit, en wham: sta je weer tegenover elkaar! En je hart bonst en vertelt je alleen maar dat je nog zoveel van haar/hem houdt.
Maar er zit wel een heel stuk verleden tussen. Niet eens jouw eigen weg, of die van de ander, maar toen, hè, dat punt waarop jullie uit elkander gingen.
Dàn weeft de ziel een lus. Zacht, teder, maar onverbiddelijk. En hòe behoedzaam je ook te werk gaat,- het komt weer goed. Wàt zeg ik: het komt beterder dan ooit.
Niets is vergelijkbaar met een herwonnen genegenheid. Daar gaat zoveel in meeresonneren. Melodieën die elkaar eerst in vrolijke ouvertures steunden, gingen een eigen weg, en o wonder wonder: nu ze weer samenkomen, wordt het een symfonie............