Tweeduizend jaar lang streefde deze beschaving hemelwaarts, omdat het 'hier beneden niet was'. Niet toevallig ging dit samen met een diepe afkeer van ruimhartig leven, èn van de vrouw.

Of was het levensangst? Kan ik best in komen, want het bestaan wás niet zo veilig in die tijd, en vrouwen hadden er (soms noodgedwongen) toch wel zin in.

God zij dank leven we nu in een heel andere tijd. Iedereen mag hardop denken, en openlijk voelen in 't openbaar. New Age and After hebben ons Verlichte/Opgestegen Meesters gebracht (weinig vrouwen daartuussen overigens, raar), losgeweekt van Christendom via opbeurende ~Boodschappen, en, zo zou je kunnen zeggen: we hoeven niet meer te streven naar omhoog, maar we kunnen ons eindelijk eens goddelijk (want dat hebben we geleerd: goddelijk zijn wij) genietend gaan vermeien in de vorm, hier, nu.

Dàt dacht je.

Vorige week brachten vrienden een dvd mee van Eckhart Tolle: Findhorn Tapes (uitg. Ankh Hermes).

Eckhart Tolle geldt als een Meester. Hij veranderde (daarom?) zelf zijn naam in Eckhart, want hij heette gewoon Ulrich, maar Eckhart appelleert natuurlijk aan de grote laat-middeleeuwese mysticus Meister Eckhart (ècht een grote! serieus). Eckart Tolle verklaarde zichzelf verlicht op z'n 29e.

Tolle die 'De Kracht van het Nu' en andere inspirerende en veelgelezen boeken op zijn naam heeft staan, sprak nu over het verkiezen van de vormloosheid boven de vorm. Dit leven, ons leven in de vorm, moet je eigenlijk loslaten, helemaal over je linkerschouder gooien, want de vormloosheid (misschien bedoelt hij je ziel, of je geestvonk), tijdloos en vlekkeloos als die is, is verre te prefereren boven het dagelijkse gewroet met je (pijn-)lichaam. Want:

"Alle vormen zijn tijdgebonden." Waar!

"Structuren zijn onstabiel." "Waar!

"Wees in het nu!" Waar!

"Leef vanuit en voor het vormloze!"

Zijn stijl is genoeglijk. Hij spreekt zacht, heel lang, met kleine lachjes voor zichzelf. Allemaal stellende zinnen. Geen enkele vraag, ook geen openingen daartoe.

En toch. Heb ik het niet eerder gehoord: 'hier beneden is het niet'?

Er zìt iets in als hij betoogt: 'leef alsof je in het vormloze bent,- en je ziet dat de dood niet bestaat.' Waar! Waar!

Maar.

Op de dvd vertelt hij gemoedelijk dat mensen hem hadden gezegd dat als zij hem hun 'verhaal' (zo noemt hij het leven in de vorm, een verhaal dat je moet skippen) vertelden dat hij dan glimlachte. Een mevrouw was iets uit haar leven, pardon: verhaal, komen vertellen, en zijn glimlach zonder uitleg daarvan onthutste haar.

Ìk, maar wie ben ik, zou het schofferend vinden t.a.v. die mevrouw. Nogal superieur, nogal intimiderend. Maar hij vindt dit zo gewoon dat hij het doodgemoedereerd op die dvd vertelt, als bewijsstuk voor zijn stelling dat het helemaal niet om iemands bewogen leven -wéér excuus, ik bedoel natuurlijk 'verhaal'- gaat, maar om het vormloze dat deze mevrouw nog niet heeft bereikt.

Ik was flabbergasted (de dvd was Engelsgesproken) en uitte dit ook naar mijn vrienden. "Maar dat doet hij niet als methodiek!" stelden zij. Nee, zeg, zou er nog bij moeten komen ook.

Ineens zag ik het. Schitterend intellect, die Tolle! Waanzinnig origineel (hoewel...). Maar errug bleek. Wat hij presenteert lijkt fantastisch, en dat is het ook, want het is gewoon de zoveelste -briljante- constructie in de trant van 'hierbeneden, in de vorm, is het niet.'

Misschien komt het doordat ik een vrouw ben, en vele kinderen het vibrerende leven heb geschonken. Of doordat ik van heel gewone gezellige Brabantse komaf ben. Of doordat ik van lekker eten hou, maar de wrijving ervaar van daar niet altijd de middelen voor te hebben. Of ontroerd raak als een lieve vriendin mij een prachtige zelfgeschoten foto van vliegenzwammen in haar bos stuurt. Of gewoon, doordat ik leef, en bij mezelf nogal ordinair denk: "als ik bedoeld was om vormloos te leven, dan was ik wel zonder enige vorm, hè?"

In ieder geval heb ik door te leven geleerd om diepe achting te hebben voor elk mensenleven, in die totale driedimensionale vorm. Achter elk gezicht dat ik ontmoet, ligt een driedubbeldikke roman. Maar veel spannender en ontroerender dan welke roman dan ook. Of het nu de cassière bij de Jumbo is, of iemand in mijn multicultiflat. Zij zijn lévens!

In ieder geval heb ik dank zij behoorlijk wat levenswrijving geleerd elke dag zeer bewust dit leven aan te gaan, en te omarmen, en kijk: dan openbaart de zin van iedere minuut zich aan je.

En in ieder geval heb ik geleerd dat verbondenheid, betrokkenheid, meeleven altijd als basis de vorm heeft: een vormgegeven leven in een mens dat mij raakt, een vormgegeven gebeurtenis met een mens die mijn leven overlapt, een geschenkjesvorm van een mens die in mijn hart woont, in mijn echte levende aan tijd gebonden psychische hart, jawel.

Natuurlijk bestaat er geest. Ik zal de laatste zijn die dit ontkent.

Natuurlijk is het vormloze de bron van de vormen, dit onderwijs ik al drie maal zeven jaar.

Maar het is èn-èn.

De schoonheid van het bloedwarme leven, situatie na situatie in dit nu, situaties waarin mensen elkaar raken door vormen, woorden, kleuren, aanrakingen, sfeer, is er niet voor niets. Die heeft een heel diepe raakbare betekenis!

Die bestaat ook niet om er snel snel doorheen te schieten naar het eeuwige vormloze.

Maar kennelijk zijn onze Hooggeachte Verlichte Bijna Opgestegen Meesters daar nog steeds doodsbang van. Levensangst, naakte levensangst die zij zelf niet in de gaten hebben, en waar ze hun briljante constructies op bouwen.

Constructies die het bloedwarme leven haastelijk ontvluchten.

Arm, àrm, arm publiek dat zich daardoor laat bekrimpen, bleken, vermiezeren, bekriepen.

En dan op die manier, zo subtiel superieur, o zo subtiel superieur, ook dat nog.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~