Lieve Hannah,
Wat een mooi beeld schets je hier. En zo jammer dat de ouderen die ik in mijn naaste omgeving ken vooral het huidige (westerse)maatschappelijke beeld over ouderdom lijken te bevestigen. Zij zijn meegegaan in dat denigrerende beeld en gedragen zich ernaar - zich niet bewust van een alternatief. Ik ben er zelf mee besmet geraakt, waardoor ik ook een eenzijdig beeld heb over ouderen en iemand als jij nog als een uitzondering zie. En dat terwijl wij allen de potentie hebben om te gaan bloeien. Wat een verspilling!
Dank je wel dat je zo dicht bij jezelf bent gaan staan, waardoor je steeds verder geneest van de besmetting van het maatschappelijke beeld over ouderen. En in levende lijve een voorbeeld bent.
Met het beeld dat jij schetst over de rijkdom van het ouder worden, is ouder worden niet langer iets dat moet worden verguist.Het is dan eerder iets dat heel wat vreugde kan geven en zegenend kan zijn voor jezelf en voor anderen.
Hoort, zeg het voort! Ik heb bijna de neiging om jouw beeld over ouder worden de hele wereld over te sturen en te roepen: Kijk, zo kan het ook!!!
Dank je wel, lieverd.

Janny
 

Hannah, Als mensheid zijn we een lange weg gegaan. We raakten steeds verder van de Bron en van onszelf vandaan. Nu zien we dat veel ervan zo moest zijn: we moesten gaan geloven dat we afgescheiden zijn, we moesten een ego ontwikkelen, enzovoort. Om uiteindelijk weer terug te keren naar de Bron, maar nu heel bewust. In je weblog schrijf je over hoe de maatschappij naar ouderen kijkt en hoe jij nu het ouder worden zelf ervaart. Nu ben ik benieuwd of ook dit voor een bepaalde periode 'zo heeft moeten zijn'. Heeft die verguizing van ouderen en het slechts waarde toekennen aan mensen die 'werken' ook tijdelijk een functie gehad in spiritueel opzicht?
 

Lieve, je voelt het zo zuiver aan, als je poneert dat dit ook in de spirituele ontwikkeling der dingen lag. Er is een lange tijd geweest waarin de ervaring en vaak ook wijsheid van ouderen gerespecteerd en ook gebruikt werd voor sociaal en maatschappelijk gebeuren. Dat was een tijd waarin men leerde via hiërarchie: door opkijken-naar. Hiërarchie is (energetisch) een machtig (tijdgebonden) middel om lering door te geven.

Maar wel tijdgebonden! Om mensen zèlf-werkzaam te maken was het nodig ze los te weken uit hiërarchie, die immers altijd mìnstens psychische afhankelijkheid, maar vaak ook nog andere afhankelijkheden oproept (kijk bv naar de slaafsheid die koningshuizen vooral hier en in Engeland oproepen).

In samenlevingen waarin Oude Wijze Vrouwen aan de top van de hiërarchie stonden, moesten de jonge mannen (en in hun kielzog vrouwen) zich losweken.
In samenlevingen waarin Oude Wijze Mannen aan de top van de hiërarchie stonden, moesten jonge vrouwen èn mannen zich losweken.
In samenlevingen waarin een bepaalde klasse aan de top van de hiërarchie stond, moesten de 'lagere' klassen zich losweken.
In samenlevingen waarin een autocratisch groepje regeerders alle macht had, moest het volk zelf in opstand komen.
In samenlevingen waarin geld aan de top stond, moesten laagbetaalden zich losweken, en in maatschappijen waarin Geestelijken aan de top stonden moesten seculieren zich losweken.
Hier in het westen hebben wij een heel stel loswekingen tegelijk gehad in de jaren na de vernietiging van Joodse mensen, midden klassen, etnische groepen, homo's tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De tijd na WO II was bedoeld als een gigantische ik-vorming voor iedere mens afzonderlijk. Via afscheiding, vooral via afscheiding van Hiërarchie. Dat is gelukt.
Die ik-vorming móest met beide voetjes in de grond neergezet worden, en iedere oudere die de dienst wilde blijven uitmaken wordt al gauw bedreigd door 'jonge honden', ook in vrouwelijke vorm.
Dat die ik-vorming als basis dient om binnenkort de eenheid binnen te treden en daarbij toch als zèlf te blijven bestaan, beseffen maar weinigen.
Mòchten ze ook niet eerder dan nu beseffen, want dan zou men gigantisch-wijd gevlucht zijn in het spirituele. Men zou het 'ik' niet gegrond hebben.

Je bent als gewoon mens daardoor steeds sterker op jezelf aangewezen.
Eén stap verder is: je bent op je eigen leven aangewezen.

Je zult je de sterkte, taaiheid, ondergrondse wijsheid moeten toe-eigenen om te weten waarin jouw waarde ligt. De basis van een her-beleefd eigen leven, het onderkennen van de waarde van een eigen leven, het onderkennen van de krachten die er in je leven speelden en die jij wàs, dat is een verbreding van het ik-besef. En daarmee de eerste stap naar het besef van eenheid, bewuste eenheid waarin ieder een plak heeft.
Je krijgt geen eenheid door samenvoeging zonder meer.
Je krijgt wel eenheid door herkenning en waarde van jouw plaats in de grote verwevenheid die leven heet. Binnendoor dus.

Dat kan in deze tijd pas, als je ontheven bent van werkplichten en wat dies meer zij. De Nieuwe Ouderen hebben een taak (die zij nog niet kennen): hun eigen leven herleven, zich de kracht achter hun eigen leven toe-eigenen, en daarmee zijn. Niet meer buitenkantig zoals in de oude hiërarchiën die op macht berustten (en op lering via macht), maar binnenkantig en binnendoor: door bewuste bronnen te zijn voor degenen met dorst. Vooral door uitstraling in stilte. Stilte is eigen aan de bronnen. Die geheimzinnige bron-stilte roept altijd op: "wat hebben zij wat wij nog niet hebben?" Nieuwsgierigheid, weldadigheid, inzichten, verzoening.

Daarom moest het 'oude'oud-zijn helemaal verdwijnen, want het hinderde.
Op meer dan één manier moest dus het overwicht van de oudere mens verdwijnen.
Zelfs in deze werk- en geld-maatschappij zie je nu ook tekenen dat het oud mogen zijn als je maar indrukwekkend werk hebt en veel geld verdient verdwijnt:
aan de toppen van regeringen en in het bedrijfsleven zie je dit gebeuren. Regeringen (mannelijk georiënteerd) houden het niet lang uit. Niet lang genoeg om iets werkelijk te bewerkstelligen. In het bedrijfsleven gaat het nog sneller: de ene topman na de andere wordt met gouden handdrukken van je welste de coulissen in geschoven. Er is geen wijsheid meer aan de toppen, hebzucht en machtbelustheid hebben wijsheid, als die er al was, lek geschoten.
Niemand wil meer 'oud' genoemd worden. Men wil jong blijven, want de kaders hebben nu alleen plek voor jong.

Op meer dan één manier zie je echter het nieuwe oud-zijn zachtjes aan komen sluipen:
denk aan grootouders die nu worden ingeschakeld bij kinderopvang. Maar ze mogen géén oude waarden meer inbrengen, stellen de ouders van die kinderen, en geen macht uitoefenen. Hoe frustrerend voor diie opa's en oma's, het is toch goed! Want ook opa's en oma's leren nu zelf dat hun invloed in heel andere zaken ligt, onzichtbare zaken waraom een kleinkind hen ziet staan en liefheeft.
Je ziet het in de mode.
Èn je ziet het in de eigenzinnigheid van sommige oude mensen die de andere kant van oud-zijn ontdekken: een grenzeloze geest, een niet-aan-het-lichaam gebonden verwijding van bestaan, met concrete vreugde-trillingen ter (fysieke) borsthoogte!! Niet vaag, maar juist geënt op het eigen, herwaardeerde leven. Met voetjes dus.
Díe ouderen verheffen her en der aan de horizon hun geoefende stem.

Ja, daarvoor hebben ze heel wat maatschappelijke codes opzij geschoven. Sociale, politieke, en aan klasse en familie gebonden normen en waarden. Dat móest wel, toen ze zich hun eigen leven toe-eigenden, en ze moesten schiften tussen 'wat is van mij, wat is mijn kracht?' en 'wat heb ik mij laten opdringen?'
Daar word je errug wijs van................

En nee, ze worden nog niet gehoord. En als ze al gehoord worden, worden hun woorden naar oude kaders vertaald. Maar straks, als er genoeg van dezulken zijn.....

Liefs van Hannah
 

waw! dit is helder, lieve meisjes!
Karel
 

het wonder van je eigen leven zien en proeven, voelt als de tere terugkeer van een oude minnares,-
ik ben blij dat je het aankaart,-
Kees Verdamme, Oudenaerde